اشعار

آواز عـشق بی‌تـو صدایی نداشـته‌ست            قبل از تو عشق راه به جایی نداشته‌ست

جـان ادب بـدون تو نـایی نداشـتـه‌ست            دنـیای بی‌تـو هـیچ صفـایی نداشته‌ست

به خدا دادیِ سـقـّا غـزلی باید خـوانـد            به علی، رتـبۀ او را ازلی بـاید خواند

پـسر اُمِّ بـنـیـن نه، پسر فـاطـمه خوان            همچنانی که ابالفـضلِ علی باید خواند

عـشق زیـباست خـداوند از آن زیبا تر            عرش بالا ست ولی بنده از آن بالا تر

هر کـسی سـائـل درگـاه خـداونـد شود            می‌شـود بـین خـلائـق بـه خـدا آقـا تـر

جهان عـشق مُـرید مـرام عباس است            ادب همیشه در عالم به نام عباس است

طـبـیـب درد تــمــام مـذاهـب عـــالــم            کـبـوتـرانه، شـفـا جـلد بام عباس است

امشب از بخت خوشم شانه ز سر می‌افتد            بس که در آیـنـه‌ام عکس قـمـر می‌افتد

چرخۀ عشق علی چرخ زد و فهمیدیم            قـرعـۀ اُمِّ بـنـین است، پـسـر مـی‌افـتـد

اکنون که با شادی دل ما همنشین است            روی زمین سزسبز چون خُلد برین است

از آســمــان آواز قــدسـی آیــد و بــاز            نغمات قدسی گویی از روح الامین است

در دلم امشب پُر از شور و نواست            گه مدیـنه می‌رود گه کـربلاست

امشـب از جـام ولا پُـر گـشـته‌ام            قـطـره بـودم با ولا کُـر گـشـته‌ام

امشب خبر از عـالـم بالا رسیده است            روشن‌تـرین سـتارۀ دنـیا رسیده است

این بار دوم است که شاعر نوشته است            خورشید خـانـوادۀ زهـرا رسیده است

سلام، ای شرفِ عرش و فرش قنداقت            خـوشا به حالِ دلِ نوکـران و عـشّاقـت

خدا و خـلـق خـدا تا هـمـیشه مشتـاقـت            هـزار سـجـده بـه دست خـدایِ خلّاقـت

قـلمم  روی ورق باز زمین گـیر شده            ضعف از بال و پر شعر سرازیر شده

به بـلـنـدی فـلـک بـاید عـصا بـردارم            تا کـمی گـام زند طـبع زمین گـیر شده

باز درب رحـمـت حـق باز شد            عـالم هـستی پُر از اعـجـاز شد

نغـمـه های عـاشـقـانـه سـاز شد            قـصـۀ عـشـق و وفـا آغـاز شد

شـد سـوم شـعـبان و نـزول بـرکـات            حق می‌دهد امشب ز کرامت حسنات
بر روی دل آرای حـسـین بن عـلـی            تا صبـح قـیـامـت به محـمد صلوات

مژده ای دل روح و ریحان آمده            حــافــظ اســلام و قـــرآن آمــده

نـا خـدای کـشـتـی آرامـش اسـت            روشــنـی دیـن و ایــمــان آمــده

دل کـویـری ما بی‌قـرار بـاران است            تـمام جان و دل ما نـثـار جانان است

بهار آمده و غـصّه رو به پایان است            زمان لطف خداوند "ماه شعبان"است

مـژده‌ای ناب‌تر از نـاب به دنـیا دادند            خــبـر از آمــدن لــیــلـی دل‌هـا دادنـد

چه مبارک سحری گشت و چه فرخنده شبی            رحمت واسعه را هدیه به زهـرا دادند

نسیم عـشق وزیدن گرفت در جان‌ها            بهـار نـور رسیـده پس از زمستان‌ها

خبر دهید به فـطرس سر آمده تبعـید            دوبـاره بـال بـزن بر فـراز میـدان‌ها

شـد شکـوفـنـده گـل روی ابـاعـبدالله            عـطر فـردوس برین بـوی ابـاعبدلله

عرش و فرش و مه و خورشید و ستاره با هم            سر به سجـده به سر کوی اباعـبدالله

زین وداع آتشین، کز شهر قرآن می‌کنی            آستان وحی را، بی‌تاب و حیران می‌کنی
ای که با جمعی پریشان، از مدینه می‌روی            قلب زهرا را، ز حال خود پریشان می‌کنی

صدای بانگ جرس، کاروان مهیّا شد            دل تـمـام عـوالـم گـرفت و غـوغا شد

حسین فـاطمه راهی کـربـلا شده و…            دو چـشمِ زینب کبری، شبـیه دریا شد

مرکب، خدای را به سوی کوفه، زین مکن            خلق مدیـنه را ز فـراقت، حـزین مکن

بر عهـد کوفیان نـتـوان داشت اعـتـماد            دوری ز بـارگـاه رسـول امـیـن مـکـن