اشعار

شَصت وسه سال زندگی‌ات، مهربان گذشت            با کیسه‌های وَصله‌ایِ آب و نان گذشت

شَصت وسه سال زندگی‌ات بین کوچه‌ها            در بـنـدۀ خـدا شـدن این و آن گـذشـت

خـورشـید بـستری شده و در برابرش            مهـتاب آمـده‌ست کـنارش دو اخـترش

آن دلربا نسیم که رد شد ز کوی عشق            جان‌ها فـدای بغـض نفـس‌های آخرش

یـا رسـولَ الله مـمـنـونم ز الـطـاف شـما            اینکه هستم روز و شب اطراف و اکناف شما

نیستم از زمرۀ اصحابِ ناب و راستـین            هـستـم اما از سرِ تـوفـیـق اطـراف شما

به بازار کرامت سفره‌دار حجره‌داران است            فقط اسمش ندارد حُسن، رسمش نیز احسان است

از الطاف کریمان هر محالی می‌شود ممکن            به دستانش گره وا کردن از هر مشکل، آسان است

بزرگ بی‌بـدل؛ آقـای بی‌قـریـنه؛ حـسن            نمی‌رسد همه عالم به درک " سینِ " حسن

به پای صبر حسن، صبر هم سپر انداخت            تـمام عـمـر شده حـلـمْ شـرمگـین حسن

زینب چو حال سخت حسن را نظاره کرد            دامان ز اشک و خون جگر پُر ستاره کرد

آمد حـسین و کـرد چو از حال او سؤال            آنجا که کـوزه بود به آن‌سو اشـاره کرد

همیـشه آسـمان بارانی چـشم ترش بوده            کسی که داغ وغربت ارث زهرا مادرش بوده

حسن سهم پیمبر شد، حسین اما علی را داشت            حسن بیش از حسین آئینۀ پیغمبرش بوده

یک یارِ با وفا که شود یاورش، نداشت            امّید یاری از طرف هـمـسرش نداشت

یوسف‌ترین عزیز خـدا بود و ای دریغ            عـزت میان مردم دور و برش نداشت

بر درد دل مردم این شهر طبیب است            آن‌مرد که در خانۀ خود نیز غریب است

از او نشنیده‌ست و ندیده‌ست به‌جز صدق            دنیای پـلـیدی که فقط فکر فـریب است

پیچیده در این کوچه‌ها، عطر عبایت            هـمـراه با نـجـوای زیـبـای دعـایـت

می‌زد به پـايت بوسه، لب‌های مدينه            ای خوش به حال نيمه‌شب‌های مدينه

ای باطـن غـم تو غـم کـربـلا حـسن            میـراث‌دار غـربت شـیّـرخـدا حـسن

ای شاهـد مـصـیبت فـرق شـکـافـتـه            ای شاهـد غـم در و دیـوار، یا حسن

همیشه حسرت سوگش به چشم من بوده‌ست            شـروعِ کـربـبلا روضۀ حـسن بوده‌ست

سکوت و زخـم‌زبـان‌های دوستان یعنی            سکوت سخت‌تر از جنگ تن به تن بوده‌ست

برخـیـز از بـسـتر بیا پیغـمبری کن            برخیز و زهرا را بجایت بستری کن

برخـیز از بـسـتر که غم با ما نماند            برخـیـز بـابـا جان عـلی تنهـا نمـاند

زهرا که از داغ پیـمـبر شد عـزادار            اشکش چکید از چشم و حیدر شد عزادار

اسلام از این لحظه در سیلِ غم افتاد            آیاتِ قـرآن تا به محـشر شد عـزادار

عرش را در زیر پا داری و بالا می‌روی            صبح و ظهر و شب که تا در نزد زهرا می‌روی

گفتی از مسجد دری را رو به زهرا وا کنند            این چنین از منبر ساحل به دریا می‌روی

نـبی به تـارک ما تاج افـتـخار گذاشت            برای امت خود فخـر و اقـتدار گذاشت

نخواست اجر رسالت ولی دو گوهر پاک            میان مـا دو امـانت به یـادگـار گذاشت

پیـچـیده بـوی غـم هـمه‌جـا وامحـمدا            عـرش خـدا گـرفـته عـزا وامـحـمـدا

گریان دو چشم ارض و سما، وامحمدا            امـشب شده است نـوحۀ ما وامحـمدا

زمان از لحظۀ آغـاز او چیزی نمی‌داند            زمین از کهکشانِ راز او چیزی نمی‌داند

مَلَک از وسعت پرواز او چیزی نمی‌داند            بشر از قدرت اعجاز او چیزی نمی‌داند

آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست            جایی شـبـیه آسـتان گـنـبـد خـضـراست

جایی‌که سرسبز است با شوق کبوترهاش            جایی‌که تصویرش برای ذهن‌ها زیباست

اگر شفـیع تویی اضطـراب لازم نیست            هراس از غـم روز حساب لازم نیست

همیشه با تو فقـط سود کـرده‌ام، هرچند            در عاشقی که حساب و کتاب لازم نیست