اشعار

تـابـیـد بــر آب، مـاهــتـابـی            در آب، قــدم زد، آفــتــابـی

گـفـتند: گرفـته آب در دست            راوی سخنی به جا نگفته‌ست

کوفه به نامردی از یسار و یمین ریخت            بر سر مشکت قمر به مکر کمین ریخت

آب شـدی سـاقـی از خـجـالـت قـولت!            ای به فدای سرت که آب زمین ریخت

رخصت از عشق گرفته است علم بردارد            یاعـلی گـفـتـه و شـمـشیر دو دم بردارد

خیمه‌ها سوز عطش داشت، پریشان می‌رفت            مشک بر شانۀ خود حضرت باران می‌رفت

هر گرفـتاری سراغ آستانـش را گرفت            رزق و روزیِ تمام خاندانش را گرفت

خوش به حالِ سائلی که سائلِ عباس شد            خوش به حال آن‌که از عباس نانش را گرفت

تـشـنگی بود ولی از طرف رود فـرات            رفت سـقـّا بـرسـانـد به لـب آب، حـیات

خوش به حال دل دریا که ابالفضل دو دست            بُرد در آب و نمود از لب او دفع ممات

به لب دارند دریاهای لب‌تشنه سلامت را            به دل دارند امـواج رها، مـاه تمامت را

علی را قُرّةُالعینی، همان فی مقعد صدقی            به نفـسی انتَ می‌داند بلـندای مقـامت را

مشک برداشت که سیـراب کـند دریا را            رفـت تا تـشـنـگـی‌اش آب کـنـد دریـا را

آب روشن شد و عکـس قمر افتاد در آب            ماه می‌خـواست که مهـتـاب کند دریا را

چو دید تشنۀ لب‌های خشک او دریاست            به آب خیره شد و ناله‌اش ز دل برخاست

که آب! از چه نگردیدی از خجالت آب؟            تو موج می‌زنی و تشنه یوسف زهراست

نـسـیـم آمـده با سـوز آه سـرد به خـیـمـه            نمانده است به جز رنگ و روی زرد به خیمه

شتافت سمت فرات و سکینه در دل خود گفت:            کمی بنوش عمو! تشنه برنگرد به خیمه

باب‌الحوائج است و مشکل‌گشا اباالفضل            شد دستگـیر ما با، دستِ جـدا اباالفضل

در محـضرش ندیـدم شرمنده سائلی را            خیرات می‌کند چون بی سرصدا اباالفضل

در این میخانه مستی می‌کنند از فرطِ هشیاری            نمی‌بینند غیر از دوست را در خواب و بیداری

چو عطر از شیشه روح از جسم شوق پر زدن دارد            نمی‌گنجند جان‌ها در بدن‌ها از سبکباری

گـشود جانب دریا، نگـاهِ شعـلـه‌ورش را            همان نگاه که می‌سوخت از درون، جگرش را

به دور دست بیـابـان نگـاه کرد، چگونه            گرفته بود عطش، خیمه‌خیمه، دور و برش را

ای گل لاله! ز تیغ و تـیرها پرپر شدی            پاره‌پاره از دم سر نیزه و خـنجر شدی

گرچه در صورت شباهت با پیمبر داشتی            با چـنـین پـهـلـو ولی آئـیـنۀ مـادر شدی

آیـنه‌دار شکـوه است عـلی جانِ حسین            همچنان سلسله کوه است علی جانِ حسین
آمده مـثـل ابـالـفـضـل پـنـاهـش بـشود            یک‌ تـنه آمـده تا اینکه سپـاهـش بـشود

کـمـرِ من پـسـرم تـا شده از تـا شـدنت            نیست امّید عـلی جان به سـراپا شدنت
آنقدر در هـمه‌جا پیـکـر تو پخـش شده            شـدنی نیست تنِ گـمـشـده پـیـدا شدنت

بـایـد که تن از راحـت ایـام گـرفـتن            دل را، ز صنـم‌خـانـۀ اوهـام گرفـتن

ناکام شد آن‌کس که به یک عمر ندانست            از سـاغـر دنـیـا نـتـوان کـام گرفـتن

علی زره که بپوشد، همین‌که راه بیفـتد            عجـیب نیست که دشمن به اشتـباه بیفتد

همین‌که اسم علی آمده‌ست در دل میدان            بس است تا گذر مـرگ بر سـپاه بیـفـتد

تنها اگر مـانـدم نـدارم غـم عـلـی دارم            حـتی اگر باشد سپـاهـم کم، عـلی دارم

شکر خدا که قلب اهل خیمه آرام است            وقتی که هم عـباس دارم هم علی دارم

اى ورق روى تو عـنوان حُـسن            خال و خطت نقـشۀ ایـوان حُسن

نسل جوان را به جهان رهـبرى            جـلــوۀ تــوحـیـد عـلـى اكـبــرى

جوشن به خاک خورد، سپر تکّه‌تکّه شد            بـابـا قـدش خـمـیـد، پـسر تکّه‌تکّه شد

هر ضربه که زدند به جان پدر زدند            اولاد تـیـغ خـورد پـدر تـکّـه‌تـکّـه شد