اشعار

از ادب در حرمت قامت زوّار خم است            هر که زانو زده در محضر تو محترم است

قم بهشتی است که از لطف تو رونق دارد            هر کویری که بر آن پا بگذاری «ارم» است

از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست            شيرينیِ اين لحظه‌ها در هر وصالی نيست

مهـمان درگـاهـت شدم با اين‌كه می‌دانم            اين خـانه جای هر گدای لاابـالی نيست

قــبـلـۀ هـفـتــم مـا قـبـلـۀ هــشـتـم دارد            تـا خـراسـان رضـا آیـنـه در قــم دارد

توبه شد عـاقـبت گریۀ هر زائر مست            بر زمین ریخته هر باده که در خم دارد

مزیّن کن نگاهت را به نام جعفر صادق            که عطر عافیت دارد پیام جعفر صادق

اگر مهتاب می‌تابد به شام کوچه‌های شهر            شفای نـور می‌گیرد ز بام جعفر صادق

ای که مدیون تو تا روز جزا ایمان ما            جان ما قربان تو ای نوح کشتی‌بان ما

از اضافات گلت ما عاشقان را خلق کرد            داد با امضای تو یک عمر آب و نان ما

بُـردنـد اگر هجـوم به بـیت مـطهـّرش            در پشت در نبود گـرانـمایه هـمسرش

شد بسته گرچه به ریسمان دو دست او            بر سر نـبـود تـیـغ عـدوی ستـمگـرش

نشسته بر لب ساحل، شکسته‌زورقِ عاشق            که‌راست زهرۀ دریا؟ کجاست باد موافق؟

به موجِ اشک، کِی آخر توان به اوج رسیدن؟            کجا حریفِ تو باشد دلِ شکـسـتۀ قایق؟

بسم الله اگر طالـب نـوری دل عـاشـق!            بـسم الله اگر هـست تو را رأی مـوافـق

ایـنـک تـو این راه بـه ادراک حـقـایـق            بنشین نفسی، این تو و این‌ منبر صادق

ریزد سرشکِ زهرا، از دیده چون ستاره            داغ امـام صـادق، زد بر دلش شـراره

با چشم دل نظر کن، یک لحظه در مدینه            بر تربتش که دارد، بر غربتـش اشاره

ای سبز پوش عشقِ تو را سرخ قامتیم            ای پـادشـاهِ حُـسن نـگـاهی که رعـتـیم

فـکـری به روزگـارِ بـدِ حـالِ ما بکـن            جان حـسین تـشـنه‌ات ای ابر رحـمتـیم

کاش من هم به لطف مذهب نور            تـا مــقــام حــضــور مـی‌رفــتــم

کـاش مــانـنـد یــار صــادقــتــان            بـی‌امــان در تــنــور مـی‌رفــتــم

کوچه‌ای بود و دری بود و امامی روی خاک            می‌دوید آشفته‌رو ماه تمامی روی خاک

رشتۀ پـوسیده‌ای را روی مرکـب دیده‌ام            عُروَةُ الوُثقی و حبل لَاانفِصامی روی خاک

داغ تـو آب کرده دل سـنـگ خـاره را            هم جنس روضه کرده هُشام و زُراره را

سوگ تو، صبح صادق دامان فـاطـمه            خاموش کرده نـور هـزاران ستاره را

مـولای من سلام خـدا هدیه محضرت            گــل‌بــوســۀ مــلائــکــة الله بــر درت

یـا صـادق الائـمـه کـه قـران نـاطـقـی            عــالـم فـدای آن نـفـس روح پــرورت

الا قـرار دل و جانِ بی‌قـرار ظهورت!            کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟

کدام روز به شب می‌رسد که آمده باشی؟            کدام جمعه شود شنبه بر مدارِ ظهورت؟

جـمـعه‌ها روز اُنـس با مهـدی‌سـت            بهـتـرین ذکر جـمـعه یا مهـدی‌ست

حـاجـت از حـجـت خـدا خـواهـیـد            بـه خـدا! حـجـت خـدا مـهـدی‌سـت

کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست            صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست

تو از عـشیرهٔ عـشقی، تو از قـبیـلهٔ قـبله            که عطر، مرقدت از جنّة ‌النعیم گرفته‌ست

درود ای کـنـار عـلی میر بدر            سلام ای شهـید اُحـد، شیر بدر

بـه خـیــل شـهـیـدان حق مقـتدا            گـرامـی‌عـمـوی رســول خــدا

تو کیستی که در اندیشۀ رسول خدایی            فروغ چشم حـبیبی و چـلچـراغ هُدایی

هـنوز قـبلۀ دل‌ها نبود کعـبه که دیـدنـد            تو محو قبلۀ عشق و وفا، تو قبله‌نمایی

بـالا گـرفـت روز اُحـد تا که کـارزار            شـد آسـمـان روشـنِ آن روز تـارِ تـار

آتشفشان شده اُحد از بس گدازه ریخت            از آسمان و خاک زمین خون تازه ریخت