اشعار

تنها نشسته است و دلش غرق ماتم است            قربان آن دو چشم که سرشار شبنم است

سر را درون حجره به زانو گرفته است            داغ پـدر بـرای پـسـر داغ اعـظـم است

این که افتاده و نور از نسبش می‌ریزد            پـاکی هر چه سحـر از لقـبش می‌ریزد

شعـلۀ خـیـمه ز گـرمای تبـش می‌ریزد            زهر انگـور خـراسان ز لبش می‌ریزد

خسته‌ام از راه، می‌پرسم خدایا پس کجاست؟            شهر؛ آن شهری که می‌گویند: «سُرَّمَن رَءا»ست

تابـلـوهای کـنار جـاده می‌گـویـند نیست            چند فرسخ بیشتر از راه ما، تا راه راست

امـشـب دوبـاره در هـوای سامـرائیم            پـشـت در ِدارالـشـفـای ســامـرائــیـم

روضه به روضه ما گدای سامرائیم            سـیـنـه‌زنـانِ مـجــتـبـای ســامـرائـیـم

یک نفر در غربت زندان گرفتار است یابن العسکری            پای در زنجیر و محو دیدن یار است یابن العسکری

ای طبیب حاذق دلخستگان در گوشه‌ای از سامرا            سرور آزاده‌ای از درد سرشار است یابن العسکری

کـبـوتـرانه بـیـا عـاشـقـانـه پـر بـزنـیـم            به سـامـرای امـام غـریب، سـر بـزنیم

گهی به رسم ادب دست خود به سینه نهیم            گهی به خاک حرم بوسه‌ای دگر بزنیم

ابری کـبود و نـم‌نـم چـشمانِ بی‌قـرار            چون آسمان سامره دلتنگ و اشک‌بار

دلگیر بود دیدن خـورشـیـد، پشت ابر            جـانـکـاه بـود دیـدن آئـیـنـه در غـبـار

از درد زهـر سوخـته جان مطهـرش            محـروم شد جهـان ز جـمال منورش

آثار تـشـنـگی به لبـانـش رسیده است            می‌لرزد از شرارۀ این درد، پیکرش

ای چـشم حسین بر جـمالت            وی مظهـر فاطمـه، جلالت

تعـظـیم کـمـال بــر کـمـالت            تحسین رسول بر خـصالت

مرا دوباره بـبـر سوی خانـۀ پـدری            پدر! پس از تو دچارم به رنج دربه‌دری

تصدقـت بـشوم ساکـتی چرا این‌قدر            ببین که دخترت افتاده در چه دردسری

هزار غصه و یک قلب شعله‌ور داری            چه زخم‌های عمیقی به بال و پر داری

بــمـیـرم آه بـرای دلـت، بـگـو بـا تـو            چه کرده این همه داغی که بر جگر داری؟

وقـتـی مـرا سـکـیـنـه لـقـب داد، مادرم            فـهـمـیـدم از تـمام جـهـان رنـج می‌بـرم

بـایـد بــرای واقــعـــه آمــاده‌تــر شــوم            بـایـد کـه از احــاطــۀ انــدوه بــگــذرم

تا در اوصاف امیرالمـؤمنین آید به کار            نه قـلم را اقـتدار و نه زبان را اخـتـیار

مظهر حق شیر حق مرآت حق میزان حق            کشور حق را مدیر و لشكر حق را مدار

به بستر رفت، بستر نه که اینجا سنگر است اصلا            یکی از آنهمه سنگر که رفته، بستر است اصلا

در این بستر که خوابیدن نه بیداری‌ست سرتاسر            در آن موج خطر سرتابه پا، سرتاسر است اصلا

ما را ببر به چشمۀ شعر و شراب‌ها            ما را ببر به خـاطـره‌ای از کـتاب‌ها

هرشب هزار رکعتِ فیضِ تو شاهد است            پهلو تُهی نموده‌ای از رخت خواب‌ها

قـطره بودیم و هم مسیر شدیم            بـا ولای عـلـی کـثـیـر شــدیـم

دست ما نه... نگاه زهـرا بود            پای این عشق اگر اسیر شدیم

مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟            که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا

سلامم را که پیش از لب گشودن در جواب آمد؟            دخیلم را چه کس پیش از گره بستن گشود اینجا؟

زهـر اُفـتاده است بر جـانت            تب و آتش شده است مهمانت

می‌فـشاری زِ درد دنـدان را            می‌کِشی زانـوان بی‌جان را

ای حصن محکم! شرط ایمان را عوض کردی            تفسیرهای سست قرآن را عوض کردی

جـز بـا دعـای تـو یـقـیـن دارم نـمی‌آمـد            ای آسمان! تصمیم باران را عوض کردی

اگر چه گـریه نـمـودم دو ماه با غم‌تان            مرا ببـخـش نـمـردم پس از محـرم‌تان

لباس مشکـی من یادگـاری زهـراست            چگونه دل کنم از آن؟ چگونه از غم‌تان؟