اشعار

به زیر نـیزۀ دشـمن تنت رهـا مانده            عمو فـدای تو گردد، تنت كجا مانده

صدا زدی تو عمو را ولی خبر دارم            كه نيمی از نفست در گلوت جا مانده

چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست            حیـات طـیّـبه تصویر نوجـوانی توست

چه قد کشیده درون تو شوق رزم ای ماه            که هست قامت جـوشن برای تو کـوتاه

ای ماه من که چـشـم و چـراغ نبـوّتی            ریــحـانـۀ بـهــشـتـی بــاغ نــبــوّتـــی

ای جلوه کرده حُسن تو چون گوهر از صدف            ای یـادگـار سـبـزتـرین گوهـر شرف

هيچ موجى از شكست شوق من آگاه نيست            در كـنار سـاحـلم امّا به دريا راه نيست

تا مپـنـدارند با مرگم تو مى‌مـيرى بگـو            اين‌كه می‌بينيد فعل است و ظهور، الله نيست

آغـوش بــارگـاه تـو تـا بـار عــام داد            احـلی من الـعـسل به من تـلـخ‌کـام داد

عرش خـدا همیشه به تو تکیه می‌زند            این‌بار تکـیه بر تو در آن ازدحام داد

دردم، ز کودکی‌ست که با روی همچو ماه            آمـد بـرون، به یـاری آن شـاه بی‌سـپـاه

بی‌تاب چون دل از بر زینب فرار کرد            آمد چو طفل اشک روان، در کنار شاه

عمو ببین به چه حالی رسیده‌ام اینجا            ز خـیـمـه‌گـاه به سویت دویده‌ام اینجا

تـمـام عـمـر کـم من نثار یک نفـست            نـفـس نـفـس زده‌ام تا رسـیـده‌ام اینجا

عـمـه تـا دیـر نـشـده بـذار بـرم            مثل تو دلـواپـسـم خـیلی بـراش

انـگـاری دیگه نـفـس نـمی‌کـشه            حرمله ببین چیکار کرده باهاش!

برادر تشت خون را لاله‌باران کرد، یادم هست            و بغض خویش را در سرفه پنهان کرد، یادم هست

صدا زد: رفتم اما با تو در هر حال خواهم بود            برادر! با تو تا هنگامۀ گودال خواهم بود

آمد به میدان، لشکر غم را خبر کرد            از خیمه نه، از سن و سالش هم گذر کرد!

آه بــلــنـدش در دل آهـن اثـــر کــرد            کوچک نخوانش، این پسر کار پدر کرد

با ما بگو: از رسم خاطرخـواه بودن            با جسم و با جان پیش‌مرگ ماه بودن

از پا گرفتن، قـد کشیدن در بر عشق            از ســوخـتـن آگـاه و نـا آگــاه بــودن

در یـازده بـهـارم، تـنـهـا حـسـین گفتم            یاد حسن که کردم، یک یاحـسین‌ گفتم

عـمّه نـوازشـم کرد، زیرا حـسین گفتم            به تو عـمو نگـفـتـم، بـابـا حسین گفتم!

آمـدم تـا جـان کـنــم قــربــان تـو            پـیـش تـو گــردم بــلاگـردان تـو

در حـرم دیـدم که تـنـهـا مـانده‌ام            همرهان رفـتـند و من جا مانده‌ام

بارگاهی که شده عرش خدا کَـفش‌کَـنش            لـشکـری پـای نـهـادنـد به روی بـدنـش

این حسین است که مانده است تنش روی زمین؟!            یا روی خاک، به لب آمده جان حسـنش

گرچه تنهاست عمو جان و سراپا خشمم            عمه جان، هرچه بگویی تو به روی چشمم

به شهـیـدان حـرم، دلهـره دارم نـرسم            دست من را تو گرفتی که به یارم نرسم؟!

عـمـو رسیـدم و دیـدم؛ چـقدر بلوا بود            سـر تـصـاحـبِ عـمـامـۀ تو دعـوا بود

به سختی از وسط نـیـزه‌ها گـذر کردم            هزار مـرتـبه شکـر خـدا کمی جا بود

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت            شعـلۀ بال و پرش میل سفـر داشت

آن که در این یـازده سـال یـتـیـمـی            تا که عـمـو بود انـگـار پدر داشت

دارد سرش را می‌بُرد در پیـش رویم            ای عمه می‌خواهم روم پیـش عـمویم

باید عـمـوجـان در مـسـیـر تو بمـیرم            جـای دگر مُردم به بـابـایم چه گویم؟

باز هم با اشتیاق و دور از فکر و خیال            محضِ کسبِ فیضِ عرفانی فراهم شد مجال

زیرِ خیمه‌گاهِ روضه، تا قیامت جایِ فرش            پر گشوده جبرئیل و صد ملَک گسترده بال

بگو که صبـر، همیشه به نام زینب شد            بـگـو که راحـت دنـیـا حـرام زینب شد

بگـو که شـاهی عـالـم، مـقـام زینب شد            بـگـو کـه طـایـفـۀ مـا غـلام زیـنـب شد