اشعار

بـار دیگـر فـضـا مُـعَـطَّـر شـد            هـمه جـا روشـن و مُـنَـوَّر شـد

حاصلِ عشقِ بینِ شمس و قمر            پـسری شد که تاج هر سر شد

ربیع الثانی و در هشتمین روزش بهار آمد           خزان غم شد وگلهای شادی بیشمار آمد

به استقبال نوگل غنچه‌ای از گلشن زهرا           به شادی نغمه‌خوان از جنت الاعلی هزار آمد

نذر گـل روی تو باید شهـر را آذین کنم           اسباب شور و شادی عشّاق را تأمین کنم

وقتی که یاری می‌رسد عطر بهاری می‌رسد           شبهای دی را با دمت شبهای فروردین کنم

مستم امشب من ز صهبای امام عسکری            سر نهم در سجده بر پای امام عسکری

فوق عرش حق بود جای امام عسکری            سوز نی باشد چو از نای امام عسکری

دم را غنیمت می‌شمارم تا دمت هست            هرجا که باشم بر لب اسمِ اعظمت هست

از هر کسی که خواست باشم همنشینش            پـرسـیـده‌ام اول که آیـا آدمـت هـست؟

شب جـمـعه حـرمت بوی مُحـرّم دارد            بانـویی کـنـج حـرم مجـلس ماتـم دارد

شب جـمـعه شده و باز دلم رفـت حرم            دل آشـفـتۀ من، صحـن تو را کم دارد

دارد مسیـح مـا می‌آیـد دیگـر از راه            پس خیر می‌بـیند گدا سرتا سر از راه

ما قـبلۀ خود را گرفـتـیم آخـر از راه            دست نـیاز از مـا و نـاز دلبـر از راه

مژده دهید باغ را، چون برکات می‌رسد           این یَم و شوره‌زار را، قند و نبات می‌رسد

قصدش اگرچه قم نبود، دست قضا ببین عجب!           حضرت معصومه به قم، قبلِ وفات می‌رسد

خدا پوشانده بر آن قد و بالا رخت ایمان را            پدر خوانده ست در او آیه آیه شرح قرآن را

چه لطفی سایه اش افتاده یارب برسر این شهر            که غم لبریز شادی می‌کند حال پریشان را

آمدی و حق بده چشمان ما حیران شود           مقدم زهرایی تو خوب گـل باران شود

یا خلیله آمدی در حیرت این دشت داغ           تا کـویر تـشـنۀ قـم خـانۀ رضوان شود

سحـر مکّـه صفـای دگـری پـیـدا کرد            نـالـۀ سوخـتـه دل‌ها، اثـری پـیـدا کرد
کعبه می‌خواست که دل را ز بتان پاک کند            دید فرزند خـلـیل و جگـری پیـدا کرد

می‌وزد در سینه‌ها عطر گـلستان شما            می‌دمد نور خـدا از عمق چشمان شما

نوبهـاری در دل ماه ربیع الاوّل است            خنده زد گل در حضور روی خندان شما

از قضا ما را خدا از اهل ایمان می‌نویسد            ما أطیعـوالله می‌دانیم، قـرآن می‌نویسد

قُل تَعالَو نَدعُ می‌خوانیم، ثابت می‌کند ما            مومنِ عشقیم، آری آلِ عمران می‌نویسد

وقتی بیانجامد به وصل یار مقصد دیدنی‌ست           در محضر محبوب دیدار مجدّد دیدنی‌ست
هر شب تمام عرشیان او را زیارت می‌کنند           هفت آسمان حور و ملک در رفت و آمد دیدنی‌ست

گـرفـته نـورِ وجـودِ تـو آسـمـان‌هـا را            اِحاطه کرده زمین را و هم زمان‌ها را

شُکـوه داده ظُهـورت به عـالـمِ هـستی            وقـار داده حُـضورِ تو کـهکـشان‌ها را

صدق در گفتار تو کامل نمایان می‌شود            اهل بدعت از کلام تو هراسان می‌شود

مکتبی تأسیس کردی بر مدار مصطفی            دین احمد جان گرفته مثل باران می‌شود

قـلـم به دست گـرفـتـم دوبـاره بـنـویسم            نـهـاد عـشـق شـدم تا گـزاره بـنـویـسـم
حـروف شـمسی خود با سـتاره بنویسم            توان گـرفته‌ام از یک عـصاره بنویسم

به نام قـبـلۀ شـاه نجـف، به نام نـبـی            مـنـم غـلام عـلـی و مـنم غـلام نـبی

علی و فاطمه، داماد و دخترش هستند            چه بیـش ازین بنویـسیم از مقام نبی

آغـاز کردم عشق را با « یا محمد»            زیـباترین ذکـر است برلب‌ها محمد

خـاتـم شـدن برانبـیـا؛ ثـابت نـمـوده            دردانـۀ هـسـتـی بـود تـنـهـا مـحـمـد

از کتاب وصف تو یک حرف هرکس خوانده باشد           از سر حیرت دهانش چون حرا وا مانده باشد

هر کسی از سجده بر نورت تمرد کرد، رد شد           عدل حق است این که شیطان را ز عرشش رانده باشد