اشعار

دل که عاشق بشود واله و سر گردان است            چشم هم در پِیِ این عشق فقط گریان است

راه تسکین فراق و غم و محنت اشک است            دل که خشکید فقط چارۀ آن باران است

خیره‌ام از بیرقِ سُرخت نگاهم را نگیر            جز خودت چیزی نمی‌خواهم پناهم را نگیر

بـاز بـارَم را بـه دیـوارِ حـرم انـداخـتم            جانِ من از شانه‌هایم تکیه‌گاهم را نگیر

خـدا کـند که دگر خـیمه‌ای بنا نشود            بـنا اگر شده بی‌صاحـبش رها نشود

خدا کـند که قـد و قامت یلان غـیور            کـنار جـسم برادر ز غـصه تا نشود

به عزم رزم به پا کرده شور محشر را            به یک‌نگاه به هم ریخـته‌ست‌ لشکـر را

ز هر کناره ببین صف‌کشیده دشمن و دوست            که تا نـظـاره کـند مـرتـضای دیگـر را

زمین می‌لرزد از سنگینی باری که من دارم            شبیه شانۀ از داغ، سرشاری که من دارم

خسوفِ صورتت خورشید را خاموش خواهد کرد            بتاب ای ماهِ زخمی در شبِ تاری که من دارم

چشم‌هایش جلوۀ روزِ قیامت داشته است            تا خدا هم رفته از بس شأن و رفعت داشته است

آمده یک روز بعد از روزِ میلادِ حسین            ماه بر خورشیدِ خود خیلی ارادت داشته است

در هیأت دل نقش تو چون روز عیان است            «زیر علمت امن‌ترین جای جهان است»

در کـالـبـد عـاشـق مـا مـهـر ابـالـفـضل            ماننـد نفـس لازم و مثـل ضـربـان است

آماده باش مقـصد ما در سفـر یکی‌ست            سرهایمان جداست ولی بال و پر یکی‌ست

این‌ها برای کـشـتن ما صف کـشـیده‌اند            از هر کجای دشت بپرسی خبر یکی‌ست

اســتـخـاره زده شـد آیــۀ بـــاران آمــد            ناگهان حضرتِ عبّاس به میــدان آمــد

رُخصتِ جنگ اگر داشت که غوغا می‌شد            داشت سقّـایِ حَـرَم، عازمِ دریـا می‌شد

قطره قطره اشک و خون چشم تو را پوشیده‌اند            پیکـرت را با لباس تـیـرها پـوشـیـده‌اند

علـقمه با پـاره‌های پیـکـرت تزئین شده            خاک میدان را به خونت تا کجا پوشیده‌اند

تو زمین خوردی و خوردند زمین اهل حرم            شانه خالی مکن از بار سفـر، همسفرم

آنقدر تیر به تو خورده که پاشیده شدی            شده اعـضای تو پاشـیده شـبیه جـگـرم

عطش نشانه گرفته است آبروی تو را            که بر زمین بزند شوکـت سبوی تو را

جلالت تو زمین خورد و کودکان هر شب            به روی خاک کـشیدند ماه روی تو را

سلام حـضرت دریـا سـلام یا عـباس            سـلام مـا به تـو ای بامـرام یا عـباس

نگـاه مـرحـمـتت مـهـر می‌کـند نازل            سـلامِ اُمِّ بـنـیـن بـر تـو یا ابـوفـاضـل

با تو نسبت داشتن دارد غـرور دیگری            در کنارت عشق‌ها دارند شور دیگری

چهارده معصوم یک نورند، اما ماه تو            سرزده از شـانه‌های کوه نـور دیگری

علیُ مـع‌الـحـق و حق با عـلی‌ست            که ماکـو ولی، بعدش الا علی‌ست

محمد علی است و زهرا علی‌ست            که کارِ خـدا دستِ مـولا عـلی‌ست

مست و موّاج اگر غرق تمناست فرات            با شکوه آمده‌ای، محـو‌ تماشاست فرات

چشم در چشم تو انداخت خودش را گم کرد            خوب حس کرد که در محضر دریاست فرات‌

به دوشت می‌کِشی بار امانت را تک و تنها            به دامانت پناه آورده‌ام یا عـروة الوثـقی

جهان جامِ می‌اش را پیش تو می‌آورد بالا            «الا یا ایها السـاقی ادر کـاساً و نـاولها»

اهل عالم، هنر، خصلت عباس من است            عشق در سایۀ شخصیت عباس من است

منم آن یـار امـیـن حـامی دین، اُمِّ بـنـین            هرچه دارم همه از دولت عباس من است

گـفـتم توسـلی کـنـم امـشـب بـنـام تو            ای عبد صالحی که بُوَد حق کلام تو

همراه فطرس است همیشه سلام من            دارم امـیـدهـا به عـلـیک الـسـلام تو

شیر افتاد و هزاران گرگ در دور و برش            هر که آمد نیزه‌ای می‌کاشت روی پیکرش

کار دنیا را ببین کارش به مشک افتاده است            او که اقیانوس هم زانو زده در محضرش