اشعار

ولایت است عـیار خـلوص ایمان‌ها            مسیـرِ وصلِ خـدا و کـمالِ انـسان‌ها

در امـتحـان ولایت به جـلـوه می‌آید            تفـاوتی‌ست میانِ زبـیر و سـلـمان‌ها

تـیـره شـد آیـنـهٔ صـبـحِ درخـشان بی‌تو            تـار شد مـشـرق روحـانی ایـمـان بی‌تو

جـنگـل سبز قـیام از تو برافـراشته بود            مـی‌رود قـوّت زانـوی درخـتـان بـی‌تـو

در کـنار اقـتـدارش کـارِ دشـمـن آه بود            نـور امـیـدی بـرای هر دلِ گـمـراه بود

خط و ربطش منتهی می‌شد به اخلاص و عمل            منـبرش عـالی‌ترین سنگر وَ پایگاه بود

مثل شیـریـنی روحـانی یک رؤیـا بـود            سال‌هایی که در آن روح خدا با ما بود

یاد باد آن شکرین فـرصت ایام وصال            که به کـوتـاهی یک خـاطـرۀ زیـبا بود

هنوز این کوچه‌ها این کوچه‌ها بوی پدر دارد           نگـاه روشن ما ریشه در باغ سحر دارد

هنوز ای مهربان! در ماتمت هر تار جان من           نیستان در نیستان، زخمه‌های شعله‌ور دارد

اوّل سـخـن به نـام خـداونـد ذوالـکـرام            نام خداست چون همه جا بهترین کلام

وآن‌گه ز روی صدق و ارادت دهم سلام            بر آسـتـان قـدس رضا، هـشتـمین امام

آن شب مدینه عـطر پر جبرئیل داشت            در سر امین وحی، هوای خلیل داشت

بر لب مـدام، زمـزمـۀ یا جـلـیل داشت            صبر جمیل، وه که چه اجری جزیل داشت

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود            هرکس میان صحـن حـرم راه می‌رود

از هرچه غصه دارد و غم، می‌شود رها            هر سائـلی به خـدمت این شـاه می‌رود

امـشـب قـرار، یـار دل بـی‌قــرار شـد            یعنی که باب میـل هـمه، روزگـار شد

نورِ دو چشمِ حـضرتِ باب الحوائجی            واکرد چشم و خاک، خزانش بهار شد

در این حریم هر که بیاید غریب نیست            هرکس که دل‌شکسته بُوَد بی‌نصیب نیست

عطری که می‌وزد به فضا در حریم قدس            چون عطر یاس و یاسمن و عطر سیب نیست

حق رسید و هیبت پوشالی باطل شكست            صاحب عرش برین در بین فرشی‌ها نشست

زحمت غم كم شد و رحمانیت رونق گرفت            آسمان آمد زمین، در دست خود بیرق  گرفت

نـشـسته‌ام به رواقی به گـوشۀ حـرمش            رهـا رهـای رهـا زیـر آبـشـار غـمـش

یقین به چشمۀ تسنیم دوست متصل است            که نور می‌چکد از روزن سپـیده دمش

ای که دل غریب من، با تو شد آشنا، رضا            اشک من است پنجه در پنجرۀ تو یا رضا
من که کـبوتر دلـم انـس گـرفته با رضا            می‌شنوم ز قـدسیان زمـزمۀ رضا رضا

ای آن که دلت صاف‌تر از جام بلور است            از باور ما وصف کمالات تو دور است

سوگـند به یاسـین و به طاها که جمالت            تفـسیر دعای سحر و سـورۀ نـور است

تا ابد باب‌الرضا در حکم باب‌الحاجت است            این حرم دارالشفایش هم بدون نوبت است

زیر دِینِ هر کسی رفتم سرم منّت گذاشت            در عوض شاهِ خراسان سفره‌اش بی‌منّت است

نــــور از کــائــنــات مــی‌بــارد            یـا کـه نـقـل و نــبـات مـی‌بــارد
تا سحـر بر سر زمین از عـرش            لــوح ســـبـــز بــرات مـی‌بــارد

آمـدی و آسـمـان بی‌حـد چـراغـانی شده            کل ایران؛ بالأخص مشهد چراغانی شده

باز درهم می‌خری، از اشتیاق این خبر            در دلِ عشّاقِ خوب و بد چراغانی شده

مــیــلاد رضــا امـــام امـجــد آمــد            هـشـتـم ولـی خــدای ســرمــد آمــد
یعنی گل باغ علوی شمس شـموس            در جــلـوه بـه گـلـشـن مـحـمـد آمـد

پیش پای من اگرچه راه غیر از چاه نیست            شکر، اما دستم از دامان تو کوتاه نیست

از زمـانـی که پـیـاده تا حـریـمـت آمـدم            تازه دیدم تا بهشت آنقدرها هم راه نیست