اشعار

زهر در جانم نشسته چشم‌های تار دارم            مثل مادر بیقرارم؛ دست بر دیوار دارم

من علی موسی‌الرضایم از علی دارم نشانه            در گلویم استخوان؛ در چشم‌هایم خار دارم

شدی به زهـر حرامی دچـار، افتادی            به راه حـجـره به چـشمان تار افتادی

شـبـیـه فـاطـمـه، بی‌اخـتـیـار افـتـادی            نـوشـتـه‌انـد که پـنـجـاه بــار افـتــادی

خوشا آن غریـبی که یارش تو باشی            قــرار دل بــی‌قــرارش تــو بــاشــی

خوشـا آن‌که تنـهـا تو را دوست دارد            چه خوش‌تر اگر دوستدارش تو باشی

پـس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شد            شصت‎وسه سال فـرصت دنیا تمام شد

شصت‎وسه سال فرصت دیدار با خـدا            دیگـر تـمـام، دورۀ وحـی و پـیـام شـد

پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد            زمین در سینه‌اش دریای طوفان‌زای غم دارد

پدر بودی جهان را، بعد تو این پیر وامانده            چنان طفل یتـیمی تا ابـد چشمان نم دارد

مـدیـنـه مـاه تـو آمـادۀ سـفـر شـده است            نشان کوچ، در آئینه جلوه‌گر شده است

بدونِ پلـک زدن، چون هـمیـشۀ تـاریخ            به گِردِ شمس نبوت، علی قمر شده است

دارد سرِ تعـظـیـم سـرِ ما به نجف            خیلی شده‌ایم عاشق و بی‌تاب نجف
مقـصود اگر کعـبه و بُت‌خانه نبود            مـایل بـشـود قـبـلـۀ مـاها به نجـف

ز قاب چـشم پیـمبر، نگاه کُن به جهان            قدم بزن به رهش تا که پَرکِشی به جنان

چه خوب می‌شد اگر می‌شدیم شاگردش            شبـیـه شاپـرکـان می‌شـدیـم بر گِـردش

چه اعجازی‌ست در چشمش، که نازل کرده باران را           گـلـستان می‌کند لبخند‌های او بیـابـان را

بزرگان از همان اول به پایش سجده می‌کردند           مدائن از سرِ تعظیم ویران کرد ایوان را

ای حُـسن بی‌پـایـان و مـمـتـد یا محـمد            در بـنـدگی هـسـتی سـرآمـد یا محـمـد

از برکـت لبـخـند تو جـریـان گـرفـتـه            مِهـر و محـبت‌هـایِ بـی‌حـد یا محـمـد

رفتی نگفتی دخترت تنها چه خواهد کرد            این درد پهلو، با دل زهرا چه خواهد کرد

رفتی نگـفتی اهل بیتت بی‌کس و کارند            بعد از تو دنیا با علی اینجا چه خواهد کرد

تا نگـردیده‌ست خورشید قیامت آشکـار            مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار

در بیابان عدم، بی‌توشه رفتن مشکل است            در زمین چهـرۀ خود دانۀ اشـکی بکار

امـشـب کـه نـاز از مـژۀ تـر کـشـیـده‌ام            با اشک خـویش، نقـش کـبوتر کشیده‌ام

نـقـاش نــیـسـتـم ولـی انـگــار، بـا قـلـم            طـرح «مـدیـنه» در دل دفـتر کـشیده‌ام

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

از بس حسن بخشنده و مهمان‌نواز است            از عـالـم و آدم گـدایـش بـی‌نـیـاز است

از سفره‌اش هر قدر می‌خواهی طلب کن            دستِ حسن در بذل و بخشش بازِ باز است

از شهر من تا شهر تو راهی دراز است            اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است

در عکس‌ها دیدم مزارت را و عمری‌ست            شمعی به یادت در دلم در سوز و ساز است

می‌نویسم "یا حسن"، حُسنِ ختامش با خودت            بر لبم ذکر تو را دارم، دوامش با خودت

لحظه‌های عُمر خود را می‌سپارم دست تو            از سلام زندگی تا والـسلامش با خودت

روضۀ آقاست عـاشـوراتر و گـودال‌تر            قدّ زهرا می‌شود در این مصیبت، دال‌تر

ضامنِ لبخندهای شیعه در روز جزاست            گریۀ بر او کـند صدیـقه را خوشحال‌تر

ای کاش بگـیـرند دو چـشمِ پـسرش را            تا در دلِ این طشت نـبـیـند جگرش را

بـدجـور غـریـبـانـه نـفـَس مـی‌زنـد آقـا            آتش زده با غربت خود دور و برش را

سـلامِ ذات خـدای کـریـم‌هـا به حـسـن            سـلامِ جـمـلـۀ انــوار انـبـیـا به حـسـن

هر آن کسی که بدون حساب بخشش کرد            بدان که وقت کرم، کرده اقتدا به حسن