اشعار

گفت: ای گروه هر که ندارد هوای ما           سر گیرد و برون رود از کربلای ما
ناداده تن به خواری و ناکرده ترک سر           نـتـوان نهاد پـای به خـلـوت­ـسـرای ما

ای خدا با تو من امشب سر سودا دارم            شـوق دیـدار تو در صحنۀ فـردا دارم

تا كه جـاوید بـمـاند به جهـان دین نبی            بـهـر قــربـانـیِ او اكــبــر زیـبـا دارم

به اشک و سوز و مناجات، سر کنید امشب           به شوق مرگ، شب خود سحر کنید امشب

به پیش نیزه و شمشیر و تیر و سنگ، همه           به خـنده سیـنۀ خود را سپر کنید امشب

حجـاج کربلا کـه ز کـعـبـه سـلامـشان            صحرای سرخ خون شده بیت‌الحرامشان

پــرواز مـی‌کـنـنـد بــه دور امـامـشـان            لـبـریـز گـشته کـاسـۀ صبـر تمـامـشان

اینجا به پشت خیمه صداها چه آشناست           آری صـدا صدای مـنـاجـات کـربلاست

امشب شب نماز و مناجات و گریه است            فـردا زمـان، زمـانِ ملاقـات با خداست

بیا که گـریه کـنـم لحـظـه های آخـر را            بخوان ز چشم ترم حال و روز خواهر را

دلـم قـرار نـدارد بـیـا که تـا دم صـبـح             بـنـالم از سر شب روضه های مادر را

 خـدا کند نرود امشب و سحــر نشود            که روز مـا ز شب تار تیـره تر نشود
چه فتنه ها که به دنبال این سحر نبود            خــدا کند نـرود امشب و سحـر نشود

امشب به خواب رفـتـه نـگـاه ستاره هـا           افـتـاده از نــفـس، تـپـش گــاهـواره هـا

فـردا کـنـار عـلـقـمه تـصـویـر می شود           طرح شگـفت حادثـۀ خـون نـگـاره هـا

شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود           جهان، مسـخّـر روح  بزرگوار تو بود

لهیب تشنگی ات، روح دشت را می سوخت           فرات موج زنان گرچه در کنار تو بود

فــردا کـه بــر فــراز نــی افـتـد گـذارمـان         حیـرت فـزای طـور شود، جـلـوه زارمـان

فـردا که کهـکـشان تجلی است ، نـیــزه هـا          گـردش کنـد زمیـن و زمـان بر مـدارمان

هرکه سـربـاز خـدا نیست، نماند، برود           هـر که پـابـنـد وفـا نیست، نماند، برود

رَوَد آهسته تر از مـوج سیاهی در شب           هرکه را ترس خدا نیست، نماند، برود

بعد از فریضه، قبلۀ دین شد بخواب نوش           ناگه بر آمـد از قِـبَـل دشـمـنان خـروش

گردون پُر از غبار و زمین شد پر از سوار            فـریـد اهـل بـیت، فـلک را درید گوش