اشعار

یـا قـاهـرَ الـعـَـدُوُّ وَ یـا والـیَ الـوَلـی            یا مظهر العجایب و یا مرتضی علی

پـایـانِ باشـکـوه، به کـابـوس بـد بـده            زینب رسیده کوفه، پدر جان مدد بده

نینوای عشق جاویدان ز نای زینب است            در حقیقت کربلا، کرب‌وبلای زینب است

اعتلای پـرچـم شـیـعـه در آفـاق فـلـک            افـتخارش تا ابد حتماً برای زینب است

بـاز ما را سر این سـفـره نـشـانـدی آقا            باز ما را تو به این خـیـمه کشاندی آقا

دست و پا گیری ما مانع لطف تو نشد            دست مـا را به محـرم تو رسـانـدی آقا

سوخته گرچه پرش از شرر غارت‌ها            پـا نهـاده است روی تاج ابر قـدرت‌ها

اسکتوا گفت‌ و عوالم همگی لال شدند            ریخـت از هـیبت او هـیـمـنـۀ هـیبت‌ها

خط به خط تشریح کردی عشق را در کربلا            خطبه خواندی تا نماند کربلا در کربلا

عطر یاس از چادرت می‌ریخت هنگام وداع            خواستی خـالی نباشد جای مـادر کربلا

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محـشری حسین

از هـر کـجـای دشت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسـین

غـروب نیست خـدایا چرا هلال دمیده؟            هلال را به سرِ نیزه وقت ظهر که دیده!

هلال و ظهر و سرِ نیزه و تلاوت قرآن            مصیبتی‌ست که ما دیده‌ایم و کس نشنیده

ای شام، کـربـلای تو یا زین العـابدین            دل بـزم ابـتـلای تـو یا زین الـعـابدین

یک عـمر در فـراق جـوانان هـاشمی            شد خونِ‌دل غـذایِ تو یا زین العابدین

اگر ستاره و خورشید و ماه تابنده‌ است            تمام علتش این‌ است بر درت بنده‌‌ است

بـه دیـدۀ مــتــکـبـر کـه آبِــرو نـدهــنــد            هرآنکه خـاک در توست آبـرومند است

بگو چرا چنین پُـر التهاب گریه می‌کنی            چه دیده‌ای؟ چقدر بی‌حساب گریه می‌کنی

شـبـیـه مـادران بـچـه‌مـرده آه می‌کـشـی            شدیـدتـر ز گـریـۀ ربـاب گـریه می‌کنی

اگر که دنـیا دارم، اگر که دین دارم            کمند لطف تو را چونکه در کمین دارم

برای خـواستنت گرچه غرق تردیدم            ولی به اینکه تو می‌خواهی‌ام یقین دارم

پیش چشمم تو را سر بریـدند            دست‌هـایـم ولی بـی‌رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

راوی نوشته است غروبی غریب بود            سرها به نیزه رفت؛ طلوعی عجیب بود

راوی نـوشته است که آتش زبانه زد            در خـیـمه‌گاه گشت و فقط تازیانه زد

من چـگـونـه بـدنت را بـگـذارم بروم            پـیـکـر بـی‌کـفـنـت را بـگـذارم بــروم

جان من روی زمین است تحمل نکنم            که روی خـاک تـنت را بگذارم بروم

تا مصحـف جـمـال تو گـردیده منظرم            آیات حسن توست به هر جا كه بنگرم

جز آنكه بـیـنم از جلـواتت به هر نگاه            سود از سـواد دیـده خـونـین نـمـی‌بـرم

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد            پُر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

دگرگون شد جهان، لرزید دنیا، زیر و رو شد خاک            دمی که زینت دوش نبی روی زمین افتاد

خورشید از داغ سرت می‌سوزد اینجا            هـمـراه آه خـواهـرت می‌‌سـوزد اینجـا

افتاده‌‌ای بر خاک صحرا غرقه در خون            صد خیمه در دور و برت می‌‌سوزد اینجا

تـو زیـر آفـتـابـی و مـن زیـر آفـتـاب            ای سایۀ سرم چه کند با غـمت رباب

ای مـاه من! تن تو کجـا و تب کـویـر             آه از زنان پـرده‌نـشـین و شب کویر

رسید قصه به سر، هر سری که بود افتاد            دوباره ماه به چشمانِ شب، کبود افتاد

دوباره سیـلی نامـردها به صورتِ گل            شمیمِ عطرِ حسینی به روی عود افتاد

امشب به آسمانِ حـرم یک ستاره نیست            جز صبر بر بنات علی، راه چاره نیست

دیشب عـلـی‌ِ اکـبـر اذان گـفت در حـرم            امـشب مـؤذن نـبـوی در مـنـاره نـیـست