اشعار

گـرچه آتـش به دل شـعـلـه‌ورم افـتاده            شـرر زهـر سـتـم بـر جـگـرم افـتـاده

یادم از کرب وبلا آمد و یک بار دگر            انــقـلابـی بـه دل شـعــلـه‌ورم افــتـاده

علم از سخـن ناب تو صادر شده باشد            حـکـمت ز تـجـلی تو ظاهـر شده باشد

از بس که بلند است مقـامت چه بگویم            در وصف تو، فهم همه قاصر شده باشد

ببار بر سر من شوق مستجـیر شدن را            بگیر از دل من فـرصت کـویرشدن را

جهان به غیر سیاهی؛ خدا گـواه؛ ندارد            به ماه اگر که نبخشی سر منیر شدن را

پیـش تو، ای که شکـافـنـده دانـش‌هایی!            زیر و رو کردن این دل که ندارد کاری

به نگاهی بشکـافـد دل شاعـر که نـدیـد            بهتر از بیت شما، در دو جهان درباری

غم شب‌گریه‌ها را، داغ صحرا را تو می‌فهمی            غـم سجـادۀ دلخـون بابا را تو می‌فهمی

اگرچه کودکی اما میان دامن این دشت            پیام ظهر عاشورای زیبا را تو می‌فهمی

با ذکر یا حـسین تو دل دم گرفته است            در عرش سینه خـیمۀ ماتم گرفته است

آتـش به خـون دل زده قـقـنـوس دیده‌ها            از روضه‌هات بال و پر غم گرفته است

گرچه با این دردِ جانکاهش تبسم کرده بود            فاطمه با دیدن او دست و پا گُم کرده بود

زهـرها با هم تفـاوت داشتند اما بگو...            این چه زهری بود که جمسمش تورم کرده بود

پیمبرزاده هستی، شیوۀ اعجاز می‌دانی            بگو با علم خود قدری به ما اسرار پنهانی

چنان نوری شتابان جاری از اقصای تاریخی            که بخشیدی بیابان را نجات از حجم ویرانی

از «ندانستن»، از این خسران خجالت می‌کشند            عالمان عمری‌ست از علم تو نعمت می‌برند

حرف‌هایت دُرّ ناب و سیـرهٔ تو معـتـبر            در احادیث تو سبک بندگی شد جلوه‌گر

نُه فلک خیمه زده سمت نگاه تو جواد            می‌درخشد به زمین چهره ماه تو جواد

برکت می‌چکـد از دست کـریـمـانۀ تو            جود و احسان تو گردیده گواه تو جواد

دارم از داغ غمت اشک دمـادم بیشتر            چـشم‌هـایم می‌زنـد بـارانِ نـم نم بیشتر

تو جوادی و کرامت با تو معنا می‌شود            پس دخـیل حـاجـت باب المرادم بیشتر

ای آن که کرم ریزد، از دستِ کریم تو            احـسان و کرم باشد، مسکـین حـریم تو

هرکس که شود آگه، از لطف عمیـم تو            دانـد تـو کـریـمـی و، آئیـن عـطـا داری

ای چشمه‌سار جاریِ لطف و عطا جواد            بر مـن بـبـار نــور زلال خـدا؛ جـواد

لبـریـزم از خـطـا به حـریـم مـقـدست            بر من به بخش هرچه که دارم خطا جواد

دریا نه، اقـیانوسِ بی‌‌هـمتا جواد است            در آسمانِ عـشـق اسـتـثـنا جواد است

حاجت بخواه و عرضِ حالت را بفرما            حاجت‌‌رَوا کردن از این پس با جواد است

ای مـرا دلـبـر و دلـدار دلـم می‌سوزد            همچـنـان شمعِ شب تـار دلم می‌سوزد

بغضِ غربت به گلو بسته خدا آهم را            پـشـت این آهِ شـرربـار دلـم می‌سوزد

ارث قبیله است که هرکس جوان‌تر است            مویش سفید گشته و قدش کمان‌تر است

این بیست و پنج سال که سنی نمی‌شود            اما بهـار عـمر شما پُـر خـزان‌تـر است

شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی            به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی

تو آن همیشه امامی، من آن همیشه غلامم            من آن همیشه غلامم، تو آن همیشه امامی

پشت در با جگری سوخته تب می‌کردی            دست و پا می‌زدی و آب طلب می‌کردی

گوشۀ حجره، عطش فاتحه‌اش را می‌خواند            اشک‌هایت به نظر روضۀ سقا می‌خواند

چه کسی این‌همه احسان به گدایان دارد            که جگرگوشهٔ سلـطـان خـراسـان دارد

هر چه حرف است بگوئید که گوش شنواست            هر چه درد است بیارید که درمان دارد

در آسمانِ نگاهش بهشت منزل داشت            بهشت روشنی از آن همه فضائل داشت

شکوه و هيبت و حسن و ملاحتش بی مثل            عجب جمال و جلالی در آن شمايل داشت