اشعار

مـردم دهـنـد نـسـبـت رویت بر آفـتاب            اما ز بـخـت خـود نـکـنـد بـاور آفـتاب

در ذات تو صفات نبی منعکس شده‌ست            گـیـری چـنـان‌که آیـنـه‌ای را در آفتاب

دلـدار و دل‌آرام و دلاور عـلـی اکـبـر            جـمـع‌انـد هـمـه آل‌کـسا در علی اکـبر

آن چیز که خوبان همه دارند در عالم            دارد همه را یک‌تنه در بـر علی اکبر

گفتند بهشتی كه نباشی، برهـوت است            دیدیم كه این مُلك ز فیضت ملكوت است

گـفـتـنـد كـه از تـیـرۀ مـردان بـزرگـی            دیدیم تـمـام تو جـلال و جـبروت است

رفت و یک محشری به راه افتاد            یـک‌تـنـه لـشـگـری به راه افـتـاد
ثــانــی حــیــدری بـه راه افـتــاد            شِـبـهِ پـیـغـمـبــری بـه راه افـتـاد

آفـتـابی کـز تـجـلـی بی‌قـریـنـش یافـتـم            در فلک می‌جُستم اما در زمیـنش یافتم

ماه من تا پرده از رخسار نورانی گشود            مهر را شـرمـنـدۀ نـور جـبـیـنـش یافتم

تو بمان بعد تو دل منتـظـر سوختن‌ست            خـیمه‌ها بعد پدر در خـطر سوختن‌ست

لب خشک تو و ظهر و حرم و این دل من            هر کجا می‌نگـرم من خبر سوختن‌ست

الا که نور و صفـا آفـتاب از تو گرفت            ستاره سرعت سِیْر و شتاب از تو گرفت

به جلوه‌های جمال تو ماه خیره شده‌ست            شکوه وحی در آئینه‌ات ذخیره شده‌ست

مِهر او فـانـوس‌ها را ماه تـابـان می‌کند            شمع بزمش کار خورشید فروزان می‌کند

این جوان خوش قد و بالا خود پیغمبر است            روزبه را با گل لبخـنـد، سلـمان می‌کند

بـرگ بـرگی که به زیـر قـدم پـائـیزی            بـاز از هـجـمـۀ این بـاد نـمی‌پـرهیزی

شاخ و برگ بـدنت تـازه مـرتب کردم            باورم نیست که اینگـونه بهم می‌ریزی

از لشـکـر کـوفـه ایـن خـبـر می‌آیـد            زخم است و دوباره بر جگر می‌آید

این‌بار هدف کیست؟ پدر یا که پسر؟            تیر است و به قـصد سه نفر می‌آید!

از تـــمــام لالـــه‌هـــای کـــاروان            غـنچـه‌ای لب‌تـشنه ماند و باغـبان

غنچه‌ای که برگ او خشکـیده بود            نسخـه‌اش را تشنگی پـیچـیـده بود

این نی‌نوای روضه‌به‌لب، این صدای کیست؟            این تکّه‌های کـرب‌و‌بلا ردّ پای کیست؟

این چـادرِ کـبـود، که بی‌سـایه و عـمود            آتش به آسمان زده، ماتـم‌سرای کیست؟

قلب سنگ از اشک خـیـمه آب شد            تـیــر سـمـت آسـمـان پـرتــاب شـد

در حرم می‌گـفت چـشـمی اشکـبار            رحم کن ای تیر! بر این شیرخوار

مظلـوم‌ترین، تـشنـه‌تـرین طفل شهیدی            در خـون خـودت مثل علمدار تـپـیـدی

می‌خـواسـتـی آرام بـخـوابی گل مـادر            با قـهـقـهـۀ حـرمـلـه از خـواب پریدی

آب آوَرد از فراتِ اشک، سقایی که نیست            زنده ماندم باز، با هوی مسیحایی که نیست

باز هـم پـیـراهـنِ دامـادی‌اش را دوخـتم            دل‌خوشم هر روز با رؤیای فردایی که نیست

در گلوی تشنه‌اش وقتی عطش جان می‌گرفت            رود از شرمنـدگی راه بیـابان می‌گرفت

او خـودش باب الحـوائج بود مانند عمو            لب اگر آن‌روز تَر می‌کرد، باران می‌گرفت

رباب بود و غمی که سرش خراب شده            صدای گـریـۀ اصغـر غـم ربـاب شده

خراب کودک او عالم است و یک‌ لحظه            رباب خـیر ندید از همین خـراب شده

این کوفـیان تـصمیم با تـزویر می‌گیرند            شیرخوار را از شیر، با یک تیر می‌گیرند

شش ماهه را با یک سر از پوست آویزان            در بُهت چشم مادرش از شیر می‌گیرند

"نجابت" را نماد و آیت و مظهر علی اصغر            "اجابت" را دلیل و معنی و مصدر علی اصغر

"اجابت" می‌شود نزدیک؛ در مجلس شود وقتی            که موضوع توسل، آخر منبر علی اصغر

آی بی‌ابر آسمان! باغ پیـمبر تشنه است            خـیـمه‌گـاه سادۀ اولاد حـیدر تشنه است

آب شو از شرم و بر سر خاک کن، آه ای فرات!            هستی و ذریۀ سـاقـی کـوثـر تشنه است