اشعار

تویی که می‌دمی از عرش هر پگاه، علی            مـنـوّرند به نـور تو مهـر و مـاه، عـلی

زمان بـدون تو مـثـل کـلافِ سـردرگـم            زمـین بـدون تو یک تودۀ سـیـاه، عـلی

ای غـبار آسـتانت چـشم جـان را توتـیا            ای جـمالت صفـحۀ تـوحـید ذات كـبریا

ذكر نامت عاشقان را حرز جان در راه عشق            یاد رویت سالكان را توشه در صفّ صفا

کسی که انبیا هم عاجزند از درکِ تفسیرش            چگونه می‌توان با شعرِ ناقص کرد تصویرش؟!

چنان عشقش جنون می‌آورد در دل، جوانان را            که آخر یوسف برنا ز حسرت می‌شود پیرش

آرزودار توأیم ای سَرِمـان گرمِ خـیالت            کاش مرگ آید و ما را برساند به وصالت

زیرِ پایت غزلِ أشهَدِمان را که سرودیم            می‌فـرستیم سلام و صلـواتی به جـمالت

ای زیـنـت صــدای اذانِ مـنــاره‌هـا            نـام تـو عـلـت ضـربــان سـتـاره‌هـا

غیر از خودت به هیچ کسی نیستی شبیه            زانـو زدنـد پیـش شـمـا استـعـاره‌‌ها

عالم زر می‌شود در عـالـم مـعـنا غـدیر            هست شهر نور این دنیا و آن دنیا غدیر

جاری و ساریست این برکه برای عالمین            راه دیروز است هم امروز و هم فردا غدیر

دوباره فصل ولایت رسیده بر شادی            به یُمن مـوسم مـیـلاد حضرت هادی

پریـده مـرغ دلـم از قـفـس به سامـرا            به روی بام ولایت، نشسته بر صدرا

آســتــان خـدا کــمـال شـمـا            هـفـت پـرواز زیر بـال شما

با شما می‌شود به قرب رسید            ای وصال خـدا وصال شما

هم گـریه‌ای و آب وضـوی مکـرّری            هم کوثری و جام و سبـوی معـطری

باید تورا بجویمت ای عشق اهل بیت            در امـتـداد پـیچـش گـیـسـوی دلـبـری

مـسلـمـانی مسـلـمـان وجـودت            بـلا گــردان الـفــاظ سـجــودت

حضورت را به هرجا می‌رساندی            از آنجا کـرده‌ای رفع کـدورت

به رغم ظلمت هوچی‌‌گرِ بی‌رحمِ هرجایی            به جا مانده است از چشمت احادیثی تماشایی

به نقش شیر روی پرده جان دادی و رو کردی            برای دلـقک جادو‌گر اعجازی مسیحایی

به کعبـه روی نهادم کـه دور یار بگردم            کجـای خانـه بـه دنبـال آن نگـار بگـردم

میان این‌همه حاجی کجاست حاجی زهرا؟            کـه هـر نفس به فدایش هزار بار بگردم

عید قربان است ای یاران گل‌افشانی کنید            در منای دل وقوف از حج روحانی کنید

تا نیفتاده است جان در پنجۀ گرگ هوا            گوسفـند نفـس را گـیرید و قـربانی کنید

کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست            مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست

به هرکه می‌نـگـرم در لـباس احـرامـش            دلش به جانب کعبه‌ست، رو به سوی خداست

کوفه دیگر خانۀ مردانِ مرد انگار نیست            کوچ کرده مردی و این شهر، شهرِ یار نیست

کوفه اکنون بندۀ زور و زر و تزویر شد            کوفه دیگر کوفۀ تسلیمِ محضِ یار نیست

خسته‌ام! از خودم و از همه عالم؛ جز تو            زخم‌ها خورده‌ام از عالم و آدم؛ جز تو

دل به من دادی و غافل نشدی از حالم            دل به هر کس که دلم خواست سپردم؛ جز تو

یابنَ الحسن ای مهدیِ موعود، خدا را            سوگـنـد که داریم به دل، مِیـلِ شما را

عصر عرفه، با تو سِزد دستِ دعا را            تـا اذن دهـی بـاز، رفـیــقِ شــهــدا را

امروز به کوی تو گرفتار زیاد است            مثل من شرمنده گـنـهکـار زیاد است

اما کـرم توست که بـسیار زیاد است            بخشندگی‌ات حضرت غفار زیاد است

باران شدی، نم‌نم خدایت را صدا کردی            خون خدا! خونْ گریه کردی و دعا کردی

از آفـرینش خواندی و از خلقتت گفتی            آن وقـت ما را با خـدایت آشـنـا کردی

عـرفـه آمـده و بـار دگـر مـهـمـانـی‌سـت            ابر رحمت به سر خلـق خـدا بارانی‌ست

پـرتـو مهـر تو افـتاده به روی دل خـلـق            آسـمـان عـرفـات تو ز بـس نـورانـی‌ست