اشعار

شکر خدا دعای سحرها گرفته است            دست مرا کـرامت آقـا گـرفـته است

شکر خدا که چـشم همیشه حسینی‌ام            اشکی برای روز مبـادا گرفته است

برپا شده در خانۀ من خـیمه‌ای از غـم            می‌پـوشد از امـروز دلـم جـامـۀ مـاتـم

دیـوار، به پیـشـانی خود بـسته کـتـیـبه            در، باز برافراشته در سوگ تو پرچم

جز نـام تـو به ‌روی لـب ما روا مباد            بزم عـزای توست کسی بی‌صدا مباد

من از خدا همیشه فـقـط خـواستم دلم،            با هیچ‌کـس به غـیر حـسین آشـنا مباد

فـرقی ندارد كه جـهـنـم یا بهـشت است            هرجا كه می‌گویم حسین، آن‌جا بهشت است

هر روز از این روضه به آن روضه دویده            حق دارد آن‌كه گفته این دنیا بهشت است

تا دم مرگ تو را مرثیه‌خوان خواهم ماند            نوکرت بوده و هستم و همان خواهم ماند

مثل فطرس همۀ عمر به چشمان پُر اشک            صبح و شب رو به حرم نامه‌رسان خواهم ماند

ما به دربار تو ای دوست ارادت داریم            بـه گـدایـی در خــانـه‌ات عــادت داریـم

اینکه ما گـریه‌کـن بـزم عـزای تو شدیم            لطف زهراست که اینگونه سعادت داریم

اشکِ ما پـاره دلی بود که آبش کردیم            چـشمِ ما خـانۀ مـا بود خـرابـش کردیم

تکه‌ای سنگ در این سینۀ ما بود، شبی            روضه‌اش بُـرده و با آه مـذابش کردیم

بهر جارو زدن صحن تو مژگان داریم            جـگـر پـاره ز داغ تو به دنـدان داریم

مو پـریشان شدۀ زلـف پـریـشان توأیم            ما در آشفـتگی عشق تو سامـان داریم

آزاد آن دلی‌ست که این جا اسـیـر شد            باید به پـای مِهـرِ شما بود و پـیـر شد

در روز رستخـیز سرافکـنده کِی شود            هرکس که در حضور شما سر به زیر شد؟

تـا آبـشـار زلـف تو را شب نـوشـته‌اند            مـا را اسـیـر خـال روی لب نوشـته‌اند

در اعـتکاف گـیسوی تو سال‌های سال            مشغول ذکر و سجده و یا رب نوشته‌اند

گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین            شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین

زیـبـاتـرین تـغـزّل عـالـم به نـام اوست            هرجا که شعـر می‌شود آغـاز با حسین

ای در دلـم محـبت تو! هـست و نیستم!            هـستی تـویی بـدون تو من هـیچ نیـستم

اشک است و آه نام تو، آن را تمام عمر            هر صبح و شام زمزمه کردم، گریستم

امـیـر قـافـلۀ دشت کـربـلاسـت حـسـین            به راه بـادیـۀ عـشـق، آشـناست حـسـین

ببـین که در پی قربان شدن به تیغ ستم            چو نخل سر زده از باغ کربلاست حسین

همه ذرّات عـالم خـاکسار مادرت بودند            ملائک دستبوس خاندان اطهـرت بودند

چه بسیار عالمانی که مُحرم‌ها همه خادم            چه آیات عظامی که صَفَرها نوکرت بودند

خدیو ملک دلم، تاج خون کلاه من است            حـریم کعـبۀ مقصود بدارگاه من است

نیاز نیست به اورنگ و افـسر شـاهی            که چتر شاهیِ من دودِ تیره آه من است

عـرش زیـر عـلـم تـوست اباعـبدالله            فـرش خـاک قـدم تـوسـت ابا عـبدالله

نه فقط دشت جگر سوختۀ کرب وبلا            هـمـه عـالـم حـرم تـوسـت ابا عبدالله

سلام بر تو که خـورشید عالم‌افـروزی            که مثل روز تو هرگـز نـیـامده روزی

کسی که خلعت خدمت به تو نصیبش شد            ردای سلـطـنتش را به حشر می‌دوزی

تا وقت هست عاشق شب‌زنـده‌دار باش            می‌ارزد این معاشقه؛ چشم انتظار باش

فرصت کم است عمر خودت را هدر نده            هر صبح و ظهر و شام به دنبال یار باش

پای این سفـره به پـایت چـقـدر افـتادیم            ما از آن روز که در بـند تـوأیم آزادیم

ما همه گـوشـه‌نـشـیـنانِ خـرابات توأیم            از غـمـت خـانـه‌خـرابـیـم، ولی آبـادیـم

در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را            در دشـت رهـا کـرد تـن بـی‌کـفـنت را

پرپر شده بر خاک، رها کرد و پراکند            در خاطره‌ها عـطر خوش پیرهـنت را