اشعار

گرچه دیـدم از همه آزار؛ أبکی لِلْحسین            سنگ خوردم از در و دیوار؛ أبکی لِلْحسین

مرد پیش دشمنش از گریه خودداری کند            من که چشمم هست گوهربار؛ أبکی لِلْحسین

در کوچه بـاغ‌ها خـبری از بهار نیست            بر شاخه‌ها، نشانه‌ای از برگ و بار نیست

هـجـده‌هـزار نـامـه بـرایت نـوشـتـه‌انـد            امـا به خـط هـیـچ کـدام اعـتـبار نیست

گل بودم و به بزم خزان میهـمان شدم            پژمردم و شکـستم و افـسرده‌جان شدم

کوچه به کوچه خانه‌به‌دوشم در این دیار            همچـون نـسـیم، طـائـر بی‌آشـیان شدم

از مـسـلم سـفـیـر به شـاهـنـشـه دلـیـر            این اشک‌نامه را بپذیرید از این حقیر

ای نـام جـد اطـهـر تو روی هر منار            وی آفـتـاب روشـن دین ای مه مـنـیر

هوا هوای غم است و هوای خون‌جگری            به هر طرف که نظر می‌کنم تو در نظری

ز عشق گفتم و این شهر در به رویم بست            همیشه عـاقـبت عـاشـقی‌ست دربـدری

امروز اگر ابالفضل در کوفه پیش من بود            ابن زیاد نعـش‌اش، مابینِ یک کـفن بود

درد غـریـبی‌ام را غـربـت‌کـشـیـده دانـد            این بی‌کسی من هم، ارثیه از حسن بود

کوفه پُر است از مردم نامَـرد، برگرد            تا غنچۀ سُرخت نگـشـته زرد، برگرد

در بـیـنِ بــازار کــسـادِ حــق‌پـرسـتـی            باطل؛ بـساطِ فـتـنه را گـسترد، برگرد

خِیری نبود اینجا به غیر از بی‌وفـایی            بر هر دری می‌شد زدم، تا تو نـیـایی

در کوچه‌ها پای غـم تو سنگ خوردم            غصه چقدر از کوچه‌های تنگ خوردم

سـلام من به تو و بـر مـحـرم جدّت            سلام من به تو و روضـۀ غـم جدّت

فدای شال سیاهت که پرچم روضه‌ست            دوبـاره آمــده‌ام زیـر پـرچــم جـدّت

دیدم به خواب آن آشنا دارد می‌آید            دیـدم كه بر دردم دوا، دارد می‌آید

دیدم كه با شال عزا و چشم گریان            مولایمان صاحـب‌عزا دارد می‌آید

بر سینۀ خود می‌فشارم زانوی غـم را            وقتی که بی تو باز می‌بـیـنم مـحـرم را

صاحب عزا با دست‌های خویش کوبیدی            بر روی دیوار کدامین خانه پرچـم را

نشستم رو به روی مرگ، دیدم روز آخر شد            تمام عُمر من در حسرت دیدار تو سر شد

زمستان در زمستان است بی‌تو فصل‌های ما            گُل یاس حـیاط خانـۀ ما زود پـرپـر شد

غروب بختِ مرا صبحگاهِ نیکو نیست            چـراغ زنـدگی‌ام را توان سوسو نیست

فراقِ یوسف مـصری کجا وُ دوری تو            قـیـاس داغ تو در حدِّ این ترازو نیست

عطر تو زینت فزای روضه‌ها، مهدی بیا            هجر تو از پا می‌اندازد مرا، مهدی بیا

مهربان‌تر از پدر مادر به فرزندان تویی            العجـل ای بهـترین بابای ما، مهدی بیا

دسـتـی اگـر دارم بـه دامــان تـو دارم            چـشـمی اگـر دارم به احـسـان تو دارم

از سفـره‌ای جز سفـرۀ تو نان نخوردم            من هرچه دارم از سرِ خـوان تو دارم

چـشـم‌انـتـظار آمـدنت آسـمان گریست            مهتاب روی شانۀ شب بی‌امان گریست

گاهی به لحنِ باد و زمانی به لحن رود            در امتداد کوچۀ غربت جهان گریست

ای آشکـارِ از همه پنهـان، ظهـور کن            تا جان به لب نیامده، ای جان! ظهور کن

خـورشـیـد آسـمـان عـلـی! آشکـار شو            ماه تـمـام نـیـمـه شـعـبان! ظـهـور کن

تو از سوز دل و از غربت حیدر خبر داری            تو از تنهـایی اولاد پیغـمـبر خبر داری

تو همچون نور در صُلب حسین ابن علی بودی            تو از سوزِ دل صدیقۀ اطهر خبر داری

بی‌تـو اینجا دل ‌ما لک زده از تـنهـایی            تو شـبـیـه ضـربـان زمـزمـۀ دل‌هـایـی

گـرد انـدوه و سـتم را بتـکـان از دل‌ها            که تـو آرامــش هــر ثــانـیــۀ دنــیـایـی

نه که خود آئیم، ما را لطف یار آورده است            رو به ما آن جلوۀ پروردگار آورده است

با دعای حضرت صاحب زمان نوکر شدیم            بهر ما این نوکری‌ها اعتبار آورده است