اشعار

ای خوش آن‌روزی که ما، در خانه مادر داشتیم            دیده از دیـدار رخسارش، مـنـوّر داشتیم

هر کسی جسم عزیزش روز بردارد، ولی،            ما که جسم مادر خود را به شب برداشتیم!

بی‌تو یا فـاطـمه با محـنت دنـیا چه کنم؟            وای، با این‌همه غم، بی‌کس و تنها چه کنم

بی‌تو دنیاست مرا، هم‌چو کویری سوزان            دور، از سایه‌ات ای شاخۀ طوبی چه کنم؟

کیستم من خاک پای حضرت خیرالنساء            می‌شنـاسـندم گـدای حضرت خیر النساء

هرچه دارم از سر لطف و نگاه یافاطمه‌ست            هرچه که دارم فدای حضرت خیرالنساء

بی‌تو من غم را به این کاشانه دعوت می‌کنم            روز را با خویش و شب با چاه صحبت می‌کنم

گـاه مـی‌گـریـم کــنـار آسـیـاب خـانـه‌ات            گاه با دیـوار و در ذکر مـصیبت می‌کنم

خسته و مضطر شدی هرگاه؛ یا زهرا بگو            بسته شد وقتی به رویَت راه؛ یا زهرا بگو

تا که مِهرش در وجودت بیشتر جاری شود            با دلی از عـاشـقی آگـاه؛ یا زهـرا بگـو

این غریبی که ز دنیا رفته دنیای من است            اینکه خوابیده‌است زیر خاک، زهرای من است

بعد از این راحت بخوابید آی مردم! پر کشید            اینکه خاموش است دیگر شمع شب‌های من است

نامت همیـشه زمـزمـۀ بی امـان ماست            ما اهل خاک و روضۀ تو آسمان ماست

در زیر سقف روضه‌ات ای صبح بی‌غروب            تنهـاتـرین مجـال تـنـفس، از آن ماست

شرح‌ غمت نمی‌شود این بیت‌های لال            بـایـد نـوشت از غـم تو سـالـیـان سال

آن روز کاش پـشت در خانه مثل قبل            سائل رسیده بود به دنبال عرض حال

آرام و بی‌صـدا دلِ مـولایـمان شکست            وقتی‌که دید مـادرمان قد کمان شکست

وقـتی پـنـاهِ هر دو جـهـان بی‌پـنـاه بود            پیـش نگـاه ساکـت اهل جهـان شکست

زهراست آن که عرش خدا بوده محفلش            تـعــظـیـم کـرده‌انـد مـلائـک مـقـابـلـش

روح الامین در اوج تعالی و قرب خود            شد مـفـتخـر به خـادمـیِ بـیـن مـنـزلـش

قـفـس وبالِ بال بود، جای آسـمان نبود            زمینِ مُرده مـقـصدِ مسافـر زمان نبود

دَمی که صاحبِ بهشت، روی خاکْ پا گذاشت            قرار بر بهار بود، حرفی از خزان نبود

از لالـه‌زار تـوحـیـد آتـش زبـانه می‌زد            گل گـشته بود پـرپـر، بلبل ترانه می‌زد

در گلشن ولایت، یک نوشکفته گل بود            گر می‌گذاشت گلچین، آن گل جوانه می‌زد

خانه‌ای که ثـمر از ساقی کـوثـر دارد            آنچنان سوخت که گفتند: مگر در دارد؟

با لگد باز مکن درب جنان را که گلش            در بغـل شيشه‌ای از یاس معـطر دارد

حتی نـسـیم با ادب اینجا وزیـده است            خورشید، نور تازه از این خانه چیده است

جایی که ابرهای جهـان نیز با وضو            هر بار روی پنجـرۀ آن چکـیده است

رزق عالم را به سر انگشت خود تقسیم کن            نور جنّت را به برق خنده‌ات تنظیم کن
آسـمان را با قـنوت اشک‌هایت جان بده            چشم بی‌بـاران ما را با غمت ترمیم کن

چه کسی دیده که خورشید زمین‌گیر شود؟!            چشمۀ زندگی از زندگی‌اش سیر شود؟!

یک نفـس آیـد و صد درد به هـمراه آید            گـاه از روزنـه‌ای، سـیل سـرازیـر شود

به میدان می‌رود جنگاوری گویا به پیکاری            به مسجد می‌رود زهرا امامش را دهد یاری

به مسجد می‌رود تا پایه‌هایش را بلرزاند            که مسجد بی‌علی چیزی ندارد جز ستمکاری

بی هوا صاعقه‌ای صورت ماهش را زد            دست ابـلـیس تـرک بر هـمـۀ دنـیـا زد

ساحـل نازک رویش ردِ پایی برداشت            مـوج خـون آمـد و بر عاطـفۀ دریا زد

آن بـانـوئی که ذکـر لـبـش یاجـلـیل بود            دیـدنـد سـجـده‌های نـمـازش طـویل بود

صدهـا فـرشـتـه محـو تمـاشای او شدند            از بس‌که جلـوه‌های نمـازش جمیل بود

چه‌ها کرده این شهر با ما پس از تو            همه خـوب بـودند اما پس از تو...

نـــدارد خــریـــدار آهِ غــریــبـــان            شـده کـار مـردم تـمـاشـا پس از تو