اشعار

جای شُكر است كه قم، خار دل‌آزار نداشت            سـنـگ با ساحتِ پيشانی تو كار نداشت

جای شُكر است كه برعكس دمشق اين وادی            چشـم ناپـاك، سر كوچه و بازار نداشت

تو شعـرِ آمـده از آسـمـان، تو بـارانـی            که مصرعی به زمین آمدی به مهمانی

کویر، قبل تو با مرگ‌و‌میر قافیه داشت            سلام بر تو که این شعرِ مرده را جانی

معصومه‌ای که تالی زهرای اطهر است            ناموس حقّ و دختر موسی بن جعفر است

همچـون رضا بـرادر والاتـبـار خویش            باشد غریب و دور ز بابا و مادر است

سلام ای مرقدت از صبح بیت النور زیباتر            سکوتت از صدای خنده‌های حور زیباتر

همیشه دوست دارم بیشتر نزدیکتان باشم            اگرچه هست گاهی گنبدت از دور زیباتر

بانو دلم کبوتر صحن و سرای توست            یعنی که زائـر حـرم با صـفـای توست

گویی به سمت کعـبۀ مقـصود می‌رود            هرکس مسافـر حـرم دلـگـشای توست

دل ‌مرده است و پَر به فراسو نمی‌زند            هر کس که سر به خـانۀ بـانو نمی‌زند

جـبریل، صحـن آیـنـه را مثـل خـادمی            با هـیچ چـیز جـز مـژه جـارو نمی‌زند

قدم قدم به حضورت چکیده اشک مدامم            منم که شوق سراسر برای عرض سلامم

برای اذن زیـارت پـر از تلاطم اشکـم            برای عرض ارادت چه الکن است کلامم

در کـنـار خـوب‌ها گـمراه می‌آيد حـرم            بـا تـمـام زائـرانـش راه مـی‌آیـد حــرم

هیچ‌فرقی نیست بین زائرانش، چون‌که هم            بـنده می‌آید حـرم، هم شـاه می‌آید حرم

چه حیف شد، نشد آخر به دلبرش برسد            دوبـاره بـاز به وصل بـرادرش برسد

به سرنوشت نوشـتـند از ازل، در قـم            شکـوه تربت زهـرا به دخترش برسد

آیــۀ انــتــظــار مـعـصـومـه            عــزّت پــایـدار مـعـصـومـه

مـایــۀ افـتـخـار مـعـصـومـه            هـمه‌جـا سـفـره‌دار معصومه

حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد            جــلـوۀ روشـنـی از عــالــم بــالا دارد

گـنـبد زرد تو از پـرتـو آیات پُـر است            از حدیث کرم و شرح کرامات پر است

رسـیـده حـجـتِ دینِ خـدا، ابـاالمـهـدی            امـین‌ترین وصیِ مصطـفی، اباالمهدی

دعای روز و شب مرتضی، اباالمهدی            عـطای حـضرتِ خیـرالنسا، اباالمهدی

همیشه فـاصله‌هـا سدِّ راهِ دیـدن نیست            همیشه اوج به دنبالِ پَـر کشیدن نیست

همیشه میوۀ شیرین برایِ چیدن نیست            همیشه سرعتِ دیدار در دویدن نیست

نادِعـلی که خـواندم و گـفـتم سیـنـجـلی            روحم جـلا گرفت، به ذکرِ عـلی عـلی

عمری‌ست خـورده‌ام نمکِ والی الولی            چـون از ازل به آلِ عـلـی گـفـته‌ام بلی

بـاز دل شکـسـتـه‌ام نـوای دیـگـر آورد            پردۀ بهـتری زند، نغـمۀ خوش‌تر آورد

لـئـالـی کـلام را ز طـبـع مـن بـر آورد            مگر ثنای عسکری، حجّت داور آورد

ساقی بـیـاورید که بـزمـی به‌پـا کـنیم            ساغـر بـیـاورید که قـدری صفـا کنیم

مطرب بیاورید که تا خـط خویش را            از خـط پـیـروان طـریـقـت جـدا کنیم

بر او سلام که شایـسـتـۀ سلام است او            که از سلالۀ اِبن الرّضا، بِـنام است او

که هاشمی‌نسب و فاطمی‌مرام است او            که یـادگـار بـرومـنـد ده امـام اسـت او

در زمین و آسمان یکتاست، ای جانم حسین            مهربانی‌های او غوغاست، ای جانم حسین

می‌خرد دَرهم، سوا کردن نباشد عادتش            بس که مثل مادرش زهراست، ای جانم حسین

ببین نماز عشق را، قـیام شیعه را بیین            بیا شکـوه تـامّ و تـمـام شـیـعـه را ببـین

صدا نـمی‌زنـد بـرو، اشاره می‌کـند بـیا            طلایـه‌دار امـتـش، امـام شیـعه را ببـین

نگاه آسـمانی‌هاست در این ظهـر آدیـنه            به تو ای بهترین، زیباترین مصداق آئینه

نمک‌پروده‌ات هستیم و از عشق تو سرشاریم            چگونه می‌شود پنهان بماند شوق در سینه