اشعار

جامِ جهان نماست در این قطعه از بهشت            آرامِ جان ماست در این قطعه از بهشت

فـوج فـرشـتـگـان به نیـایش نـشـسـته‌اند            آوای «ربّنا»ست در این قطعه از بهشت

مثل عشاقی که هر‌ ساعت دم از "او" می‌زنند            در حرم آئـیـنـه‌ها بانگ هوالهو می‌زنند

روی یوسف‌ها کجا و روی سلطان رئوف            از قضا این بار با هم دلبران مو می‌زنند

ساحلِ امنم تو باشی، فکر طوفان نیستم            تا در آغوش توأم در بندِ هجـران نیستم

هر چه پیش آید، خوش‌آید در مسیر مشهدت            درد اگر از یار باشد، فکر درمان نیستم

این جاست که هر دلبر و دلـداده بیاید            هم شـخـص گـرفـتـار هـم آزاده بـیاید

در این حرم قدس که باغی ز بهشت است            هـر کـس به تـوّلای تو دل داده بـیـاید

وقتی از معجونِ خاک و اشک، انسان خلق شد            مثل احوالِ دلِ تنگـش پـریشان خلق شد

روزهای دور، بر انسان و دلتنگی گذشت            تا برای گریه‌هایش شامِ هجران خلق شد

حریرِ سبزِ ضریحت، تفاخرِ قوهاست            دلـیل اصلیِ کـوچِ همه ِپـرستـوهاست

وآبـشـار پُـر از مـهـربـانـیت بی‌شـک            مسیرِ چـرخش آنـیِ چـشم آهـوهـاست

در هجومِ فتنه‌ها حبل‌المتین ما را بس‌است            بگذر از بیراهه قرآن مبین ما را بس‌است

قبل خـلـقت با خدا گـفتیم در روزِ الست            اشهـدان امیـرالمـؤمـنـین ما را بس‌است

کار دارد از فـراقت باز مشکل می‌شود            پس کجا این صددل بیچاره یک‌دل می‌شود

من برای درد دل کردن که اینجا نیـستم            آمدم با این یقین که عشق حاصل می‌شود

تو بودی بهاری که پایان نداشت            کسی مثل تو دست احسان نداشت

تو احسانِ بارانی و این زمین            به جز فیض چشم تو باران نداشت

ما وامـدارِ لـطفِ ولی‌نـعـمـتـیـم و بس            با رخصتِ رضا به حرم دعوتیم و بس

دولت‌سرای شاه خـراسان پـناه ماست            دلـبـسـتـۀ غـلامـیِ این دولـتـیـم و بـس

بی‌نـوا هـر چه نـوا داشـتـه بـاشد بهتر            درد این عشق، صدا داشته باشد بهتر

آنقدر صاحب این روضه کرم دارد که            بیـشـتر هرچه گـدا داشـتـه باشد بهـتر

در مسلک ایرانیان سلطان رضاجان است            شاهی‌که بی‌لشگرکشی سلطان ایران است

آرامِ‌جــان مـاسـت آقـایـی کـه دامـانـش            تنها تـوسـل‌خـانـۀ آهـوی حـیـران است

روز ولادت تـو غــزل آفــریــده شــد            مفعـول و فـاعـلات و فَعَـل آفـریده شد

پلکی زدی و معجـزه‌ای را رقم زدی            از بـرق چـشـم‌هات زحـل آفـریـده شد

چشم خود را بستم و دیدم حرم را بازهم            احـتـرام خــادمـانِ مـحـتـرم را بــاز هـم

بین من با تو فقط یک چشم بستن فاصله‌است            احـتـیـاجی نیست بردارم قـدم را باز هم

از یـاد می‌رود غـم من در کـنـار تو            دارم قـرار تـا که شـدم بـی‌قـرار تـو

از راه دور بردن نام تو هم شفـاست            حتی مسـیح کـرده تعـجـب ز کار تو

باز با یـادِ تو از غـم شدم آزاد... سلام            میزنم عشق تو را یکسره فریاد؛ سلام

از هـمانـجا به منِ خسته محـبت داری            از همین جا به تو از جانبِ من باد؛ سلام

قطره بودم در حریم قدسی‌ات دریا شدم            ذره بـودم با نـگـاهـت آسـمـان آرا شدم

زندگی می‌بُرد سمت تیـرگی‌هایش مرا            دیده گرداندی به من؛ در روشنی پیدا شدم

درد و دل‌های من فراوان است            بگذریم از شما چه پنهان است

پیش تو هر کسی که مهمان است            دردهـایش نـگـفـته درمـان‌ست

زحمتی را که پدر از کار طفلان می‌کشد            گرچه باشد سخت! با شوق فراوان می‌کشد

پای لنگان و مسیر سخت و شیطان در کمین            زحـمت کـار مرا شـاه خـراسان می‌کشد

بیا كه بی‌تو صفایی نمانده صدق و صفا را            بیا كه در تو ببـینیم روی مهر و وفا را

به مروه‌ای، به صفایی، به مشعری، به منایی            تو خود بگو به كجایی كه گشته دل، همه جا را؟!