اشعار

حرم دارد مقامی برتر از بیت‌الحرام اینجا            که ابـراهـیـم‌ها یابـند ترفـیع مـقـام اینجا

«فَمِنهُم مَن قَضیٰ نَحبَه»، فدای آن‌که در این ره            سر تـسلیم دارد پـای پـیـمـان امـام اینجا

چون مـورم و به ملك سلیمان رسیده‌ام            بر من نگـاه كن، كه پـریشان رسیده‌ام

از ساحـل كـرامت خود گر نظر كـنی            چون قطره‌ای، به بحر خروشان رسیده‌ام

بـر آسـتـان رضــا روی الـتــجــا دارم            نـظـر گـشـا و بـبـیـن الـتـجـا کجا دارم

بـر ایـن مـقـامِ خـدا داده افـتـخـار کـنـم            کـه در حــریـم رضـا رتـبــۀ گـدا دارم

دنیا به چشم زاهـد تو، دارِ محـنت بود            دلجویی از مردم برایت عین نعمت بود

وقتی به روی کارگرها می‌زدی لبخند            شادی خریدن بهترین نوع تجارت بود

آن شب که ابر و بارشِ باران بود            آن شب که در دل همه طوفان بود

آن شب که دیده‌ها همه گریان بود            او میهمان حضرت سلطان بود

از امامِ خود شهادت خواست، حاجت را ببین            حاجتش هم داده شد، راه شهادت را ببین
خاکِ مردمدار بودن بر عبایش می‌نشست            شال سبزش سهم جنگل شد، سیادت را ببین

به تن کردی عبای مشکی و شال سیادت را            ردای خدمت و تن‌پوش اخلاص و عبادت را
تمام عمر خود را وقف دین و مردمت کردی            کجا دیده است دنیا این‌همه عشق و ارادت را؟

دل که یکپارچه امّید و سراسر بیم است            منجـنیـقی‌ست که گهوارۀ ابراهـیم است
زندگی عطر خوشی بود که از شیشه پرید            شاهدم آن گل سرخی‌ست که در تقویم است

ای نسل تو فـاطمی، تبارت عـلـوی            این شـرط وفـا نـبـود، بی ما بـروی

مهـمـان رضـا شدی! مـبـارک باشد            ای خـادم آسـتــان قــدس رضــوی!

جز گنبدت هر آنچه که تابید را ببخش            از پشت کـوه آمده؛ خورشید را ببخش

شرک است، فکرِ سجده به شش‌گوشه‌کعبه‌ات            عـلاّمـه‌های مـکـتب تـوحـیـد را ببخش

ابـری بـدون اذن تـو بـاران نـمی‌شـود            شـمـعی بدون نـور تو تـابـان نمی‌شود

ای مـهــر تـو دلـیـل هـمـه امـتـیـازهـا            بی‌تو بـشر که لایـق غـفـران نمی‌شود

جامِ جهان نماست در این قطعه از بهشت            آرامِ جان ماست در این قطعه از بهشت

فـوج فـرشـتـگـان به نیـایش نـشـسـته‌اند            آوای «ربّنا»ست در این قطعه از بهشت

مثل عشاقی که هر‌ ساعت دم از "او" می‌زنند            در حرم آئـیـنـه‌ها بانگ هوالهو می‌زنند

روی یوسف‌ها کجا و روی سلطان رئوف            از قضا این بار با هم دلبران مو می‌زنند

ساحلِ امنم تو باشی، فکر طوفان نیستم            تا در آغوش توأم در بندِ هجـران نیستم

هر چه پیش آید، خوش‌آید در مسیر مشهدت            درد اگر از یار باشد، فکر درمان نیستم

این جاست که هر دلبر و دلـداده بیاید            هم شـخـص گـرفـتـار هـم آزاده بـیاید

در این حرم قدس که باغی ز بهشت است            هـر کـس به تـوّلای تو دل داده بـیـاید

وقتی از معجونِ خاک و اشک، انسان خلق شد            مثل احوالِ دلِ تنگـش پـریشان خلق شد

روزهای دور، بر انسان و دلتنگی گذشت            تا برای گریه‌هایش شامِ هجران خلق شد

حریرِ سبزِ ضریحت، تفاخرِ قوهاست            دلـیل اصلیِ کـوچِ همه ِپـرستـوهاست

وآبـشـار پُـر از مـهـربـانـیت بی‌شـک            مسیرِ چـرخش آنـیِ چـشم آهـوهـاست

در هجومِ فتنه‌ها حبل‌المتین ما را بس‌است            بگذر از بیراهه قرآن مبین ما را بس‌است

قبل خـلـقت با خدا گـفتیم در روزِ الست            اشهـدان امیـرالمـؤمـنـین ما را بس‌است

کار دارد از فـراقت باز مشکل می‌شود            پس کجا این صددل بیچاره یک‌دل می‌شود

من برای درد دل کردن که اینجا نیـستم            آمدم با این یقین که عشق حاصل می‌شود

تو بودی بهاری که پایان نداشت            کسی مثل تو دست احسان نداشت

تو احسانِ بارانی و این زمین            به جز فیض چشم تو باران نداشت