اشعار

حالا که مـهـمان تو در مـاه صـیـامم            بـر تـشـنـه کـام کــربـلا اول سـلامـم
مانند طفلی که زبان تازه گشوده است            با اشک روضه وا شود بر توبه کامم

یکـسـال و نـیـم را گـذرانـدم بدون تو            بـا خـیـل دردهـا گـذرانــدم بـدون تـو

بر روی دوش من غم هجر نگار بود            پائیز بود، اگر چه به ظاهر بهار بود

اگر چه عالمی را از غم عشقت خبر کردم           ز خاک کربلا بی‌تو به صد ماتم گذر کردم

تنت بر روی خاک و سر به روی نیزه‌ها می‌رفت           پس از این در وفا نیّت به ترک جان و سر کردم

حال عُشاق اکثراً با گریه بهتر می‌شود            خوش به حال هر کسی که چشم او تر می‌شود
عمر من دارد به پایان می‌رسد اما خوشم            روزگارم با همین گریه به تو سر می‌شود

شـعــلـه آه مـرا هـر دلـی ادراک کـنـد            دود آن رخـت عـزا بر تن افـلاک کـند

یـوسـفی بـود مـرا پیـرهـنی بـاقی ماند            تا که تـشریح غـم سیـنۀ صد چاک کند

افـتـاده‌ام به بسـتـر بی‌سـایـبـان حـسین            از خواهر تو گریه گرفته امان حسین

در زیـر آفـتـاب، سـرت را بـریــده‌انـد            در زیـر آفـتـاب، بـه رویت دویـده‌انـد

از هـمان کـودکی‌ام رنج و بـلایـا دیدم            چه بگویم که به یکباره چه غم‌ها دیدم

طفل بودم که چو جوجه بدنم می‌لرزید            بین آن کوچه عجب محـشر کبرا دیدم

حرف می‌رانم در اینجا از مقام آفتاب            نه غـلط گـفـتم فقـط گـویم ز نام آفتاب
خوش سعادت بردم از این شعر خام آفتاب            هر کسی آقاست قـطعاً شد غلام آفتاب

بر ممات گرگ خویان شیر بیرون آمده            از نیـامِ ذات حـق شمـشـیر بیرون آمده

کعبه را خانه تکانی کرد دست کردگار            مژده بـادا آیــه تـطـهـیـر بـیـرون آمـده

ای حضرت «مشکل گُشا» هر جای دنیا با توأم!           ای آفتاب «هَل اَتی» پنهان و پیدا با توأم!

دلشادم از این زندگی، مشتاق مرگ خویشتن           زیرا هم اینجا با توأم، زیرا هم آنجا با توأم!

ای حاجـتِ قـدیـمی دنـیـا! روا شدی            دنیای عرش بودی و دنیای ما شدی

دنیای بی‌تو ارزش خالق شدن نداشت            حُـسنِ دلـیلِ خـلـق، برای خـدا شدی

هوهوی تو تا دشت را لبریز می‌کرد!            شمشـیر تو اِعـلان رستاخـیز می‌کرد!

تو! آن سلحشوری که هر دَم تیغ خود را            با گـردنِ گـردن‌فـرازان تیـز می‌کـرد!

رموز گنج نهـان را گشود و افشا کرد            تو را در آیـنۀ حُـسن خود هـویدا کرد

کلید عشق نهان، دست کعبه مخفی بود            که قفل خانۀ خود را به روی تو وا کرد

ای قلم امشب بپا خیز و بگو مولا علی‌ست            یاریم کن تا بگویم «عُرْوَةِ الْوُثْقى» علی‌ست۱

سیصد و چند آیه از قرآن به نقل از مصطفی۲            در مقام و مدح و شأن حضرت مولا علی‌ست

بر مـس وجـود کـیـمـیـا آمده است            بر عـالمـیـان گـره‌گـشـا آمده است
جـبـریـل دهـد نـدا بـه آوای جـلـی            از بـیت خـدا قـبـلـه‌نـما آمـده است

عــلی کـلام خـدا و خـدا کـلام عـلـی            و اسم اعظم حق چیست غیر نام علی

علیست حق مع الحق و این کلام حق است            و کیست غیر خـدا آگه ‌از مقـام علی

ای دل از خویش گذر کن که علی می‌آید            جانب عشـق سفـر کن که عـلی می‌آید

منتـظـر بـاش اگر شـوق ولایت داری            کعبه را خوب نظر کن که علی می‌آید

کسی به غیر علی نیست در جهان مولا            و نیست مثل عـلی یک نفر چنین والا

فَــأَیْــنَــمٰــا تُــوَلُّــوا فَــثَـــمَّ وَجْــه‌ الـلٰـهِ            ز فرش تا خود عرش است مرتضی پیدا

کعبه نورانی شده از مقـدم نـور الهدی            رونـمایی شد درون کـعـبه دُرّ هل أتی
آمده در خـانۀ خود گـوئـیا شخص خدا            از دری که نیست مخصوص کسی جز مرتضی

جز او کسی لیاقت حـیدر شدن نداشت            شایـستـگی فـاتـح خـیـبـر شدن نداشت

دُرّ نـجـف اگر به عـلـی منـتسب نبود            باور کـنید ارزش گـوهر شدن نداشت