اشعار

بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم            دل شکـسـتۀ من! ای شکسته بال خودم

بخوان به لهجۀ اشک و بخوان به لحن سکوت            چقدر خسته‌ام از لحن قیل و قال خودم

کو شب قدر که قرآن به سر از تنگ‌دلی            هـی بـگـوئـیــم بِـعـلـیٍّ بِـعــلـیٍّ بِـعــلـی

مطلعُ الفجر شب قدر، سلام تو خوش است            اُدخـــلـــوهـــا بــســـلامٍ ابـــدیٍ ازلـــی

دوباره اشك غم از گونه‌ام سرازير است            امام حيیِ من! احيای بی تو دلگير است

دوبـاره لـيـلـۀ قـدر آمـد و گـمــان دارم            مـقـدر است نـيـايـی؛ فـراق تقدير است

همیـشه چـرخ زده بر مـدارِ مـولا حـق            که در شعاعِ علی گشته‌ است معنا حق

گـسـسـتـنی نـبُوَد رشتـۀ مـحبتِ دوست            چنان که خورده گره نام مرتضی با حق

عاقبت جان به لبِ صبر رسانـدند علی            پایِ آن قـول که دادند، نمـانـدنـد عـلی!

واقعاً مردم این شهر نمک نـشـناس‌اند!            جایِ جـبران به دلت داغ نـشاندند علی

وقتی بساط غفران، چاره‌گشای کار است            توبه بر اهل خسران، چاره‌گشای کار است

بر عـبـد روسـیـاهـی که چـاره‌ای ندارد            تنها دو چشم گریان، چاره‌گشای کار است

بیا بـشـنـو امـشـب خـبـرهـای تـازه            خـبـر می‌دهـنـد از سـفـرهای تـازه

بیا فکـر کن بعد از این ای کـبـوتر            به پــرواز بـا بـال و پـرهـای تـازه

بی نـور تـو من راه به تـوحـیـد نـدارم            با نـور تو من حسرت خـورشید ندارم

باید تو بخـواهی که به سمت تو بـیـایم            من کـه بـه خـودم ذره‌ای امـیـد نـدارم

دلم در سینه می‌کوبد به دیوار قفس سر را            خودت بیرون بیاور از درونم این کبوتر را

پُرم از شیـطـنت‌های زمـان کـودکی اما            در آغوشت بگیر این بار هم این کودک شر را

خونی که کرده ارغوانی بسترم را            پوشیده همچون پرده‌ای زخم سرم را

دور و برم خیل یتیمان گریه دارند            پـژمـرده بـیـنـم یاس‌های پرپـرم را

در شب قـدر دلـم با غـزلی هـمدم شـد            بین ما، فاصله‌ها واژه به واژه کم شد

چارده مـرتـبه قـرآن که گرفتم بر سر            در حرم یک به یک ابیات غزل، مَحرَم شد

شیعه‌ایم و هست مفهـوم حیات ما علی            یار ما بوده‌ست وقت شادی و غم‌ها علی

هرکجا ماندیم تنها و غمی بر دل نشست            بوده هـمـراهِ دلِ تنـهـایِ ما تـنـهـا علی

پـیـچـیـده شـمـیـم گـل پـرپـر شب آخر            حـرف سـفـر و داغ مکرر، شب آخر

اشکی که شده نذر غم فاطمه سی‌سال            انـگــار شـده چـنـد بـرابـر شـب آخـر

قرآن به سر گرفتنم از سر شروع شد            با فرق زخـم‌خـوردۀ حیدر شروع شد

تا آتـش مـحـبت مـولا به دل شـکـفـت            بـاران لـطـف‌های مـکـرر شـروع شد

رمضان است و ماه نیـمهٔ بدر            شب تـقـسیم زندگی، شب قدر

شب قدر است و من همان تنها            دورم از هـی‌هی و هـیـاهـوها

مُـلـقّـبـی تو اگر چه به بـوتـراب، علی            بـلـنـدمـرتــبـه‌ای! مـثـل آفـتـاب، عـلـی

تو باشتاب علی‌جان نمی‌روی به بهشت            بهـشـت سوی شما می‌کـند شتاب، علی

اگر دِینی است بر شیعه، علی با خون ادا کرده‌ست            که ما دائم جفا کردیم و او دائم وفا کرده‌ست

علی که رستگار عالم از روز ازل بوده‌ست            علی فُزتُ و ربّ الکعبه‌اش را نذر ما کرده‌ست

خـبر رسیده که رکـن پـیـمبر افتاده‌ست            ترک نشسته به محراب، منبر افتاده است

اگر غـلط نکـنم مـرد خـیـبـر افتاده‌ست            طـبیب حـاذق عـالـم به بستر افتاده‌ست

باز امشب منادی کوفه، از امامی غریب می‌خواند            گوشۀ خانه دختری تنها، دارد اَمن یجیب می‌خواند

مثل اینکه دوباره مثل قدیم، چشم اَز خون دل تری دارد            این پرستار نازنین گویا، باز بیمار بستری دارد

چـرا جـانِ صــدا کــردن نـداری            چـرا حـالِ دعــا کــردن نــداری
تـو مـردِ خـیـبـری بــاور نــدارم            تــوانِ پــلـک وا کــردن نــداری