اشعار

سحر است و دمیده دولت عشق            نوبتی باشد است نوبت عشق

کـوه می‌لـرزد از اُبُهَت عشق            می‌نویسم به نام حضرت عشق

هـسـتیِ ما هـست از عـنـایت زیـنب            روزیِ ما هـست از کـرامـت زینب

ما اگر امروز رو به سوی حـسیـنیم            هـست دلـیـلـش فـقـط هـدایت زیـنب

مدح هرکس که مقرر شده بر لب باشد            حـق بده بر لب ما صحـبت زینب باشد

نیست شایستۀ هر کس که بَرَد نامش را            نـام او در خـور لـب‌های مـؤدّب بـاشد

آقای جمعه های غریبی ظهور کن            دهلیزهای شب زده را غرق نور کن

یگ گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق            یا باز گرد یا دل ما را صبور کن

خـدا کـند به سر این انـتـظـارهـا برسد            زمـان مـرگ، خـزانِ بـهـارهـا بـرسـد

نـشد اگـر بـرسم من به پـای‌بـوسی تـو            خـدا کـند که از آن سو غـبارها بـرسد

در فلسطین می‌چکد خون از نگاه کودکان           پـشت ابر غـم نشـسـته روی ماه کودکان

سر بچرخانی به هر سو، لاله‌ای روئیده است           شـهـر غــزه پُر شده از بـارگـاه کـودکان

زمین و آسمان‌های خدا لبریز تبریک است           خبر پیچیده گویا مرگ اسرائیل نزدیک است

هزاران موشک از نفرین مادرهای غمدیده           به سمت آسمان اورشلیم در حال شلیک است

بالابلـندی، شانه‌های مـهـربان داری            بر طاق چشمانت دو ابروی کمان داری

بر لب طنین دلنـشین نور و الرحمن            روی عبایت آیه‌هایی از دخان داری

هر گـاه از نـگـاهِ تـو، دل‌های ما بُرید            نـطـقِ زبـان، ز گـفـتـنِ یـا ربـنـا بُـرید

از فـیضِ رحـمتت، نبَرَد بهره روسیاه            عصیانِ روز، از تو چه شب‌ها مرا بُرید

همیشه هر شبِ جمعه به سینه غم دارم            حـرارتی‌ست قـدیـمی که در دلـم دارم

اگرچه دستِ تـهـی دارم و گـدا طبـعـم            دلِ شکـسـتۀ خود را که دستِ کم دارم

نـشـنـیـده‌اند از لب او جـز رضا رضا            دارد تپـش تپـش دل او یک صدا رضا

طوری دل کریمه گره خورده با رضا            وابسته‌اش شده‌ست دراین سال‌ها رضا

شب بود، نـور عرش خداوند دیده شد            فـریـاد ابـرهـای بـهـاری شـنـیـده شـد

باران به سمت پهـنۀ ساحل کشیده شد            در جزر و مَدِّ عاطفه، عشق آفریده شد

ای بانـویی که مظهـر ایمان و عـزّتی            معصومه‌ای و اُسوۀ فضل و شرافـتی

هم دختر کریمی و هم خود کریمه‌ای            هم ابـر رحـمـتـی و سپـهـر کـرامـتی

سـرتـاسـرِ قـم را غـمـی در بـر گرفته            آرامِــشــَش را آهِ شــعــلــه‌ور گـرفـتـه

از داغِ مـعــصـومـه ســلام الله، حـتـی            خـاکِ کـویـر از ابـر، چـشمِ تَـر گرفته

تا آسـمـانـت را کـمـی در بـر بگـیـرد            یک شهر باید عشق را از سر بگیرد

گنجایشت در سینۀ این خاک‌‏ها نیست            بـاید تو را دسـتـان پـیـغـمـبـر بـگـیرد

بیشتر آن چه که در فرقۀ ما مرسوم است            سائلی کردنِ از فـاطمۀ معصومه است

دختر بابِ حوائج‌ شدنش حکمت داشت            چون کریمه شد و بر باب کرم موسوم است

تو دخـتـرِ کـریـمۀ موسی‌بن‌جعـفـری            بانوی کـبریائی و از عـالـمی، سری

تـو آمـدی و قـم حـرم اهـل بـیـت شد            ایران شده رکاب و تو هم مثل گوهری

فـراق رفـتـه نـشـانـه دلـی مـطـهـر را            گرفته بغض به دستش گلوی خواهر را

نسیم با خودش آورده عطر و بوی رضا            کـشـیـده بر رخ خـواهـر غم برادر را

یـک سـتــاره بـی‌قــرار مــاه بـود            از مـدیـنـه تـا خـراســان راه بـود

تا که بعـد هجـر و داغی جان فـزا            فــاطـمــه بـیـنـد گـل روی رضــا

سال‌ها شهر در اعماق سیاهی سخت است            روز و شب بگذرد اما به تباهی سخت است

نـفـس بــاغ بـه تــکــرار نـیـامــد بــالا            آفــتـاب از ســر دیــوار نــیــامــد بــالا