اشعار

تا چشم وا کرد این پسر، چشمانِ تر دید            خوب امتحان پس داد اگر داغِ پدر دید

از بس که دل می‌بُـرد از اطـرافـیانـش            یک عمر از دستِ حسودان دردسر دید

دست فهم بشر از درك شما كوتاه است            گر چه اندازۀ انفاس به سویت راه است

جز در خانۀ تو محض طلب كردن رزق            هر كه جای دگری رفت یقین گمراه است

آسـمان را آهِ جان سوزت ز پا انداخته            مـادرت را باز در هول و ولا انداخته

کاری از دستِ طبیبان بَر نمی‌آید غریب            در کـنـارِ بـسـتر تو مـرگ جـا انداخته

دلـم زیــارت دوره گـرفــتـه در پــایـت            دو چشم من شده از غصه غرق دریایت

زیارتی همه از روضه‌هـای ملـمـوست            فــدای صـبــر زیــاده دل شـکــیـبـایـت

رنگ صد لاله ز نسرین عذارش ریخته            صد نـیـسـتان نـاله از آه نَزارش ریخته

فاطمه گر نیست بر بالین او پس از چه روی            این‌همه یاس پریشان در کنارش ریخته؟

کـشـانـدم به بـزم مـحـبت خـدا را            طـلـب کــرده‌ام بــادۀ  ســامـرا را

بـنـا شـد سـبـوی زیـارت بـنـوشـم            چـشـیدم دو جرعه شراب دعـا را

پیـمبرزاده هستی شیـوۀ اعجـاز می‌دانی            بگو با جامعه مقداری از اسرار پنهـانی

تو مصباح‌الهدایی و کلامت نور در نور است            بهاران را نشان دادی درآن عصر زمستانی

با نگاهت، حسِ باران را روایت می‌کنی            لابـلایِ جـامـعـه، ما را هـدایت می‌کنی

تو به احسان شهره‌ای، من هم به دستانِ تهی            دستِ خالی آمدم سویت، عنایت می‌کنی؟

مدهوش می‌شد کوچه با عـطـر عـبایت            با هر قـدم گـل می‌شکـفـت از ردّ پایت

همسایه نه، یک شهر نه، اصلاً جهانی            مـی‌بــُرد نـان از ســفـرۀ بـی‌انـتـهـایـت

امشب دوباره در زمین شور و نشاط دیگر است           در آسمان دین حق ماهی دگر جلوه‌گر است

در شادی و شور و شعف اندر جنان پیغمبر است           این جلوۀ ایزدنما از نسل پاک حیدر است

عرش غوغا شد رسیده شهریار مصطفی            در زمـسـتان آمده اصل بهـار مصطفی
در حقیقت اوست پنجم لاله‌زار مصطفی            می شود بعد پـدر او افـتخـار مصطـفی

چـو اشک، پـرده‌نـشـین جـمـال دلـدارم            به شوق نیـمـه‌نـگـاهش، هزار دل دارم

اگرچه در صف عشاق، نیست مقـدارم            "بهای وصل، اگر جان بود خـریـدارم"

دنـیـا سـیـاه بـود کـه نـوری بـلـنـد شـد            خـورشـیـد از کـرانـۀ دوری بـلـنـد شد

در بین شـهـر نـغـمـۀ شـوری بلـند شد            در دشت جهـل، سرو شعوری بلند شد

دلم پر می‌زند امشب براى حضرت باقر            كه گويم شرحى از وصف و ثناى حضرت باقر

نديده ديدۀ گـيتى به عـلم و دانش و تقـوا            كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

ای‌که از عطرِ نگاهت سازِ باران می‌چکد            یمنِ هرچه مقدمت خیرِ فراوان می‌چکد

بس‌که از چشمِ تو بسمِ اللهِ رحمن می‌چکد            هر زمان لب تَر کنی آیاتِ قرآن می‌چکد

مـدیـنـه بـار دگـر، جـلـوه‌ای دگر دارد            شمیم عـاطـفـت از پـیـش، بیـشتر دارد

به کوچه باغ مدیـنه، گـلاب می‌پـاشـند            نسیم عشق، از آن رهگذر، گـذر دارد

بـیـگــانـه نـیـسـتـم، ولـی بـی‌لـیـاقــتـم            در نوکری به محضرتان کم سـعـادتم

کم گـفـته‌ام ز غـربـت و تنـهـایی شما            من را بـبـخـش خـواهـر آقـای کـربلا

کمتر کسی‌ست در غـم من انجمن کند            از من سخن بیاورد، از من سخن کند

»دل‌هـای جـمـع را کـند آشفـته یاد من            راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند«

ای که وجود پاک تو آئـیـنـۀ زهـراست            هر جا تو باشی اسم بابایت علی آن‌جاست

هر جا تو باشی خواهرت آن‌جاست بی‌تردید            هر جا تو باشی ردّ پایی از برادرهاست

ای نامـۀ سـر به مهـر مکـتـوم            ای مــادر صـبـر، اُمِّ کـلـثــوم!

ای لالــۀ بــوســتـــان احــمـــد            ای حاصل وصلت دو معصوم