اشعار

بوی غم می‌آید از شهر پیمبر بعد از این            می‌زند بر سینه اش الله اکبر بعد از این

نـالـۀ مسـجـد بـلـنـد و گـریه مسجـد بلند            چون به مسجد نیست احمد روی منبر بعد از این

مـرامت: کرامت کرامت کرامت            نـگـاه گـدایـان به لـطـف مـدامـت

قرار دوشنبه فقط یک بهانه است            بـرای دلـی که شـده جـلـد بـامـت

جـمـل فـتـنـۀ دین شد و راهـزن شد            دوباره حـسـن آمد و خـط‌‌‌ شکـن شد

به سر آمد و با علی عهد خون بست            هر آن‌کس دمی با حسن هم‌سخن شد

انگار پیش پای تو جز صلح راهی نیست            سردار! در این معرکه با تو سپاهی نیست

یک روز می‌فهمد کسی که‌از خیمه‌ات رفته‌است            در هیچ‌جا جز سایۀ تو سرپـناهی نیست

ای حُـسـن تو تـمـامیِ حُـسنِ خـدای تو            یوسف بُوَد ز حُسن و ملاحت گدای تو

اسم است چون دلیل مُسمّی، خدا از آن            کرد انـتخـاب، نـام حـسـن را برای تو

جهانی نان‌خور است از سفرۀ سرشار احسانت            به گندمزارها از بس‌که برکت می‌دهد نانت

تویی آنکس که وقت ظهر له‌له می‌زند خورشید            بیـاسـاید دمی در سـایه‌سار امن ایـوانت

آه ای غریب! پس چه کسی آشنای توست؟            جز بغض ما، که زائر صحن و سرای توست؟

جز بغض ما که رخصت اشکش نداده‌اند            آیا که باز مرثـیـه‌خـوان عزای توست؟

بار بگـشـائـیـد، اینجـا کـربـلاست            آب و خاکش با دل و جان آشناست
بر مـشام جـان رسد بـوی بهـشت            به به از این تربت مـیـنو سرشت

رفـتم من و هوای تو از سر نمی‌رود            داغ غـمت ز سـینـۀ خـواهـر نمی‌رود

برخیز تا رویم، برادر! که خواهـرت            تنهـا به سوی روضـۀ مـادر نمی‌رود

با این همه دلتنگی و یک جفت کتانی            حاشـا که مرا از در این خـانه بـرانی

می‌آیـم از این راه فـقـط در پی یک آه            تا منـزل جانـان چه نـیازی به نشانی؟

برگشتم از سفر، گل در خون طپـیده‌ام            ای سرو سـرفـراز! بـبـین قـدخـمـیده‌ام

وقـتی دلم به خـون جگـر موج می‌زند            گوئی‌كه من به جای تو در خون طپیده‌ام

من در پـی هـر کـودک تـنهـا دویـدم            بعد از تو یک روزِ خوش از دنیا ندیدم

آتـشْ پـرسـتـار تـن سـجـاد بود و ...            کار همه اهل حـرم فـریـاد بـود و...

ندارم از غم، آن حالت که گویم حالت خود را            پریشان‌تر شوم چون یاد آرم حسرت خود را

تو سرّاللّهی و آگاهی از حالم؛ ولی خواهم            بیان سازم ز سوز دل، حدیث محنت خود را

چهل منزل پناه آورده‌ام از غم به تنهایی            سراپا سوختم از ماتَمت هر دم به تنهایی

قیامی را که تو آغاز کردی جاودان کردم            ندیدم غیر زیـبایی و دیدم غـم به تنهایی

بعد از تو بهـر ما همه ساز سفـر زدند            فـریـاد الـرحـیـل به کـوه و کـمر زدند

بستند دست کودک و زن را به ریسمان            آتش به جان و قلب و دل شعله‌ور زدند

صد بـار اگر شویم فـدای تو یا حـسین            کـاری نکـرده‌ایـم بـرای تو یا حـسـین

چشمان ماست در عـطش نینوا، فرات            در جان ماست شور و نوای تو یا حسین

در شــاهــراه آســمـان پـا مـی‌گـذارم            این کـفـش‌هـا دیگر نـمی‌آیـد به کـارم

اینجا عمود یک، عمود بی‌قراری‌ست            تا کـربـلا زخـم تـنـت را می‌شـمـارم

حق من این بود از رفیقان جا بمانم!            مانـدم چرا نگـذاشـتی تـنهـا بـمـانم؟!

من که نـمی‌دانم چـرا در کـربـلایـم!            شـاید مـرا اینجا کـشـانـدی تا بـمـانم

مـجـنـون‌تـرین آوارۀ روی زمـیـنـم            آوارۀ كـرب و بـلا در اربــعــیــنـم

دیگر نخواهم داشت در دل آرزویی            امروز اگر مـهـدی زهـرا را ببـینم

خـدا کـنـد که دلـم را فـدای یـار کـنم            به این بهانه مگـر رنج را مهـار کنم

مرا مجال گریز از حصار داغِ تو نیست            بگو چگونه ز دست غمت فرار کنم!