اشعار

طنیـن بغـض مؤذن به گوش ماه رسید            اذان صبح به «حی علی الفلاح» رسید

 دویـد کـیـنۀ مـکـاره از کـمـین بیـرون            همین که رأس مبارک به سجده‌گاه رسید

در دلت افتاده، امشب آن شب دلخواه توست            آن شب سختی که چشم آسمان در راه توست

مـی‌روی و بـا تـمـام رازهـای در دلـش            چاه غربت بعد از این دلتنگ روی ماه توست

ﺷﯿﺮﺵ ﺣﻼﻝ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﺵ ﮐﺮﺩ            ﻧﺎﻧـﺶ ﺣـﻼﻝ ﺁﻧﮑﻪ ﻣـﺮﺍ ﻣـﺒـﺘـﻼﺵ ﮐﺮﺩ

ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ‌ﺩﻫـﺪ ﮐـﺮﻣـﺶ ﮐﻢ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻮﺩ            ﺑﺎﯾﺪ ﮐـﺮﯾـﻢ ﺑـﻠـﮑﻪ ﮐـﺮﻡ ﺭﺍ ﮔـﺪﺍﺵ ﮐﺮﺩ

نَخْلى از اَشك تو سيـراب نگرديد دگر            از همان لحظه كه بر فرقِ تو شمشير آمد

حوريان هم به عزاى تو سيه پـوشيدند            تا بِگـوشِ فَـلَـكَـتْ، نَـعـرۀ تـكـبـير آمد

ای دل صـدپـاره گُـلِ بـاغ تـو!            تـا ابـدیـت بـه جـگــر داغ تــو

ظـلـم‌کُـشِ از همه مـظـلـوم‌تـر!            رهـبـر از فـاطـمـه مظـلـوم‌تر!

روی زمین نگذاشتی شب‌ها سر راحت            وقتی که دیدی مستمندی را سر راهت

در جمع مردم با تـبـسم می‌نـشـسـتی آه            اما نگـفـتی با کـسی جـز چـاه از آهـت

بشنوید ای عاشقان! احمد روایت می‌کند            هر که می‌گوید علی، دارد عبادت می‌کند

یا علی! شد بر تو نازل روح همراه ملک            مطـلـع فجـر از جـبین تو روایت می‌کند

گاهِ جنگ است، به مرکب همه زین بگذارید            آب در دست اگر هست، زمین بگذارید

وقت تنگ است و حرام است تعلّل کردن            صحبت از مزرعه و گلّه و آغل کردن

شهر را تا خبر لطف کـریمان برداشت            همۀ مـیـکـده را دیـدۀ گـریـان بـرداشت

گریه کردیم و خدا بر سر ما دست کشید            باری از شانۀ هر عبدِ پریشان برداشت

ای آشــنـای هــر دل آگــاه، یــا عــلــی            ای سـر رسـیده گـاه بـزنـگـاه، یـا عـلی

کوه ‌است بار عـشق و منم کاه، یا علی            با مـرگ می‌رسی اگـر از راه، یا علی

بـردار از مـقـابـل چـشـمت حجـاب را            کـتـمـان مـکـن بـرادر مـن آفـتــاب را

دلسـوزی مـرا بپـذیـر و به دل مگـیـر            از این زبان مرنج و رها کن عتاب را

هر کس بر آستان تو سر بر زمین شود            در چـشم آسـمـان و زمین برتـرین شود

وقـتـی ابـوتـراب تـویی، خـاکِ پـای تو            برتر ز‌ لوح و کرسی و عرشِ برین شود

ما هـمه بـنـده‌ایـم و مـولا اوست            كه علی با حق است و حق با اوست

ما هـمـه ذره‌ایـم و او خـورشـیـد            ما همه قـطـره‌ایم و دریـا اوست

نخواهد خورد هرگز غصۀ مال و منالش را            گدای مرتضی می‌گیرد از او رزق سالش را

تمام نوکران دلخوش به یک لبخند اربابند            خوشا قنبر که لبخند علی خوش کرده حالش را

گذشت فصل زمستان، بهار پشت در است            زمانِ رو شدنِ عـاشـقانه‌ای دگر است

تو آبـروی بـهـاری، کـدام شاخـۀ سـبز            ز دست‌های بهارآورت بهـارتر است؟

هر عاشقی که لایق وصل نگار نیست            هر دل، برای عشق علی بی‌قرار نیست

گـاهـی بـرای جــار زدن از ولای او            جایی رفـیـع‌تـر ز بـلـنـدای دار نیـست

آنـان‌که پـاس حـرمـت حـیـدر نـداشـتند            ایـمـان بـه‌ذات خـالـق اکـبـر نـداشـتـنـد

گر با علی شدند مخـالف، عجـب مدار            تصـدیـق ز ابـتـدا به پـیـمـبـر نـداشـتـند

آنکه با مرحبیان پنجه درافکند علی‌ست            در دل جنگ، ابر مرد برومند علی‌ست

از سر مأذنه آن سلـسلـه‌جـنـبان که زده            رشتۀ مهر به جان همه پیـوند علی‌ست

که می‌داند چه پایانی‌ست فصل آخر ما را            کدامین باد خواهد بست فردا دفتر ما را

تمام عمر در غفلت گذشت و آه از این حسرت            خدایا صرف خود کن چند روز دیگر ما را

از اینکه غافل از یک ماه غفرانم، پشیمانم            که عمرم رفت اما غرق عصیانم، پشیمانم

الهی! لا تُبَذِّرْ گـفـتی اما من نـفـهـمـیدم            من از اسراف در سرمایۀ جانم، پشیمانم