اشعار

دستشان باز شد آلوده به خون، جانی‌ها            بـی‌دوام است ولی خـنـده شـیـطـانی‌ها

کم عـلـمدار ندادیم در این کرب و بلا            کم نبـودند در این خـاک سـلـیـمـانی‌ها

بـاور نداشت زینب كبری‌ كه مـادرش            رفته است و جای خالی  او در برابرش

چـادر نــمـاز فــاطـمـه لالایـی شـبـش            دستان پُـر ز مهـر عـلـی بالـش سرش

فـقـیـر بـانـویی‌ام كه غـنـیّ بذّات است            همان زنى كه كرم از كرامتش مات است

فقـط نه ما كه براى پیـمـبران، محـشر            مـدال فـاطـمـیـون مـایۀ مبـاهـات است

رفـتـی مـرا بـه وادی غـم واگـذاشـتـی            تنهـای مـن! مـرا ز چـه تنهـا گذاشتی؟

یادش به خیر باد کـه نُه سال پیـش بود            آن شب که تـو به خـانۀ من پـا گذاشتی

صدف چشم من از داغ تو گوهر بار است           چه كنم؟! كار علی بی‌تو به عالم، زار است!

اشـتـیاق تو مرا می‌كـشد از خانه برون           ورنه از خانه برون آمدنم، دشوار است!

بعد از تماس دست تو با دست یخ کردم            افـتـاد اشـک گـرم تو بر گـونـۀ سـردم

خـورشید تو حالا شده رنگـین‌کـمان تو            سرخم؛ کـبودم؛ سبزم و نیـلی‌ام و زردم

بوی بهشت عـطـر نـفـس‌های اطهرت            فردوس حجـره‌ای‌ست ز بیت منـوّرت

باغ جنان نـشـسـته به كـنج گـلِ سـرت            خوانـده پـیـمـبـر از همه خـلق برترت

الهی در دلم از چرخ گردون شکوه‌ها دارم            غمی در سینه‌ام از بی‌کسی مرتضا دارم

توان آنکه از بستر ز پا خیزم ندارم من            که جسمی ناتوان و بی‌رمق سرتا به پا دارم

مـن بـیـمـار، مـداوا نـکـنـد خـوشـنــودم           غـم طـبـیـبم شده و مـرگ شده بـهـبـودم

هیچ کس نیست، که باری ز دلم بردارد           عاقـبت داغ و غـم و درد کـنـد نـابـودم!

ز غم رها شده‌ام از به غـم دچار شدن            مرا به هوش بیاور در این خمار شدن

ببـنـد پـای مـرا هرکجا که می‌خـواهی            گـریز نیـست مرا پـای تو شکـار شدن

با اذان تصدیق کن من را دوباره ای بلال            چون شده پشت در این خانه حقم پایمال

اشهـد ان علی گـفـتم ولی خوردم زمین            هـیـزم آوردند ایـنجـا با فـتـاوای رجـال

در سِلک ما معراج رفتن پر نمی‌خواهد            مؤمن پری بهتر ز چـشمِ تر نمی‌خواهد

با اشک وقـتی حاجت ما را روا کردن            گریه‌کـنت، مشکل‌گشا دیگر نمی‌خواهد

عـطر بـهـشت می‌وزد از آسـتـانـه‌ات            گل می‌طراود از در و دیوار خانه‌ات

پنهان شده است قـدر تو مانند قـبر تو            ای بی‌نشانه کیست که دارد نشانه‌ات؟

ای وای از آن حدیث به دفتر نیامده            ای وای از آن شروع به آخر نیامده

ای وای از آن یـقـین به بـاور نیامده            ای وای از آن مـزار کـبوتـر نیـامده

ای قـدر تو پنـهـان‌تر از پنهـان            زهـراتـر از هـر زهـرۀ تـابـان

ای قـبــلــۀ اذکـار تـسـبـیـحـات            سـبـوح‌ تــر از واژۀ سـبــحــان

استعـانت گر کـند ما را خـدای فـاطمه            سر می‌اندازیم محـشر زیر پای فاطمه

یک گلوبندش سه تا بدبخت را خوشبخت کرد            هرکه عاقل بود رفت و شد گدای فاطمه

آه از غمی که هست و ز غم پروری که نیست            از سنگری که هست و ز هم سنگری که نیست

طفـلان من به نان وغـذا لب نـمی‌زنـند            گیرم که سفره پهن شده، مادری که نیست

غزل در اوّلین بیت خودش پژمرد و پرپر شد            همین که قافیه در دوّمین مصراع، مادر شد

بدین علّت که او خیر کثیر و نورالأخیار است            کنارش برکت عمر علی چندین برابر شد

زخمی‌تر از بال و پرت بال و پری نیست            زخمی‌تر از پلک ترم پلک تری نیست

از رنـج و غـصّه آب رفـتـه پیـکـر تو            در بسـتـری انگـار اما پیـکـری نیست

چشم وا کن تا ببـینی حال من را فاطمه            تا ببـینی خانه نه، بیت الحزن را فاطمه

ای بـهـار آرزویـم با خـزان خود بـبـین            زردی رخسار گـل‌های چمن را فاطمه