اشعار

صدا نزدیک می‌آید صدای پای پیغمبر            جوانی می‌رسد از راه با سیمای پیغمبر

به آغوش نبوت بازگردانده‌ست یثرب را            تو گویی احمدی دیگر نشسته جای پیغمبر

ای لَبَت خشک‌تر از، ساحل دریا پسرم            خـجـلـم از تـو نـشـد، آب محـیـا پـسـرم

دیـدی آخـر، هـمه زانـو زدنم را دیـدن            کمکـم کن، مـنِ افـتـاده ز پـا را پـسـرم

بس‌که آقـازاده با احساس دعوت می‌کند            کودک نـوزاد ما هم عـزم هیـأت می‌کند

هرچه حاجت داری، اول از علی اصغر بخواه            دست‌های کـوچک او استـجـابت می‌کند

ایـنـقـدر وقـت ظـهـر نـرو زیر آفـتـاب            با طفل خویش حرف بزن بس بکن رباب

دق می‌کنی سکـوت نکن از عـلی بگو            از غنچه‌ای که گل نشده زود شد گلاب

ای از تلظّی‌های تو در چشم من دریا خجل            مادر خجل، خواهر خجل، دریا خجل، سقا خجل

در خون، خدا را دیده‌ای جان دادی و خندیده‌ای            تا دامن محشر بود از گریه‌ات بابا خجل

وقتی که تیر، قدرت خود از کمان گرفت            وقـتی گـلـوی نـازک او را نـشان گرفت

وقتی که قطره قطرۀ خون از گلو چکـید            وقـتی‌که خـون ریـخـته را آسـمان گرفت

یا رب این غنچۀ خوشبو که سپردی به منش            وای اگـر خـار بـروید به کـنار چـمـنش

طفلم امروز زبانش به سخن وا شده است            مثل هر کودک دیگر، آب، بابا، سخنش

کیست این طفل؟ که پیر بشرش باید گفت            پسر و، بر همه هستی پـدرش باید گفت

شمسۀ شمس ولا، کـفـو شه کرب و بلا            اختری زاده که رشگ قمرش باید گفت

مـبهـوت این آئـیـنه‌انـد اخـتـر شـناسان            شمس الشموسی سیرتان، گوهرشناسان

پــروانـه‌هـای روزه‌دار و دائـم الـذکـر            یاهـو کـشان بی‌نـشان، حـیـدر شناسان

این همه نیزه و شمشیر و سپر لازم نیست            موقع کـندن گل تـیر و تبـر لازم نیست

در جدالی که فقـط خـطبه قرائت می‌شد            طفل معصوم زدن را، به نظر لازم نیست

گاهی وقتا توی خواب آروم میشه            علی آروم شه رباب آروم میـشه
بـخـدا چـیـز زیـادی نـمـی‌خــواد            با یکی دو قطره آب آروم میـشه

بی‌هوا تیر عـدو بوسه به حلقومت زد            دست من هست اگر نه سر تو می‌افـتد

گردنت بـند به مـویی شـده بر دسـتـانم            بدنم بـی‌حـرکـت مـانـده و سـرگـردانـم

شـده آب آب حــرم بـی‌جــواب            کمی روی دستان مادر بخواب
ببین مادرت از خجالت شد آب            چه کردی تو با حال و روز رباب

جانِ هرکس دوست داری، جانِ من آرام‌تر            دست و پا را گم نکن، ناله مزن آرام‌تر

دست و پا کمتر بزن بیرون کشم این تیر را            می‌کُـشی آخـر مرا ای بت‌شکـن آرام‌تر

وسـط خـطـبۀ من بـود که پـیـش نـظـرم            تیری از چله رها، خورد به حلق پسرم

دست و پا می‌زد و من در عوضش جان دادم            گریه‌ها کرد به حال من و او چـشم ترم

جان به پیکر داشت وقتی مشک‌ها جان داشتند            کاش می‌شد ابرها آن روز باران داشـتند

کاش می‌شد قطرۀ آبی به خیمه می‌رسید            آب‌ها هم کـاش که حُـرّ پـشـیمان داشتـند

با روضه خطبه خواند به لحن محن رباب            زینب‌تـرین روایت یـک شـیـرزن رباب

رویـم نـدیــده روی سـپـیــدم نــمــوده‌ای            با توست روی فاطمه در این سخن رباب

زندگی برگشته؛ با هوی مسیحایی که نیست            آب، آورد از فراتِ خشک، سقایی که نیست

چشم‌هایش گرم شد؛ گهواره می‌خواهد چه کار؟!            طفلکم خوابیده؛ روی دست بابایی که نیست

مـا جـمـلـه هـوادار تـو هـسـتـیـم آقـا            عـمـری‌ست گـرفـتـار تو هـسـتیم آقا
کافی‌ست که لب تر بکنی، می‌میریم            مــا مــیــثـم تـمّــار تـو هــسـتـیـم آقـا

پیمبر می‌زند رخسارش اما نه پیمبر نیست            پیمبر نیست اما از پیمبر نیز کمتر نیست

رسید و خاتمیت را نمی‌دانم چه باید گفت            که گفته بعد پیغمبر پیمبرهای دیگر نیست؟!