اشعار

زیـنـبـم؛ اسـطـوره‌ام مـهـر و وفـا را            نــور مـی‌پـاشـم تــمــام کــبــریــا را
در تـمـام عـمـر، بـا صـبـر و مـدارا            یـک به یـک از پـا درآوردم بـلا را

کـنج حـیاط خـانۀ خود، بـین بـسـترش            بـانـو رسیـده بود به سـاعـات آخـرش
 خیره به گوشه‌ای شده بود و یکی یکی            رد می‌شـدنـد خـاطـره‌ها از بـرابـرش

بنـویـسـید خـداوند و پس از آن زینب            بنـویـسیـد عـلی در دلِ مـیـدان: زینب
بنویسید که زهراست در ایـمان زینب            بنویـسـید حـسن بعد حـسن جان زینب

به پیشگاه تو هر کس رسید، زانو زد            اسـیر بـودی و نـزدت یـزید زانـو زد

امـین وحی در آغـاز «سورۀ مـریم »            همین که مـدح تو را می‌شنـید زانو زد

کیست بعد از فاطمه بانوی والا، زینب است            آنکه ما را جمع کرده دور مولا زینب است

کیست آنکه ارث از مادر بزرگش بُرده است            آنکه او را چون خدیجه خواند طاها، زینب است

چـشم‌ها پُـرسـش بی‌پـاسخ حـیـرانی‌ها            دسـت‌ها تـشـنـۀ تـقـسـیـم فـراوانـی‌هـا

با گـل زخـم، سر راه تو آذیـن بـستـیم            داغ‌هـای دل مـا، جـای چـراغـانـی‌هـا

سر سـال است بیا كـیـسۀ ما را پُر كن          كاسۀ چشم من از روضۀ زهرا پُر کن

جـای خـالی مـرا در حـرمت ای مـولا          به دو دسـتـان یـدالـلـهـی سـقـا پُـر كـن

مائیم و اعتکافِ علی، سیزده شب است            حجّاجِ در طوافِ علی، سیزده شب است

دلبسته در کلافِ علی، سیزده شب است            مست میِ مُضاف علی، سیزده شب است

نه هر آشفته دلی بی‌سر و سامان علی‌ست            هر که سلمان علی بود مسلمان علی‌ست

خلق مسکـین و یـتـیم ند و اسیـرند هنوز            چاره‌شان جرعه‌ای از سورۀ انسان علی‌ست

«فاش می‌گویم و از گفتۀ خود دلشادم»            پُـر شد از مهـر علی پیـکـره و بنـیادم

مست میـخـانه شـدم یـاد نجـف افـتـادم            بـنــدۀ حــیـدرم و از دو جـهــان آزادم

مگر نه اینکه نجـف شاد می‌کند ما را            بـریـز بـاده که مشـتـاق سـاغـرم یـا را

به ساحل آمدگـانیم و تـشنه، این ساقی            شـراب می‌کـند از لـطـف آب دریـا را

پسرم گـفت عـلی و پـدرم گـفـت عـلی            مادرم یکسره از پشت سرم گفت علی

حکم کامل شدنم بود که یک نیمۀ من؛            گفت یا فـاطـمه نـیـم دگـرم گـفت عـلی

تـا غـرق نـور حـیـدر کـرار می‌شـوم            از روزگـار شب‌زده بـیـزار می‌شـوم

هر شب به ذکر ناد علی خواب می‌روم            هر صـبـح با اذان تو بـیـدار می‌شـوم

کـعـبه طوافـت کند مـوقـع مـیـلاد تو            سیـنه درانـیده و گـشته مکان زاد تو

دُرّ گـران زمـان در صـدف خـلـقـتی            بیت خدا شادمان، چون شده صیاد تو

اى فـلـسفۀ خـلـقـت تـو راز خـداونـد            آغـاز تو هـمـسوست به آغاز خداوند

با آمدنت كعبه به هم ريخت؛ ترك خورد            ديـديـم هـمـه قـدرت اعجـاز خـداونـد

زبان را گفتمش مدح علی کن شمّه‌ای، شد لال           بیان را گفتمش گفتا من و مدح علی صد سال

قلم را کردمش آگه نویسد مدح او بشکست           بیان و هم زبان و هم قلم گویا شده یکدست

خورشید ز شهر مکه چون سر می‌زد            در سـیـنـه، کـبـوتـر دلـم پـر مـی‌زد

وقـتـی به حـریـم کعـبه رفـتـم، دیـدم            هــسـتی درِ خـانـه عـلـی در مـی‌زد

مواجب می‌برد خورشید از انوار ایوانش           فلک نان می‌خورد از سفرۀ احسان سلمانش

نرفته دست خالی از درش حتی یهودی هم           به هر کس می‌رسم نَقلی‌ست از لطف فراوانش

به میزان گران سنجی از این بهتر نمی‌آید            دگر مانـند حـیـدر آسمان گـستر نمی‌آید

به سوی کعبه دیگر من نمازم را نمی‌خوانم            که زیبا قـبـله‌ای آمد و زیـبـاتر نـمی‌آید

خـوشم با حُـبّ حـیـدر قـد کـشـیدم            دلــم را از هـمـه عــالــم بــریــدم

به غـیر از مرتضی چیزی ندارم            به غیر از مرتضی چـیزی ندیـدم