اشعار

پرچـمت را هر کجا دیدم دویدم یا حسین            زیر این پرچم همیشه خیر دیدم یا حسین

من زمین‌گـیرم ولی تو دستگـیرم بوده‌ای            غیر خوبی از شما چیزی ندیدم یا حسین

مانده‌ام از کـربلا مهجور؛ أبکی لِلحسین            باز هم در هاله‌ای از نور؛ أبکی لِلحسین

بی‌قـرارم! بیـنـِـمان افـتاده خـیلی فـاصله            هستم از شش‌گوشه خیلی دور؛ أبکی لِلحسین

دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست            وگرنه مثـل عـلی هیچ‌کس دلاور نیست

بگـو به آن ‌که به قـصـد تو با تـبـر آمـد            درخت عمر من این‌قـدرها تـناور نیست

زهـرا شـدم که روشـنی خـانه‌ات شوم            بـا افــتـخـار خــادم کـاشـانـه‌ات شــوم

تو شمع عشق باشی و پـروانه‌ات شوم            سـنـگ صـبـور آه غـریـبـانـه‌ات شـوم

سـجـاده‌ام مـعـطر، از بـوی ربّـنـا بود            آنچه شنیده می‌شد، از من فقط "خدا" بود

 یک عمر آه و نفرین، از این و آن شنیدم            تنها به جرم اینکه نفـرین من دعا بود

مـاه چون ليل و نهـارش می‌گذشت            چـرخـۀ غـم در مـدارش می‌گذشت

آن‌که عطرش عرش را پُر کرده بود            زرد و پـائـیزی بهـارش می‌گذشت

پـس از اقــامـه الله اکــبـرش هـر شـب            خدا نـشـسـتـه یـقـیـناً برابرش هر شب

کسی که حاجب درگاهش آیۀ نور است            حریر لیلۀ قدر است معجرش هر شب

دیشب از درد و دل من با خدایم گریه کردی            امشب اما از سکوت غم فزایم گریه کردی

خواستم تا درد سر را کم کنم از خانۀ تو            با خدا از مرگ گفتم، از دعایم گریه کردی

پشت در عـشـق را اذان می‌داد            پـرچـم شـیـعـه را تـکان می‌داد

با تـمـام تـوان به مـسـلخ عـشق            راه را بـر هـمـه نـشـان مـی‌داد

امـیـد دل طـاهـا یـا فـاطـمـة الـزهـرا            ای ذکـر لب مـولا یا فـاطـمة الزهرا

ای دختر پیـغـمـبر ای تاج سر حیدر            کن یک نظری بر ما یا فاطمة الزهرا

زنـدگی با مـن مـظـلـوم مـدارا نـکـنـد            مرگ هم عقده‌ای از مشکل من وا نکند

ای امید دل من تا که تو رفـتی ز برم            دل مـاتـم‌زده‌ام جـز تـو تـمــنّــا نـکـنـد

یار من رفت و به من شکوه ز اغیار نکرد            با من سـوخـتـه‌دل درد دل ابـراز نکـرد

تا نفس داشت مرا از دل و جان یاری کرد            گرچه کس یاری او جز من بی‌یار نکرد

بهشت اُنس ما از گـلشن جـنّت نمی‌ماند            دراین گلشن گُلی بی بارش رحمت نمی‌ماند

براین درگه چو رو کردی، غم روزی مخور هرگز            که مهمان در این خانه بی‌قسمت نمی‌ماند

دوست دارم از غمت یا فاطمه تنها بگریم            از یتیمان تو پنهان، در دل شب‌ها بگریم

دوست دارم بنگـرم بر آسمان پُر ستاره            تا سحر با یاد تو، ای زهرۀ زهرا بگریم

منـصورۀ عرشی ولی انـصار نداری            یار همه هـستی و خـودت یار نداری

ناجی خلـیلی و خودت خـاطرۀ خوش            از آتـش و دود و در و دیـوار نداری

گـریه‌هـایش بر سر دنیـایـتـان آوار شد            آن طبیب مهربان، آخر خودش بیمار شد

آفتابی بود و محروم از تماشایش شدید            در شب روشنگری‌ها نور او انکار شد

در بستری و خـسته‌ای و بی‌قـراری            حـتی تـوان رو گـرفـتـن هـم نـداری

این نامـسـلمانـان چه‌هـا کـردند با تو            یا مـثـل پـائـیـزی، یا ابـر بهـاری...

پخش سبک  

تو نـوح شب طوفـانی            تو روح دین و ایمانی

مـجــروح راه قـرآنـی

از این آتش زدن هرگز تن زهرا نمی‌سوزد            که مادر جز برای غربت بابا نمی‌سوزد

زدند آتش در این خانه را اما نفـهـمیـدند            که با آتش زدن هرگز تن دریا نمی‌سوزد

عـلی پـنـاه همه خـلق و تو پـنـاه عـلی            میان کـوچه تویی یک‌تـنـه سـپـاه علی

عـلی کـنار تو قـد راست می‌کـند یعنی            وجود حـضرت تان بوده تکیه گاه علی