اشعار

دوباره سفرۀ شب زنـده‌دارها وا شد            دوبـاره خـانـۀ دلـدار، خـانـۀ مـا شد

دوبـاره زمـزمۀ دانـه‌های تـسـبـیـحم            دوباره دست دعـای من و مفـاتـیـحم

ماندم چه کنم پیش تو شرمنـدگی‌ام را            دادم به گـنـاهان، شـرف بنـدگـی‌ام را

برهم زده این نفـس همه زنـدگی‌ام را            نادیـده بـگـیـریـد سـرافـکـنـدگـی‌ام را

دلـم شـکـسته مرا بـاز بی‌صدا بخرید            رسـیـده‌ام به ته خـط از ابـتـدا بخرید

چـقـدر این رمـضـان‌ها بـیاید و برود            نـمی‌روم پی کـارم دوبـاره تا بخـرید

آب را خــــرج آبـــرو کـــردم            با همین اشک و ناله خو کردم
بـه کــرمــخـانـۀ تـو رو کـردم            ســـر ســـجـــاده آرزو کــردم

روزه‌داران مؤمنین؛ آماده من ماه خدایم           ماه روزه، ماه قرآن، ماه تسبیح و دعایم

مـاه حق، ماه نـبی، مـاه عـلی مرتضایم           مـاه خـیـل انـبـیاء و اتـقـیـا و اوصـیـایم

دردم گناه و بر لـبم افـغـان مرا ببخش            با تـوبه آمـدم پـی درمـان مرا ببـخـش

یـاقی نی‌ام به حال غـریـبـان تـرحـمی            باز آمـدم به حـال پـریشان مرا ببخـش

نیمۀ شعبان که می‌آید پُر از جان می‌شوم           شوق باعث می‌شود مانندِ باران می‌شوم
مانده‌ام شادی کنم یا ناله از هجران کـنم           بینِ این خوف و رجا بدجور حیران می‌شوم

عـیـدمـان آغـاز شد، آمـد بـهـارِ واقـعی           دل به آرامش رسید از این قرارِ واقعی
ماه رؤیت شد در آغوش امام عسکری           دل شد امشب صاحبِ دلدار و یارِ واقعی

می‌نشینم گوشه‌ای و آهِ حسرت می‌کشم           گوشه‌چشمی از تو را عمریست منّت می‌کشم

از ازل «قالوا بلی» گـفتم برای دیدنت           سال‌ها بر دوش خود بارِ امانت می‌کشم

مژده بیداردلان پیک سحر در راه است            شب دلـواپسیِ منتـظـران کـوتاه است

همه‌جا صحبت درمان تب سختی‌هاست            همه‌جا حرف سرِ نسخۀ خوشبختی‌هاست

عالم سراپا نور شد، شمس و قمر مستور شد           تابید انـوار خدا، بر سامرا و بر زمین
اندر سرای عسکری، آمد زنسل حیدری           مولود زیبا منظری، براو هزاران آفرین

هر کوچه و هر خانه‌ای از عطر، چو باغی‌ست           در سینهٔ هر اهل دل و دلشده داغی‌ست
آویخته بر سر درِ هر خانه چراغی‌ست           بر هر لبی از موعد و موعود، سراغی‌ست

سرمای دی گذشته، بهاران رسیده است            شبهای سخت هجر به پایان رسیده است
تـاریخ انـقـضـای مکـاتـب فـرا رسـیـد            دوران حـاکـمـیّت قـرآن رسـیـده است

ای مسیحای دل حضرت زهرا برگرد           آه ای مــاه؛ بـه آه دل تــنــهــا بــرگـرد

بی‌تو هر روز هوای دل ما بارانی‌ست           بی‌تو تا صبح فرج خیر در این دنیا نیست

در صحـن طبعم واژه‌ها هم بی‌قرارند            انگـار حسّ و حال شعـری تازه دارند
وقتی که حرف از مُنتَظَر شد بغض کردند            گفتند یک عمر است که چشم انتظارند

باز دل، چـلّه‌نـشـین حـرمِ راز شده‌ست           مرغ شب، با نفس صبح هم‌آواز شده‌ست
باز با دست سحر، پنجره‌ها باز شده‌ست           باز فصلِ سفـرِ چـلچـله آغـاز شده‌ست

گفتم به دل، که وقت نیایش شب دعاست           پرواز کن که مقصد من «سُرّ من رآ»ست

آنجـا که هـست، آیـنهٔ شـادی و سـرور           اشراق عشق و عـاطفه و جلوه‌گاه نور

بهـار آمـد و عـطری به هر دیار زدند           به جای‌جای زمین نقشی از بهار زدند

فـرا رسـیـدن نوروز و موکـب گـل را           به نـغـمه جـارچـیـان بـهـار جـار زدند

برگشتنت حتمی‌ست! آری! رأس ساعت            هرچند یک شب مانـده باشد‌ تا قـیامت

می‌آید آن صبحی که آغاز جهان است            آن روز روشـن، آن طـلـوع بی‌نهـایت

بـهــارِ آمـدنـت مـی‌بـرد زمــسـتـان را           بیا که تـازه کنم با تو هر نفس جان را

به بـرف بی‌رمـق روی کـوه‌ها برسان           سـلام گـرم و خـوش آفـتـاب تـابـان را