اشعار

کـلبـۀ عـاطـفـه‌ها داشت مصفا می‌شد            همۀ ارض و سما داشت مُهـیـا می‌شد

حضرتِ خاکیِ محرابِ عباداتِ سحر            راهـیِ سـاحـل آرامـش دریـا مـی‌شـد

گُلشهـرِ مدینه  نـورباران شده است            از وصلتِ هور و ماه، تابان شده است

در جشنِ پُراز صفای زهرا و علی            خندیده خدا، شَعَف نمایان شده است

گـفـت پیـغـمـبـر خـدا: زهـرا!            بوسه زن بر سر عـلی و ببین

که هـزاران ملک به یاری او            آمدند از بهشت و عرش برین

هـزار نـقـشـه کـشـیـدیـد دام بـگـذارید            عـزیـز فـاطـمـه را تـشنه‌کـام بگذارید

همان عـزیز که بعد از نـوشتن نامش            مـوظـفـیــد عـلـیـه الـسـلام بـگـذاریــد

خـدای جـود بده لـقـمـه‌ای ز نانت را            تـفـضّـلـی بـنــمـا خـاک آسـتـانـت را
بکش به روی سرم دست مهربانت را            اجـازتی بده مـداح روضه‌خـوانت را

آئــیــنـۀ کـرامـت بـی‌انـتـهــا جــواد            جای کـرم نـوشـته‌ام از ابـتـدا جـواد

آن شاه و شـاه‌زاده که در بارگـاه او            دارد همیشه رنگ، حنای گدا، جواد!

افـتـاده بود تـشـنـه‌لـب و آه می‌کـشـید            فـریاد بی‌کـسـیش به جـائی نمی‌رسید

او رحـمت رحـیـم، جـواد الائـمّه بود            می‌داد از کـرامـت خود بر همه امید

مـشـتـاق روی مـاه جــوادالائـمـه‌ایـم            محـتـاج یـک نـگـاه جـوادالائـمـه‌ایـم

باب‌الجـواد شـاهـد این ادعای ماست            عـمـری‌ست در پـنـاه جـوادالائـمه‌ایم

هـرگـز نـدیـده کـاسـبـیِ او، کـسـاد را            هـر کس گـرفـته حـرزِ امـامِ جـواد را

ما ریـزه‌خـوار خـوان جـوادالائـمـه‌ایم            داریـم از ازل بـه دل ایـن اعـتـقـاد را

قنوت شاخه‌های بی‌بَرش را بال و پر دادی            به انبوه دعـاهای کهـن‌سالـش اثر دادی

امانش دادی از آن ارّه که یک‌ریز می‌خندید            نجاتش از غـم زخم زبان‌های تبر دادی

ناگـزیـر است بـال و پـر بزند            یا که بر خاک حجره سر بزند

سوز زهری که کرده بی‌تابش            دائـمـا شـعـلـه بر جـگـر بـزند

همسرش با مهربانی‌هایِ او سازش نداشت            لحظه‌ای حتی میان خانه آرامش نداشت

بُرده بود ارث از پدر یک رأفتِ دلخواه را            حیفِ آن قلبی که ایمن بود و آلایش نداشت

جز عطش جز درد جز آتش بجز ماتم نداشت            آه، زهرِ ام‌فضل از زهرِ جعده کم نداشت

مجتبای دیگری در حجـره‌ای اُفتاده بود            غیر وا اُما خدایا سینه‌اش مرهم نداشت

رو زدن خوب است وقتی دست رد درکار نیست            وای بر هر عاشقی که عاشق اصرار نیست

خواب خوش کردن حرامش می‌شود تا به ابد            هرکسی پشت درت تا به سحر بیدار نیست

کریمی و گدایت می‌کند مهمان دو عالم را            تهی دست فقیرت دیده‌ام دستان حـاتم را

رجب، ماه مبارک، ماه شعبان، ماه ذیقعده            تبرک کرده‌ام با دیدنت این چند ماهم را

حس می‌کنم در صحن تو عطر دعا را            عطـر تـوسل‌های در بـاران رها را

غرق اجـابت مـی‌شـود دست نـیـازم            هر وقت می‌خوانم در این مرقد خدا را

سـلام! آمـده‌ام تـا به من، امـان بـدهـیـد            دلی به روشـنـی رنـگ آسـمـان بدهـید

یگانه مشرق عصمت! چه می‌شود که به من            برای عرض ادب، همت و توان بدهید؟

بهشت اینجاست اینجا گوشه‌ای از صحن آزادی            میان انقلابی که تو بی‌شک راهمان دادی

میان عـطر گـلـدان‌های دلگـرم نگـاه تو            تو که تنها امید شاخه‌های سبز شمشادی

می‌آیـد از دسـتت کـمی بـاران بگیرد            رزقی کـریـمانه‌تـر از سلـطان بگیرد

با حال خسته، دل‌شکسته، دستْ خالی            پـای ضریـحـت آمده درمـان بگـیـرد

ببار ای روح باران بر بیابانی که من دارم            بتاب ای ماه، در شام غریبانی که من دارم

در این قحطی عشق و سردی لبخندها گاهی            بگیر ای مهربان دستانِ لرزانی که من دارم