اشعار

آغـاز کردم عشق را با « یا محمد»            زیـباترین ذکـر است برلب‌ها محمد

خـاتـم شـدن برانبـیـا؛ ثـابت نـمـوده            دردانـۀ هـسـتـی بـود تـنـهـا مـحـمـد

از کتاب وصف تو یک حرف هرکس خوانده باشد           از سر حیرت دهانش چون حرا وا مانده باشد

هر کسی از سجده بر نورت تمرد کرد، رد شد           عدل حق است این که شیطان را ز عرشش رانده باشد

حق رسیده است بگوئید که باطل برود            عـلـم آمد که هـمی زاهـد جاهـل برود

وحدت از بارقه‌اش، جلـوۀ دیگر دارد            آمـد او تـفـرقـه از بـیـن قـبـایـل بـرود

دلم به غیر شما با کسی موافق نیست            گلی به عطر خوش پیچک و شقایق نیست

به دست آتش دوزخ همیشه در بند است            به نام نامی تو هرکسی که عاشق نیست

کـارِ مـا نیـست از شـمـا گـفـتن            مــا کـجـا وُ خــدا خــدا گـفـتـن

گـفتن از این قبیله کارِ خداست            این عـشیره عـشیرۀ زهـراست

در گرگ ومیش صبح پُر از ظلمتی که باز            افکـنـد پـرده روی سر مـردم حـجـاز
نـور حقیقت از طرف عرش سر زد و            لرزید روی فرش تن هرچه که مجاز

هر کس گرفـته غـیر تو مـأوای دیگر            خـیـری نـدیـده از گـدایـی‌هـای دیگـر

من روزی‌ام را از تو بی منّت گرفـتم            منّت فـراوان است در هر جای دیگر

از ما زمیـنـیان به شما آسـمان سـلام            مـولای دلشکـسـته امـام زمـان سلام

این روزها هزار و دو چندان شکسته‌ای            حالا کجـای روضۀ بـابـا نشـسـته‌ای

شانه به درد زلف پـریشان من نخورد            مرهم به درد چاک گریبان من نخورد

از زهر معتمد دو سه جرعه خورده‌ام            یک قطره هم نماند که از جان من نخورد

وقت بیماری و غم ذکر حسن می‌گیرم            وسط روضه و دم ذکـر حسن می‌گیرم
هـمه جا زیر عـلم ذکـر حسن می‌گیرم            به خـدا بین حـرم ذکر حـسن می‌گـیرم

کـام بـهـار طـعـمـۀ جـام خـزان شـده            زهـری بلای جـان امامی جـوان شده

غربت کم است در حق مردی که خانه‌اش            زنـدان و خود شبـیه به زنـدانیان شده

حـسِّ نـابی شبـیـهِ بـاران داشت            به نگاهـش بهـار، ایـمان داشت

بـه شُـکـوه و ابـهّـتِ ایـن مــرد            دشمن و دوسـتدار اذعان داشت

امشب دو دیده‌ام ز غمت پُر ستاره است           آن را که نیست چاره بجز این، چه چاره است

در سـامـرا اگـر چه نـشد زائـرت شوم           دل را به یاد مقتلت از جان کناره است

ظلـم از نَـفَـس حـقِّ تو مدهـوش نشد            این شـدّت غـربـتـت فـرامـوش نـشد
حرف دل و ایمان تو هم گـوش نشد            تـبـعـیـد شدی نـور تو خـامـوش نشد

خودش تنها خبر از داغ های بیکرانَش داشت           که مانند علی خنجر میانِ استخوانش داشت

امان از کینهٔ دیرینه! میدانم که پیش از زهر           بلا و خونِ دل، در لقمه‌هایِ خشکِ نانش داشت

چنانکه درد ز مرهـم جـدا نخواهد شد            غـم از نگـاه تو یکـدم جدا نخواهد شد

محرم و صفر و فاطمیه، نه هر روز            دل تو لحظه‌ای از غم جدا نخواهد شد

حسن شدی که کریمان فقط دوتا باشند            دو تا کـریـم در عـالـم بـرای ما باشند

حسن شدی که اگر از بقـیع برگـشتـند            کـبـوتـران هـمه راهی سـامـرا باشـند

سامرایی می‌شوم وقتی هـوایی می‌شوم           از زمین پَر می‌کشم غرق رهایی می‌شوم

سـیـّدی ای حـســنِ دوم آل مـصـطـفـی           تو کریمی که چنین گرم گدایی می‌شوم

بـیـن بـسـتر در اوج تـنهـایـی            بی صدا مانـده شیـونش انگار
با لبی تـشـنه از جـفای زهـر            لـرزه افـتـاده در تنـش انگـار

من آن مسافرم که دو چشمم بهاری است            بارانِ غربتم به روی گونه جاری است

مـن آن مـسـافـرم کـه ز اجـداد اطهـرم            غـربت برای زنـدگی‌ام یـادگاری است