اشعار

هر عاشق سرگشته‌ای که غرق حیرانی‌ست            آقاست مادامی که در دام تو زندانی‌ست

در سینه‌ام جز مهر تو جاری نخواهد شد            با شوقِ مدح تو لبم گرم غزل خوانی‌ست

از دو چشمت نگاه می‌خواهیم            در نگـاهـت پـناه می‌خواهیم

خانه‌ای در محـلـهٔ خـورشید            کوچه‌ای رو به ماه می‌خواهیم

خدا در اوج شادی، گاه غم بخشید انسان را            در آغوش بهار انداخت سرمای زمستان را

میان تار و پود پیله‌ها پروانه خواهد شد            تحمل می‌کند هرکس مصیبت‌های زندان را

نفـحۀ بـاغ بهـشت، عـطر تن مجتباست            محـفـل کـروبـیـان، انـجـمن مجـتـباست

در همه‌جا، بوی عشق گر رسد از کوی عشق            نافـۀ آهـوی عـشق از خـتـن مجـتباست

سِرِّ توحـیـد نهـان است در ایـمانِ حسن            معرفت رنگ گرفته‌ است از عرفانِ حسن

خاکِ سلمان همه هستـند مسلـمان حسن            پس بگـوئـید به ما سـاکـنِ ایـران حسن

هم گـرفـتار حـسـینم، هم گرفـتار حسن            هم هـوادار حـسـینم، هم هـوادار حـسن

با شفا بیگانه‌ام‌، این "درد" من را خوش‌تر است            چونکه بیمار حسینم، چونکه بیمار حسن

گـریه‌کـن‌های حُـسیـنیم و گدای حَـسَنیم            خـاکِ پـاهـای حُـسیـنیم و برای حَسنیم

جـمـع ما را حَـسن آورد سوی کربُبـَلا            کـربـلایـی شـدۀ خـیـر دعـای حَـسـنـیـم

ذات حق است فقط قدر و بهای حَسَنِین            راه قربِ به خدا چیست؟ لـقـای حَسَنِین

در حـسـیـنـیـه مـوحّـد شـدنـم کـامل شد            بنـده‌ام، سجـده کنم رو به خدای حَسَنِین

روضه‌ات را قصه‌ می‌گفتم برای دخترم            گریه کردم تا سحـر با هـای‌های دخترم

گـفـتم از آب و غذا افتادی از روز دَهم            آنقدر کِـز کـرد، کم شد اشتـهـای دخترم

با سر رسیده‌ای! بگو از پیکری كه نیست            از مصحف ورق‌ورق و پرپری كه نیست

سر می‌نهم به سردی این خاک‌ها؛ کجاست            دستان مهربان و نوازشگری که نیست؟

ملـیکه‌ای که سماوات در پنـاهـش بود            هزار مرثیه در عمق هر نگاهش بود

قـیـام کـرد علیه خـزان چو ابـر بهـار            و قطره قطرۀ چشم ترش سپاهش بود

مصائـبـی که سـرم آمده، فـدای سـرت            چه مرهمی بگذارم به زخم‌های سرت؟

تمـام راه نگـاهـم به چـشـم‌های تو بـود            تمـام راه بـرایم شـده‌ست سـایه، سـرت

از تـیـرگیِ شـام، دل آسـمـان گـرفت            وقت ورود شد، نَفَسِ کاروان گرفت

راهی نـبود از در دروازه تا به کاخ            از صبح تا غروب ولیکن زمان گرفت

سخـت بود هـمـسفـر نیزۀ اعـدا شدنم            سخت‌تـر بهر سفـر بی‌تو مهـیّـا شدنم

وسط هـلهـله‌ها خـنده به حـالم کـردند            خنده بر گریه و هم‌صحبت سرها شدنم

پس از تو، جان برادر! چه رنج‌ها که کشیدم            چه شهر‌ها که نگشتم، چه کوچه‌ها که ندیدم

به سخـت‌جـانی خود آن‌ قَـدَر نبود گمانم            که بی‌تو، زنده ز دشت بلا، به شام رسیدم

دور محمل چه شلوغ است مکافات شده            قــافــلــه وارد دروازۀ ســاعــات شــده

وسط این‌هـمه خـنـده، شـرر آهـم هست            دور من هرکس و ناکس که نمی‌خواهم هست

شامیان خنده به زخـم جگر ما نزنید            سـاز بـا نــالـۀ ذرّیـۀ زهــرا نـزنـیـد

سر مردان خدا را به سر نیزه زدید            مرد باشید دگر سنگ به زن‌ها نزنید

بدا به آیـنـه‌ای که دچار خـودبـیـنی‌ست            دل از نگاه تو افتد، شکست تضمینی‌ست

فقط به گریه سبک می‌شود دلم، در این            زمانه‌ای که لبالب سکوت و سنگینی‌ست

با وجود شمرهای بددهان در شهر شام            شام من شد تهمت و زخم‌زبان در شهر شام

آنچه با من کرد حرف ناسزا سیلی نکرد            زیر بار غصه قدم شد کمان در شهر شام

در مجـلس یزید جـان‌ها به لب رسید            جـان‌ها به لب رسید در مجـلس یزید

زد خـنــده بـر غــمِ زن‌هــای قــافـلـه            وقـتی شـراب از کـنـج لـبـش چـکـید