اشعار

تو آن رازی که تا روز جزا افشا نخواهد شد           شب قدری تو! هرگز مثل تو پیدا نخواهد شد

نه آسیه، نه حوّا و نه مریم؛ تا قیامت هم           کسی هم رتبۀ صدیـقـۀ کـبرا نخواهد شد

تا توان داری گدای حضرت صدیقه باش            بی‌محابا! مبتلای حضرت صدیقه باش

افضل الأعمال عالم؛ مدح این بانو بود            تا نفس داری ندای حضرت صدیقه باش

ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت           ابر بی‌لطف قنوتش برکت بارش نداشت

ظاهراً گـردانده زهـرا دسـتۀ دستاس را           باطناً دور فلک بی‌اذن او گردش نداشت

 وصفِ آن‌کَس که نگُنجد به دهان فاطمه است           مدحِ آن زن که خُدا کرده بیان فاطمه است

روزِ مَحشر که خَلائِق همه حِیران هستند           آنکه بَر ماست فقط دل نگران فاطمه است

خوش آن سری که رود زیر منّت زهرا            بد آن دلی که نشد جای حضرت زهرا

برای اینکه بهشتی شود کسی کافیست            به قـدر یک سر سـوزن محـبّت زهـرا

دیـده آن گـاه که با اشک مـلاقـات کند            رزق گـریه طلب از مـادر سادات کند

گریه هرکس نکند معرفتش کامل نیست            گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کند

جهان بدون تو ای آفـتـاب عـالـم تاب!            به کورِ تشنه شبیه است در کویرِ سراب

تو کوثر آمدِ لـطـفی، از ابتدای حـیات            بشر به خیر تو محتاج، چون گیاه به آب

گـفـتند که تو حِصن حَصینی بی‌بی            مانـنــد عـلـی تــو بهـترینــی بی‌بی

بی‌تــو ضــربان قـلـب عـالـم نزنــد            پـس قـلـب تـپــنـدۀ زمـیـنـی بـی‌بـی

این خانه را خراب مکن بر سرم مریز            غمگین ترین مریض، علی را بهم مریز

این قـدر وقتِ شانه پَـرت را تکان مده            پلکِ تو کافی است سرت را تکان مده

نهان ز من ز چه رو، روی نیلفام کنی؟            ز چیست روز مرا، تیره‌تر ز شام کنی؟

درِ بهـشت کـنی بـاز و زود می‌بـنـدی            چه می‌شود نگـه نـیـمه را تـمـام کنی؟

بی‌تاب حـیـدریم و پـریـشان فـاطمه            غـم می‌خوریم با غم طـفلان فاطمه

مثـل کـویـر تـشـنۀ بـاران نـدیـده‌ایم            چـشم انـتـظار رحمت باران فاطمه

از ظـلـم مـردمـان دیـاری که داشـتـم            از دست رفت دار و نداری که داشتم

نه سال با تو بودم و یک عمر با نبی            یادش به خـیر ایل و تباری که داشتم

گذشت عمر و نشد جز فراق قسمتِ من            خزان رسید و به سر شد بهارِ حسرتِ من

سـپرده‌ام به صَبـا سـویت آوَرَد خـبرم            دمِ سحر که گـذشت از کنارِ تربتِ من

ســلام ســورۀ صبـر سـلالـۀ ســادات            سلام ای حرمت باب رحمت و حاجات
تبرک است خاکی که خورده بر کف پات            به شأنت آسیه، اُمُّ المسیح و هاجر مات

شروع می‌شود این شعر تازه با زینب            مگر که گوشه چشمی کند به ما زینب
هـزار فـاطـمـه گـفـتـم هـزار تـا زینب            سـلام حـضـرت بـانـو سـلام یـا زیـنب

تا خودِ صبح از سرور عشق، بیداریم ما            ما لبِ پیـمانـه‌ایم از بـاده سرشـاریم ما

هُرم خورشید آمد و میخانه را تبخیر کرد            پس شبـیه ابـر، در پیـمانه می‌بـاریم ما

از آن روزی که این زیبنده زینب نام می‌گیرد          فقط از چشم‌هایِ یک نفر الهام می‌گیرد

محمّد نه، علی نه، فاطمه نه، مجتبی هم نه          فقط پروانه در آغوشِ گُل آرام می‌گیرد

خـانـۀ فــاطـمـه امـروز تـمـاشــا دارد            تــحـفـه‌ای از طـرف عـالـم بـالا دارد
سجدۀ شکر علی دارد و این؛ جا دارد            پس از این خون خدا زینب کبرا دارد

هرکه به هر جا رسد از کرم زینب است           بوی خـوش کربلا از حـرم زینب است

طیّ زمان‌ها نرفت یک اثر از پرچمش           ملک سلیمان که نیست، این علم زینب است

خورشیدِ عرش و أرض و‌ سما آفریده شد            عـشـقِ خـدا و شـیـرِخـدا آفـریـده شـد

اسـطــورهٔ نـجـابـت و دردانــهٔ وقــار            مـحــبــوبـهٔ تــمـام نـمـا آفــریــده شـد