اشعار

فـرش سـیـاه جـاده نـقـش ردِّ پا داشت            آئیـنۀ روحی ترک‌خـورده جلا داشت
این خاک، خاک پاک، عطری آشنا داشت            انـگـار بـوی تـربت مُـهـر مرا داشت

عــاشـق اما گـنـاه کـارم مـن            دل نـدارم، خـدا که دارم مـن
هـمـه رفـتـنـد بـی‌قـرارم مـن            بـه زیــارت امــیــدوارم مـن

سرد و ابری، هوای جا مانده            سـوز دارد صـدای جا مـانده

دل‌شکسته، به گریه می‌گُذَرَد            تک تکِ لحظه‌های جا مانده

هر نفس هر دم برایت سینه خواهم زد حسین            در نشاط و غم برایت سینه خواهم زد حسین

از منِ عاشق اگر باشد، به رسم نوکری            روز محشر هم برایت سینه خواهم زد حسین

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

رسانده است به لب‌های شیعیان، جان‌ها            تنی که دوخته شد بر کـفن، ز پیکان‌ها

گهی ز بارش اشک و گهی ز بارش تیر            سـفـیـنه‌ای‌ست گرفـتار، بین طـوفـان‌ها

در هـیأت حـسـیـنم و در هـیـأت حـسن            در خـدمت حـسـینم و در خدمت حسن

هم صحبت حسینم و هم صحبت حسن            هم رعـیت حـسـینم و هم رعـیت حسن

اگرچه خلقـت دنـیا ز نـور پنج تن باشد            کریم اهل بیت ما فـقـط باید حـسن باشد

حسن جان و حسن جانان، حسن ایمان، حسن قرآن            بگو ذکر حسن هرجا مجالی بر سخن باشد

ما جز به نگاهت به کسی دل نسپاریم            در دل گرهی جز سر زلف تو نداریم

جز خاک تو بر جای دگر سر نگذاریم            بی‌زمزمه‌ات یکسره بی‌صبر و قراریم

ای جـلـوۀ لـطـف خـدا بـاب الحوائج            یا حضرت مشکل گشا باب الحوائج

مشکل ندارد، کار و بارش رو به‌راه است            هرکس که شد همراه با باب الحوائج

قـبله شد تنـظـیم با قـبـله‌نـمایت هفت بار            کعبه میگردد به دور خاک پایت هفت بار

برده دل از حضرت داوود هر صبح و غروب            آیـه‌هـایِ صوتِ قـرآنِ صدایت هفت بار

این عـشق آخر می‌کـند کار خودش را            این دیـدۀ تـر می‌کـنـد کـار خـودش را

با دست خـالـی بر نـمی‌گـردیم، یـعـنی            موسی‌بن جعفر می‌کند کار خودش را

حاجتش را خواست و یکبارِ دیگر نذر کرد           با دلی آشفته و با حالِ مضطر نذر کرد

بردمش با خود حرم، یک لحظه گنبد را که دید           با سلامش زیر لب چندین کبوتر نذر کرد

اسـمِ تـو آمــد و گِــره وا شـد            دلِ ما مُرده بـود و اِحیاء شد

با تو هـرگـز نـشد ندارد کار            هر محالی در این حرم‌ها؛ شد

کِی بـه نـظـر بـنــدۀ نـابـم کـنـی            رحـم بـر این حـال خـرابـم کنی

گر که دلت نیست به من پس چرا            جـلـوه به بـیـداری و خوابم کنی

همانگونه که شب را روشنایِ ماه می‌بخشد           خـدا در ظلمت دنـیا چراغ راه می‌بخشد

به حکم"البلاء للولاء" است اینکه در تاریخ           خدا به دوستان خود غمی جانکاه می‌بخشد

شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه            به پـیـشـوازی تـنهـاتـرین سـوار مدینه

اگرچه آمده از کوفه، از حوالی غربت            ولی نشـسته به روی دلش غـبار مدینه

ای که چون چشمت، ستاره چشم گریانی نداشت            باغ چون تو، غنچۀ سر در گریبانی نداشت

آسـمانِ چـشـم تو از ابرِ غـم لـبریز بود            غیر اشک و خون دل، این ابر بارانی نداشت

زخـم‌هـایی که به تـشـیـیـع تـنت آمده‌اند            همچو گـلـبوسه به دشت کـفـنت آمده‌اند

»ابر و باد و مه و خورشید و فلک» چرخ‌زنان            به طـواف تـو و عـطـر بـدنت آمـده‌انـد

آسمان را پهن می‌کردی به هنگـام نماز           تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

دست‌هایت سفره‌ای بود از سخاوت بیشتر           می‌پذیرفتی جهان را روز و شب با روی باز