اشعار

عـلمدار و یل و سقا ابوالفضل            سـلام الله عـلیک یا ابوالفـضل

شدی نائل عزیز من از امروز            تو به فرزندی زهرا ابوالفضل

این جوان کیست که در قبضه او طوفان است           آسـمـان زیر سُم مـرکب او حـیران است

پـنجـه در پـنجـهٔ آتـش فـکـنـد گـاه نـبـرد           دشت از هیبت این واقعه سرگردان است

رفتیّ و این ماجـرا را تا فصل آخر ندیدی           عـبّاس من! دیدی امّا مانند خواهـر ندیـدی

آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را           وقتی غریبانه می‌رفت بی‌یار و یاور ندیدی

چه اشراقی دل از این لحظه‌های ناب می‌خواهد؟           چه شوری سینه از این اشک چون سیلاب می‌خواهد؟

من از این سیر آفاقی دو چندان می‌شوم بی‌دل           که چشمی منتظر در خیمه از من آب می‌خواهد

کـنار پیکـر خود الـتهاب را حس کرد            حـضور شعـله‌ورِ آفـتاب را حس کرد

هنوز نبضِ نگـاهش سرِ تـپیدن داشت            که گرمیِ نفسِ هم رکاب را حس کرد

وقتی رَجَز می‌خوانْد میدان زیر و رو شد            کـوفـیِ تــرسـو بـاز هـم بـی‌آبـرو شـد

لـرزیـد مـیـدان زیـرِ پـاهایِ عـلـمـدار            صِفـِّیْن با تکـبیرِ حـیـدر رو به رو شد

با منِ تشنه لب اِی مشک وفـاداری کن            دلِ اهل حرم این جاست تو دلداری کن

هـمـره آبِ درونت بـه زمـین می‌ریـزد            آبـرویـم بـه بـر یــار، خــریــداری کـن

خیز از جا و از این زندگی‌ام سیر مکن            با غمت جان مرا پـیـرتر از پیر مکن

نیست عضوی به تنت شبه علی‌اکبر من            با چنین حال علی سعی به تکبیر مکن

در وقت رزم دل ز همه می‌بری علی            پا در رکاب می‌زنی و محـشری علی

ابـرو نهان کن از نظر خـیـرهٔ حـسود            آئـیـنـه‌دار صورت پـیـغـمـبـری عـلـی

چون وقت جـدال پـسـر خـون خدا شد            ناله ز دل اهـل زمین رو به سـمـا شد
خورشید حرم همچو رسول دوسرا شد            گـفـتـنـد عـلـی جانب مـیـدان جـفـا شـد

خورشید شد سوار فلک بی‌قرار رفت            از مرکـب امـیـد پـدر شـهـسـوار رفت

می‌ریخت برگ و بر ز درختان سبز پوش            آمـد ز راه بـاد خـزان تـا بـهـار رفـت

من چگونه سوی خیمه خبرت را ببرم؟            خبــر ریخـتــن بــال و پرت را بـبـرم

واژه‌های بدنت سخت به هم ریخته است            سینه‌ات یا جگرت یا که سرت را ببرم؟

افـتاد و پیـش چـشم پـدر پا کـشیده شد            کار عـلـی ببـین به کجـاها کـشـیده شد

دستی کشید موی سیاهش، عجیب بود            هنگـام ظهـر شب به درازا کشیده شد

با خَلق و خُلق و منطق احمد نمای تو            با خشم و دست و بازوی خیبر گشای تو

از یک طرف پیمبر و از یک طرف علی            جز تو که قادر است نشیند به جای تو؟

جُـنـبـشـی بیـن آسـمـان‌ها بـود            شورشی تا به عرشِ اعلا بود

چـشم‌های فـرشتگـان مبـهـوت            به جـوانـی، پـیــمـبـر آسـا بود

سخت است وداع پدری با پسر خویش            سخت است پسر دل ببرد از پدر خویش

بـگـذار زبان در دهـن حـضرت بـابـا            تا کـام بـگـیـرد پدرت از ثـمر خویش

چـقـدر لحن رجـزهاش به حـیدر رفته            كیست این شیر كه بر اسب به منبر رفته؟

قـد و بالاش به باباش، به لیلا موهاش            چشم و ابروش به جدش به پیمبر رفته

نـام زیـبـای کـسی آمد و چـشـمـم تر شد            گریه کن بلکه کمی حال تو هم بهتر شد

روضه خوان گفت: علی، کنده شد از جا قلبم            هر کجـا نـام عـلـی بـود دلـم خـیـبـر شد

چـشمِ بـیـدارِ من و باز، شبی طولانی            باز من بودم و حـیرانی و سرگـردانی

خسته بودم، دلم از عالم و آدم پُـر بود            از سـیاهیِ دلِ اهلِ زمین دلـخـور بود

انـگـار عـلـی مـادر تو شـیـر ندارد            گریه نکن این قـدر که تأثـیر ندارد

بی‌حال شدی و دل من ریخته برهم            درمانـده شده فـرصت تأخـیر ندارد