اشعار

در قــبــلــه‌گــه راز فـرود آمـد مـاه            یــا زادگـــه عــلــی بــود بــیـت‌ الله

از كـثـرت اشـتـیاق، دیوار شكـافت            تا ایـن‌كـه ره وصـال گـردد كـوتـاه

روز و شب بر لب خود آیۀ لبخندی داشت            در فـراوانی غم‌ها دل خرسندی داشت

عـرش از روز ازل خـانۀ او بود ولی            در شگفتیم که با خاک چه پیوندی داشت

سه روز بود، که در مکّه بی‌قراری بود            نگـاه کـعـبه، پُر از چـشم‌انتظاری بود

سه روز؛ صبح شد و، سایبان «حِجر و حَجَر»            سحـابِ رحـمـت و ابرِ امـیدواری بود

دست خـدا و نفـْسِ پـیـمبر فقط علی‌ست            شمشیر و شیرِ خالـقِ اکبر فقط علی‌ست

بعد از نـبـی به امـر خـداونـد ذوالجـلال            ما را امام و هادی و رهبر فقط علی‌ست

می‌زنم می، می‌کشم هو ساقی کوثر علی            می‌شود روز جزا با عشق تو محشر علی

ابـروی تو قـاب او ادنای پیـغـمـبر علی            حُبِّ تو تنهی عن الفحشاء والمنکر علی

به جز از علی نباشد به جهان گره‌گشایی            طلب مدد از او کن چو رسد غم و بلایی

چو به کار خویش مانی در رحمت علی زن            به جز او به زخم دل‌ها ننهد کسی دوایی

متأسفانه چند سالی است در بدعتی تازه و کاملا تحریفی به استناد یک خواب تخیلی و نادرست روز دهم ماه رجب را سالروز ولادت حضرت علی اصغر اعلام می کنند از آنجائیکه اصلی ترین رسالت این سایت مقابله با تحریفات و بدعت ها می باشد از بارگذاری اشعار در این خصوص معذوریم

جهت کسب مستندات تحریفی بودن این تاریخ به قسمت روایات تاریخی مراجعه کرده و یا در همین جا کلیک کنید

یک عمر ناز یـار کـشیدن به ما رسید            تا کـوچـۀ نـگـار دویـدن بـه مـا رسـید

از دستِ غِیر نان نچشیدن به ما رسید            این فقـر را به نقـد خریدن به ما رسید

دلگـیرتر از سیـنۀ تنگـم قـفـسی نیست            در خانـۀ تنهـایی من، هم‌نـفـسی نیست

تنهاتر از این بی‌كسِ دل‌مرده كسی نیست            من یكـسره فریادم و فریاد رسی نیست

در اين حريم، هيچ‌كسی بی‌مراد نيست            بازار اهل معـرفت اینجا کساد نیست

همواره بی‌حـساب فقـط لطف می‌كـند            بيهـوده نام او كه امامِ "جواد " نيست

خـبر آمد نـشـود دست گـدا رد امشب            دیدنی گـشته کـرمخـانۀ مشهـد امشب

ابتران را روی لب نالۀ ممـتـد امشب            کـوثـری آمـده بـا نـام مـحـمـد امـشب

آن‌که «کم»ش را نیمه‌شب آورد، دادت            دارد زیـادش مـی‌کـنـد لـطـف زیـادت

آقا منم... آن رختْ‌پاره... پا برهنه...            آن شب، شب‌جمعه مرا که هست یادت!

آنـان کـه پـی کـاســبـی رزق حـلالـنـد            تا روز قـیـامـت دَرِ این خـانـه وبـالـند

باید که سر سجده به این خاک بمـالـند            - این‌ها- همه سرچشمۀ آن آب زلالـند

ای شهریار مملکت بذل و فضل و جود            از ما به آسـتان تو جانـا دو صد درود

تـو شـعـر جـاودانـه جـود و کـرامـتـی            من با کـدام واژه تــوانـم تـو را سرود

از هر چه به غیر او گـسـستم            دل را به کسی جز او نبـسـتم

من عـاشـق و بـی‌قــرارم امـا            عاشـق‌تر از این کنم که هستم

غـم کـهـنـۀ در گـلـویـم حــسـیـن اسـت            دم و بـازدم، های و هـویم حسین است

اگـر چــشـم مـن آبــروی مـرا ریـخـت            چه غم؟ بعد از این آبرویم حسین است

به این بغض پنهـان شده در گلـویم            به این اشک‌هـای روان از سـبویم

بـه جـز دیــدنـت آرزویــی نــدارم            شــب آرزوهــا تـــویــی آرزویـــم

ای یار ز دیده گـشته غـائب برگرد            ای هجـر تو اعـظم مصائب برگرد

امشب ز خدا فقـط تو را می‌خواهم            ای آرزوی شـب رغـائـب بـرگـرد

باید چه گفت مدحت شاهی عـظیم را؟            کو شعرتر که وصف کند این حریم را؟

کو یک گره که باز نگردد به دست او؟            کو حاجتی که خسته کند این کریم را؟

شکست بال و پرش آسمان تکان می‌خورد            ز درد، روی تنش رنگ ارغوان می‌خورد

میان بـسـتـر خود او ز درد می‌پـیـچـیـد            گره بـه کـار اهـالـی آسـمـان می‌خـورد