اشعار

جان بر لب است، از غم جانان دعا كنید            شاید به سر رسد شب هجران، دعا كنید

با چـشـمه‌های خـالی و خـشكـیدۀ نگـاه            در حـسـرت رسیـدن بـاران دعـا كـنید

از تو دور افتاده‌ایم و با فراقت راحتیم            بـاز اما ادعـا داریـم فـکـر حـضـرتـیـم

فکر بیداری مایی، ما ولی خوابیم خواب            عـفو کن‌ آقا اگر این‌قـدر اهل غـفـلـتـیم

بیا بر قـلـۀ هستی لـوای عـدل برپـا کن            بیا دین را دوباره مثل جدّ خویش احیا کن

چرا از چشم خود تنهای تنها اشک می‌ریزی؟            بیا در ماتم جدّ غـریـبت گـریه با ما کن

گرچه دورم از تو آقاجان فراموشم نکن            گرچه کار من شده عصیان فراموشم نکن

محضر تو هِی بدی کردم ولی فرصت بده            این بدی را می‌کنم جبران فراموشم نکن

این محرّم فرق دارد، این محرم حنجریم            نـیـزه‌ها باید بـدانـنـد از همه دنـیا سریم

این محـرّم کـربـلا آمد به اسـتـقـبـالـمان            پس محال است آن‌که از خون شهیدان بگذریم

شکر خدا که فیض فراوان به ما رسید            یعنی عـزای شـاه شـهیدان به ما رسید

مـا وارثـان مـکـتـب حـفـظ شـعـائـریـم            وقـتـی اقـامـۀ غـم جـانـان به مـا رسید

هلال، مُنـکـسر از داغ قـامـت خـم تو            شفق، تصوّری از زخـم‌هـای مبهـم تو

و ماه جلوه‌ای از رأس توست بر سرِ نی            و شب، حکایتی از گـیـسوان درهم تو

چاووش می‎خواند دوباره روضۀ غم را            باز این چه شورش، چه عزا، چه نوحه، ماتم را

چاووش می‎خواند که ای مردم! محرم شد            داغ عــــزای اشــــرف اولاد آدم شـــد

آنچنان که بارش بـارانِ نم‌نم دیدنی‌ست            چشم خیس گریه‌کن‌های شماهم دیدنی‌ست

هم نزول حضرت جبریل سوی روضه‌ها            هم گدایی کـردن امثال حـاتم دیدنی‌ست

بـا ذکـر یاحـسـیـن دمـادم گـریـسـتـم            یک سال در فـراقِ محـرّم ‌گـریـستم

با گـریه بر تو، تـوبـۀ آدم قـبـول شد            من هم شـبـیه حـضرت آدم گـریستم

کجا شیرین‌تر از این غم در عالم می‌شود پیدا            که شادی‌های عالم در همین غم می‌شود پیدا

همین که تکیه برپا می‌شود با رخت خون‌آلود            هوای روضه در عرش معظم می‌شود پیدا

بسم رب النور، رب العشق، رب العالمین            بسم احمد، بسم زهـرا و امیرالمـؤمـنین

بسم رب الجود، بسم مجتبی، بسم الکریم            بـسـم ثـارالله، بـسـم‌الله رحـمـن الـرحـیم

تـمـام دار و نـدارم نـثـار مـقـدم تـو            فـدای مـاه عـزایت، فـدای مـاتـم تو

هزار شکر نَمردم به زیر بار گـناه            هزار شکر رسیدم به زیر پرچم تو

غرق غـفلت، غرق امواج گناهان آمدم            با امید شـسـتـشو در بحر غـفـران آمدم

تا که شاید با غـم عشق تو سودایی کنم            گرچه آهی در بساطم نیست، نالان آمدم

دوباره لـوحِ دلـم در طـواف مـاتم شد            دوباره رخـتِ عـزا بر تـمام عـالم شد

فـلک به شانۀ تـقـدیـر می‌کـشـد ما را            که عکس روی دل آرام او مجسّم شد

قلب رو به قـبله‌ام را کرد احیا پرچمت            ای نفـس‌هـایم بـقـربان مسیـحا پرچـمت

هر محرم با هزاران شوق بر تن کرده‌ام            رخت مشکی ظاهراً، در باطن امّا پرچمت

در این فِراق، چقدر از طراوتم کم شد            چـقـدر بد شده‌ام؛ خـوب شد محـرّم شد

چقدر یکسره محتاج گریه‌ام شب و روز            دوباره روضه بخوان بلکه اشک، مرهم شد

خاطرم این روز و این شب‌هاست درهم بیشتر            سـال را دور تو می‌گـردم محرم بیشتر

هر دلی چیزی برای خود فراهم کرده است            من ولی داغ تو را کردم فـراهـم بیشتر

در هر مصیبت و محنی فَابکِ لِلحُسَین            در هر عـزای دل‌شکنی فَابکِ لِلحُسَین

در خـیـمـهٔ مـراثـی و انـدوه اهـل‌بـیـت            قبل از شروع هر سخنی فَابکِ لِلحُسَین

ای فصل لاله‌های معـظًم خوش آمدی            شهر همیشه سرخ محرم خوش آمدی

در چـشم‌های تـشنۀ با شب عجین من            سیـل شـدیـد، آتـش نـم‌نـم خوش آمدی