اشعار

به نام حضرت معـشوق حضرت دلبر            کشیده واژه به اوصاف حضرت مادر

رسیده شعرِ من امشب به سوره«کوثر»            به کل عـالـمِ هـسـتی تـاج و هم سرور

مشگل‌گـشای عـالم و از عـالمی سری            از جن و انس و حور و ملائک تو سرتری

شرح فـضـائل تو نـگـنـجـد به ذهـن ما            از کـل کـائـنـات جـهـان هـم فـراتـری

بدون لطف تو «شادی» به فکر «غم شدن» است            «وجود» یکسره در معرض «عدم شدن» است

به جـلـوه آمده در تو تمام «کُنْ فَـیَکون»            جواب خواسته‌های تو لاجرم «شدن» است

زمین را، آسمان را، بیکران را سروری بانو            ز هر بالاتـری، بالاتـری بالاتـری بـانو

رضیه، راضیه، عذرا، حدیثه، هانیه، حُسنا            سعیده، ساجده، زهرا، کریمه، کوثری بانو

ای شکـوهـت فـراتـر از باور            ای مـقـامت فـراتـر از ادراک

وصف تو درک «لیلة القدر» است            فـهـم ما از تـبار «ما ادراک»

زهرا اگر نبود، جهان جـنبشی نداشت            خورشید در مدار فلک چرخشی نداشت

پروردگـار تـحـت حـدیـثی بیان نمود:            خِلقَت بدون فـاطـمـه پـیـدایشی نداشت

بــالاتـر از انـدیـشـۀ دنـیـاسـت زهــرا            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالاسـت زهــرا

نور خداوند است هر سو بنگری هست            سـرّ خـداونـد است، نا پـیـداست زهرا

صـبـح ازل، الله اکــبـر یـادمـان داد            اسـلام را آن‌ روز حـیـدر یادمان داد

قـرآن نـمی‌خـوانـدیم اما سورۀ حـمد            با دست‌های بسته کـوثـر یادمان داد

تو کیستی که ز دستت بهـار می‌ریزد            بهـار در قـدمت برگ و بـار می‌ریزد

ز چشم گرم تو خورشید، نور می‌گیرد            چو مِهرِ روی تو بر شام تار می‌ریزد

شعرم به مدح حضرت زهرا رسیده است            روی زمین به عـالـم بالا رسیده است

باغ و بهـار می‌چکـد از بیت بیت من            شعرم شکوفه‌وار به زهرا رسیده است

یک دختر آفرید و عجب محشر آفرید            حـق هرچه آفـرید از این دخـتر آفرید

جوشید چـشـمه در دل قرآن به نام او            اعجاز، تشنه بود و خـدا کـوثر آفـرید

یـا رب نـرسـد آفـتـی از بـاد خـزانـش            آن یاس که شد دیدۀ نـرگـس نگـرانش

هر بار که می‌خـواسـتـم از او بنـویسم            دیدم که حـیا کرده به صد پرده نهانش

او حـضرت خـاتـون عـالـم ما گدایش            شد دستـگـیـر عـالـمی دسـت دعـایش

بـایـد بــگـیــرد چــادر اُمُّ الـبـنـیـن را            هر کس که افـتـاده عـقـب کـربـبلایش

ای مـادر بهشت تو را غصه‌ها شکست            هر بار بی‌قـراری زینب تو را شکست

بر سر گرفت چادر زهرا؛ سکوت کرد            آهی کشید و بغض لبت بی‌هوا شکست

ای همسر سردار جهـان، مـادر عباس            وی دامـن تـو مهـد ادب‌ پـرور عـباس

در بیت عـلـی آمده! هـمسنگـر عـباس            خوانده است تو را مادر خود خواهر عباس

رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی            معمای ادب را با همین ابیات حل کردی

رباعی گفتی و مصراعی از آن را تو ای بانو            میان اهل عالم در وفا ضرب‌المثل کردی

جز او بقـیع زائر خـلـوت‌نـشین نداشت           در کوچه‌باغ مرثیه‌ها خوشه‌چین نداشت

نـجـوای غـمـگـنـانۀ این مـادر صبـور           تأثـیر، کـمـتر از نـفـس آتـشـین نداشت

در لابـلای بـغـض این کوی و گذرها            پـیچـیـده ذکر "وا حـسـینا" در سحرها

انگـار در یک گـوشه از تنهـایی خود            روضه گرفـته حضرت "ام القـمـر"ها

بار دیگر قافیه "یا فاطمه جان" می‌شود            شاد از آنم طبع شعرم خرج جانان می‌شود

با نگاه لطف تو من صاحب دیوان شدم            شاعری غافل شود از تو، پشیمان می‌شود

به زخم زخم تنت گریه می‌کنم هر شب            برای پـیـرهـنت گـریه می‌کـنم هر شب

شبیهِ سرخیِ خـورشـیدِ آسـمانِ غـروب            به دست و پا زدنت گریه می‌کنم هر شب