اشعار

می‌رسد روضه به یک طشت خدا رحم کند            خـیزران کاش به زخـم دل ما رحم کند

چند جای لبت از چوب ترک خورده حسین            زخم چشمان ترت باز نمک خورده حسین

بر زینب مـظـلـومـه شبِ تار رسیده            نـامـوس خـدا بـر سـر بـازار رسیده

دروازۀ ساعات پُر از مردم شامی‌ست            بر گـوش هـمه خـنـدۀ انـظـار رسیده

کی دیده کنار هم، جام می و قـرآن را            جام می و قرآن و، چوب و لب عطشان را

ای فـاطمۀ اطـهر! ای دختـر پیغـمبـر!            در طشت طلا بنگر، وجه اللَهِ سبحان را

منزل به منزل، غصه‌ام، اشک روانم            با دستِ بسته، پشت محمل، روضه خوانم

خورشید، بعد از سال‌ها روی مرا دید            او هم دگـر فـهـمـید که بی سـایـه‌بـانـم

نباشد غیر داغ تو، به دل شایسته ماتم را            به شادی دو عالم‌ هم نباید داد این غم را

تویی آن اسم اعظم که حوائج مستجاب از اوست            خدا از برکت نام تو بخـشیده‌ست آدم را

یک ماه می‌شود که ز جان گریه کرده‌ام            با روضه‌های مرثیه‌خوان گریه کرده‌ام

یک ماه می‌شود که به لب‌های تشنه‌ات            نـزدیـک آب‌هـای روان گـریـه کـرده‌ام

ما هـر چه بـود پـای مـحـرم گذاشـتـیم            در چَـشم‌ها دو چِـشـمۀ زمـزم گذاشتـیم

قطعاً دعای فـاطمه پشت و پـناه ماست            وقـتـی دم حـسـیـنـیـه پـرچـم گـذاشتـیـم

ای دل! مگر نه خاتمه، ماه محرّم است؟            «باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟»

گر مـاجـرای کـوفـه و کـربـبـلا گـذشت            «باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟»

دیگر برای درد، درمـانـی نـمـانـده            از غـزه می‌آید خـبر، جانی نمـانده

طفلان و نوزادان، همه تشنه گرسنه            در غـزه حـتـی لـقـمـۀ نـانی نـمانده

شـامـگـه که عـیـسیِ چرخ کـبـود            کرد بر سر طـیـلـسـان مشگ بـود

داد چـرخ تـوسـن معـکـوس‌سِـیـر            جای خـاصان حـرم، در پای دِیْر

امشب كه پا گُشا شده‌ای در كُنِشْت من            انگار اُلـفتی است تو را با سرشتِ من

آورده قـابِ چَشـمِ تو عكسِ بهـشتِ من            تـغـیـیـر می‌دهـی هـمـۀ سرنـوشتِ من

از کنار خواهر ای آرامِ این دل می‌روی            کربلا تا شام را منزل به منزل می‌روی

بعدِ گـودال بلا بی‌یـاور و یـار و معـین            منـزل اول پـناهـت شد میان خـورجین

کـاروان آهـنگ رفـتن ساز کرد            سیـر مـعـراجی دگـر آغـاز کرد

کرد از کوفه به شام غـم خروج            بود تا شامش چهل منزل عروج

الا که تا سـر نـی بـال و پـر درآوردی            بگـو چگـونه شد از دِیْر سر درآوردی

چـراغ خـانـۀ زهـــرا! مـیـان کـافــِرهـا            در این مکـاشـفه قرص قـمر درآوردی

درد بــســیــار، مــداوا گــریــه            ارث جــامــانـدۀ زهــرا گـریـه

روزهـا نـالـه و شـب‌هـا گـریـه            آب مـی‌خـورد، ولـی بـا گـریـه

مشکـل‌گـشـای عـالـم و آدم؛ صحـیفه            قـرآنی از آیـاتِ مستـحـکـم؛ صحـیفه

هر واژه اقیانوسی از عرفان و حکمت            دریاتر از، جاری‌تر از زمزم؛ صحیفه

تـمـام عـمـر با گـریه عجـین بود            تمام عمر هر لحـظـه حـزین بود
سـلاحـش گریه بوده در نـبـردی            که در راه دفاع از جانِ دین بود

یک عمر با اندوه و ماتم زندگی کردی            در بزم اشک و روضه و غم زندگی کردی

جریان به جریان زمزمه کردی شهادت را            باران به باران مثل زمزم زندگی کردی

آگـه چـو شد از حـالـت بـیـمـاری او            دامـن به کـمـر بـسـت پـیِ یـاری او
چون دید کسی بر سر بالینش نیست            سـرگـرم شد آتـش به پـرسـتـاری او

بــهــار آســمــان چــارمــیــنــی            غـریب امّـا، امـامـت را نگـینی
هـمـه از کـربـلا تا شام گـفـتـند:            امـام عـشـق، زیـن الـعـابـدیـنـی