اشعار

چنان شمعم که امشب کُنج این ویرانه می‌گِریَم            هنوز از غُصۀ بزمِ مِی و پیمانه می‌گِریَم

دل اهل حرم می‌سوزد از اشک شرربارم            پدر جان! در فراقت آنقَدَر طفلانه می‌گِریَم

دوباره بـوی خـوش مُشک ناب می‌آید            شـمـیم تـوست که با آب و تـاب می‌آید

به صبح دولت من آسمان خورد غبطه            که نـیـمـه‌شـب بـه بـرم آفـتـاب مـی‌آیـد

بـر لبِ بـامِ اسـارت آفـتـابـم را بـبـیـن            مثل این ویرانه احـوالِ خرابم را ببین

در جوابِ العطش‌هایت وجودم آب شد            آب رد شد از سرم؛ حالا سرابم را ببین

چه‌قدر بی‌تو شكستم، چه‌قدر واهمه كردم!            چه‌قدر نام تو را مثل آب، زمزمه كردم!

خیال آب نبستم به جز دو دست عـمویم            اگر نگـاه به رؤیـای نهـر علقـمه کردم

به سنگ نام تو را گفتم و به گریه درآمد            به گوش کوه سرودم تو را و چشمه برآمد

سکـوت نقره‌ای ماه را شکـست غـم دل            در آن زمان که از آن ماه بی‌کفن خبر آمد

دشمن خـرابه را به تو آسان گرفته بود            از من هـزار بار ولی جان گرفته بود!

سر بر اطاعـت دلِ مجـنـون نهـاده بود            پـایـم اگـر كه راهِ بـیـابـان گـرفـتـه بود

امشب که با تو انس به ویران گرفته‌ام            ویـرانه را به جـای گـلـسـتـان گرفته‌ام

امشب شب مبارک قدر است و من تو را            بر روی دست خویش چو قرآن گرفته‌ام

سلام کرد و نشان داد جای سلسله را            چه بی‌مـقـدمـه آغـاز می‌کـنـد گـله را

نه از سنان و نه از شمر گفت نه خولی            بهانه کرد فـقـط طعـنه‌های حرمله را

یا غیاث المسـتغـیـثین آه از کرب‌و بلا            از فـلـک آمــد نــدا: واویـلـتـا واویـلـتـا

تا ابد لعنت به هرچه کینه هست از مرتضی            کوفه زد بر طبلِ جنگ و عرش بر طبل عزا

من به پای دوست در این سرزمین سر می‌دهم            در ره یار آنچه دارم خشک یا تر می‌دهم
همره من سالخورد و شیرخوارست و جوان            پاکـبـازم در وفـا هستی سراسر می‌دهم

بسوز ای دل که مضطر گردم اینجا            شـکـوه نـخـل بـاور گـردم اینجا
در این صحرا مکن منزل برادر            که تـرسم بـی‌بـرادر گردم اینجا

دلـشـوره‌ای افـتـاده در جـانم برادر            غـمگـیـنم و سر در گـریـبانم برادر
یك دشت مرد اجنبی دور و بر ماست            این‌جا مزن خـیمه، هـراسانم برادر

تــشـنـگـان قــبــیــلــۀ زهــرا            قبضه کردند دشت و صحرا را
می‌روند عاشقانه سر بر کف            تـا بـنـوشـنـد شـهـد عــاشـورا

چقدر ریخته هر گوشه و کنار، غم این‌جا            نشسته روی دو زانو امام، هر قدم این‌جا

ندا رسید که باز این چه شورش است در عالم            خبر رسید: به آل عـلی شده سـتم این‌جا

چشمه‌چشمه می‌جوشد خون اطهرت این‌جا            کور می‌کند شب را، برق خنجرت این‌جا

چشمه‌چشمه می‌جوشد، از دل زمین هر شب            خون اصغرت آن‌جا، خون اکبرت این‌جا

هست در چـشـمِ عـاشـقان تا اشك            روضـه آغـاز مــی‌شـود بـا اشـك

دسـت انـداخـت و بـه نــام عــلـی            آمــد از پــشــتِ پـلـك بـالا اشــك

اینجا کجاست ای گل زهرا به ما بگو            گر کـربـلاست، با من غـم‌مـبـتـلا بگو

سـرتاسـر وجـود مرا غـم گرفته است            از این زمیـن محنت و درد و بلا بگو

ترسم این نیست سفیر تو سر دار رود!            تـرسـم این است رقـیـه سر بازار رود

کوهی از سنگ، سر بام ببینی چه کنم!؟            دخترت را مـلأ عـام بـبـیـنی چه کنم!؟

بر سر بام گـرفتار به صد شیون و آه            مـی‌فـرسـتـم چه سـلامـی به ابـاعبدلله

دست بر سینه شدم‌ رو به بیـابـانم من            تو کجای سـفـری حـیف نـمی‌دانم من

دلم شـور می‌زد که از دور دیـدم            دو پیغـام سرخ از بیـابان رسیدند

سوارانی از کوفه و غـصه‌هایش            که پیـغـمـبر روضه یک شهـیدند