اشعار

جان به پیکر داشت وقتی مشک‌ها جان داشتند            کاش می‌شد ابرها آن روز باران داشـتند

کاش می‌شد قطرۀ آبی به خیمه می‌رسید            آب‌ها هم کـاش که حُـرّ پـشـیمان داشتـند

با روضه خطبه خواند به لحن محن رباب            زینب‌تـرین روایت یـک شـیـرزن رباب

رویـم نـدیــده روی سـپـیــدم نــمــوده‌ای            با توست روی فاطمه در این سخن رباب

زندگی برگشته؛ با هوی مسیحایی که نیست            آب، آورد از فراتِ خشک، سقایی که نیست

چشم‌هایش گرم شد؛ گهواره می‌خواهد چه کار؟!            طفلکم خوابیده؛ روی دست بابایی که نیست

مـا جـمـلـه هـوادار تـو هـسـتـیـم آقـا            عـمـری‌ست گـرفـتـار تو هـسـتیم آقا
کافی‌ست که لب تر بکنی، می‌میریم            مــا مــیــثـم تـمّــار تـو هــسـتـیـم آقـا

پیمبر می‌زند رخسارش اما نه پیمبر نیست            پیمبر نیست اما از پیمبر نیز کمتر نیست

رسید و خاتمیت را نمی‌دانم چه باید گفت            که گفته بعد پیغمبر پیمبرهای دیگر نیست؟!

وقتی که باید عمر را بی‌روضه سر کرد            بهتر که از این زندگی صرف نظر کرد

جان را بگـیر اما صفـای روضه را نه            آخر چه خاکی باید از این غم به سر کرد

تا که چشـمش خورد بر چند قـطـره آب            ناله‌اش شد بیشتر بی‌­تاب‌تر هم شد رباب

باز هم دستان خود را کرد گهواره سپس            لای لایی خواند تا اصغر نگوید آب آب

پخش سبک ۳                               

دل تـو را مـن اگـر شـکـسـتـم            بـیـامــدم بـر، تـو ره بـبــسـتـم

کـنـون پـنـاهـنـده بر تو هـستم            بیا و بگذر؛ ز من حسین جان

سـیــزده ســالـۀ امــامِ کــریــم            شــده آمــاده بــلای عــظــیــم

رفت و افتاد روی پای حسین            بوسه می‌زد به دست‌های حسین

دشمن شناس بود و سربازِ بی‌بـدل بود            فـرزندِ بی‌مـثـالِ جـنـگـاور جـمـل بـود

شمشیر می‌کشید و سر روی خاک می‌ریخت            مثـل عـلیِ اکـبر در رزم، بی‌مـثـل بود

نجمه در خیمه پریشان شدنت را چه‌کند            یک حرم چاک گریبان شدنت را چه‌کند

گـفت دنـبالِ تو عـمـه چـقـدر مـاه شـدی            حسرتِ مثلِ حسن جان شدنت را چه‌کند

نام اعظم نه فقط عشق مسلّم حسن است            بهترین زمزمه‌ها نغمۀ جانم حسن است

آنکـه تـا آمـده بخـشـیـده و از روز ازل            شده آقای کـریم هـمه عـالـم حـسن است

دشمنانش همه درمـانده و نیـرنگ زدند            به تـلافی جـمل، ضربه هـماهنگ زدند

دوره کـردند، دویـدند سـویش با عجـله            دسته‌ای که همه جا، پای ولا لنگ زدند

بـه جِـلــوِه آمــده‌ای بـا رُخِ نــقـاب زده            چه کس به قرص قمر اینچنین حجاب زده

ز ریشْ ریشی تحت الهنک مشخص بود            که روی بند تو را با چه اضطراب زده

مشتاق میدان رفـتنم رخصت عموجان            سر می‌دهـم پای تو بی‌نـوبت عموجان

آئـیـنه‌دار غـیـرت‌اللهـم که جاری است            در رگ رگ من جای خون غیرت عموجان

چـشم هایت حدیث مهـجـوری            مثل زهـرا تو سرِّ مـسـتوری

آیه در آیـه نـور عـلی نـوری            از پـلــیـدی هـر آیـنــه دوری

پسر رفته به بابایش خبرها اینچنین باشد            کرم را ارث از او برده اثرها اینچنین باشد

به حق در آسمانی اینچنین نورانی و زیبا            توقع هم همین باشد قـمرها اینچنین باشد

تـقـسـیـم شد قـاسـم مـیان دشـت انـگـار            دیگر از او ای دشمن دون دست بردار

ما خـاطـرات خـوبی از پـهـلـو نـداریم            مانـده‌ست خـون مـادر مـا روی دیـوار

دست بر سینه همه مهمان قاسم می‌شویم            دیده گـریان، سائلِ احسان قاسم می‌شویم

سفـره‌دارِ امـشبِ ما شد کـریم ابن کـریم            ریزه‌خوارِ لطفِ بی‌پـایانِ قاسم می‌شویم

جسم تو چون سر زلف تو پریشان شده است            چون ستاره به تنت زخم فراوان شده است

سنگ‌ها بوسه گرفـتـند و دهـانت بـستـند            زیر این غنچه خون آه تو پنهان شده است