اشعار

من آن عـقـیـله، بضـعـۀ پاک بـتولم            من روضه خـوان مـقـتل آل رسولم

من کوه صبرم، داغِ غم بسیار دیدم            من مـادرم بـیـن در و دیــوار دیـدم

سَرو رفتم از کنارت، قد کمان برگشته‌ام            سبز رفتم مثل یک برگِ خزان برگشته‌ام

سـوخـتـم بی‌سـایۀ تـو زیـرِ نـور آفـتـاب            باز، حـالا زیر چـترِ سایـبان برگـشـته‌ام

آمدم! زانـو زدم گـریان، کـنار پـیکـرت           تـازه شد داغ بـلایـایی که آمد بر سـرت

ردّی از خون تو بر خاک و هنوز افتاده است           نیزه‌هایی سرشکسته، سنگ ها، دور و برت

ای صید پَـر کـنده پَرت را پس گرفتم            هم‌سنگـر من سنگـرت را پس گرفـتم

خـیـلی برای پـرچـمت سخـتی کـشیدم            تـا بــیــرق آب‌آورت را پـس گـرفـتـم

ذره‌ای در نزد خـورشید درخـشان توأیم           تشنه‌ای در حسرت یک جرعه باران توأیم

سالها نـان خـورده‌ایم از سـفـرۀ اولاد تو           روزی ما می‌رسد چون بر سر خوان توأیم

وقت برگشتن دلش را در حریمش جا گذاشت           هرکسی که آمد و در کاظمینش پا گذاشت

او همیشه حاجت هر شیعه‌ای را داده است           هر زمانی دست دنیا کار ما را وا گذاشت

مانـنـد دودمـان صبـوری که داشـتـی            ارثـیـۀ عــتـیـق شـعـوری که داشـتـی

یک عمر با جهالت شب در ستیز بود            در سیـنه‌ات اصالت نوری که داشتی

در دو عالم در دلش هرگز نباشد درد و غم            بر درِ این خانه هر کس شد عزیز و محترم

خانه‌ای که حک شد از روز ازل بر سردرَش            ذکر یاموسی بن جعـفر یا امام ذوالکرم

اشکی نمانده است که بر لب تبسّم است            حالا که آب نیست وضـوها تیّـمم است

از بس که توبه کرده و آن را شکسته‌ایم            از یـاد بُـرده‌ایم که این بار چـندم است

مـا پـیـروان مـکـتـب دین پـیـمـبـریـم            از سوز عشق، دوست و محبان حیدریم
این افتخار بس بود از بهر ما، که ما            خدمتگـزار درگه موسی بن جعـفریم

کهکـشان گردی ز راه زینب است            نـور خـورشید از نگاه زینب است

هر کسی که شد حـسیـنی در جهان            ســیـنـه‌اش آرام گــاه زیـنـب اسـت

دورشان هلهله بود و خودشان غرق سکوت            «ساکنان حرم ستر و عـفاف ملکـوت»

شام ای شام! چه کردی که شد انگشت نما            کاروانی که فقـط دیده جلال و جـبروت

با خودش می‌برد این قافله را سر به کجاها           و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها

کوفه و شام و حلب یکسره تسخیر نگاهش           دارد از نـیـزه اشـارات مکـرّر به کجاها

دیـدنـد مـحـرّم به تو چـشـمی تر داد            یـک بـاغ گـلِ شـکــفـتـۀ پـرپــر داد
گـفـتـند چـرا گـریـه؟ نـمـی‌دانـسـتـند            چـشـم تو به اشـک معـنی دیگـر داد

پـسـرِ مــادرِ آبــی؛ پــدرِ اشـک شـدی            در مسیر غـمِ خود همسفر اشک شدی
آسمان خیس شد از بارش بارانِ زمین            تا که بالا برود؛ بال و پَـر اشک شدی

ای مقـتـدای اهل بکـا و دعـا، عـلی            ای بـانـی ارادت مـا بـر خـدا، عـلی

ای گریه‌هات، روضۀ بی‌انتها، علی            ای مـقـتـل مـجـسـّم کرب‌و‌بلا، عـلی

مانـنـد ابـر پیـش یـتـیـمـان گـریـسـتـه            مـردی که پـای غـصۀ جانان گریسته

هر لحظه زندگی خودش را حسین دید            با این حساب از دل و از جان گریسته

آن روز پُـر عـذاب ز یادم نمی‌رود            فــریــاد آب آب ز یــادم نــمـی‌رود

جسم حسین بی‌سر و عریان به روی خاک            در بـیـن آفــتـاب ز یــادم نـمـی‌رود

از بعـد عـاشـورا چه تـنهـا مانده‌ام من            در کار خود با این جهان وا مانده‌ام من

این غـم هـمـیشه بـاعـث آزار من بـود            از کـاروان شـاهـدان جـا مـانـده‌ام من

سال‌هـای پـیـش داغ بی‌کـرانی دیـده‌ام            رأس بابـایـم به نی در کاروانی دیده‌ام

از بـدن‌های رهـا افـتاده یـادی کـرده‌ام            در مدینه تا که سقف و سایبانی دیده‌ام