اشعار

گـفـتـند خالق تو، دارد بـنـای عـفـوت            با سر دویده‌ام چون دارم هوای عفوت

از روسیاهِ بدکار یک بار، دل نکندی            جرم مرا نوشتی، یک عمر پای عفوت

خــدایــا دامـنــی آلـــوده دارم            به درگـاه تو بـاز افـتاده کارم
شنـیدم مـونسی با دل‌شـکـسته            نظر کن از کرم بر حال زارم

بُـردم تو را ز یـاد و به یـاد منی هنوز            شبها مـرا به اسم، صدا می‌زنی هـنوز

از دامـن گـنــاه در افــتــاده‌ام بـه چــاه            اما چو مـاه در شب من روشـنی هنوز

یاکریم الصفح رحمی کن به ما؛ ما را ببخش           خسته‌ایم از این همه جرم و خطا؛ ما را ببخش

کاری از ما بر نمی‌آید؛ خودت کاری بکن           باز کن امشب گره از کار ما؛ ما را ببخش

برای دردهایم روز و شب فکر دوا کردم           برای جرعه‌ای از جام فیض تو دعا کردم

تو گفتی رَتِّلِ اَلْقُرْآنَ تَرْتِیلاً، به روی چشم           رسیدم تا به اُدْعُونِی تورا از جان صدا کردم

دوبـاره دست به روی سر گدا بکشید            دوباره پرده به روی گـنـاه ما بکـشید

بی‌آبـرو و خـطاکار و مست عـصیانم            کشان‌کشان دل من را سوی خدا بکشید

هـنوز می‌شـنـوم هـق‌هـق صـدایت را            صــدای آن نــفــس درد آشــنـایـت را

نبرده‌اند ز خاطر، نه ‌آسمان، نه زمین            هـنوز بغـض نفـس‌گـیر نـالـه‌هایت را

غـرقِ طلـوعِ توست، شب انتـظار هم            مست از شرابِ رؤیـتم؛ اما خـمار هم

گـلـدسـتـه‌ام؛ خـراب؛ ولـی دائـمُ‌الاَذان            ای أشـهـدت سـرودِ لـبـم در مـزار هم

نـدیـدم من شـراب از گـریه بهتر            گرفتم در دو دستم جـام و ساغـر

صـد و ده بـار گـفـتـم یـا عـلـی و            هـزاران بـار رفـتـم پـیـش حـیدر

ای غـربـت مـجـسّـم تـاریـخ یـا عـلـی           دلـبـسـتـۀ ولای تـوأم مـرتـضـی عـلی

غیر از خدایی‌اش که نداده به کس تویی           آئــیــنــۀ تــمــام نــمــای خــدا عــلــی

لیلة القـدر مرا هست عـلی قرص قـمر            گشته ذکر لب من ناد عـلی تا به سحر
هـا عـلـیٌّ بـشـرٌ کـیـف بـشـر ذکر دگر            که ای خدایا به علی از سر جرمم بگذر

بخـشـنـدۀ غـریب شبـانـگـاه کـوچـه‌ها            برخـیـز خـانه پُـر شده از آه کـوچه‌ها

خـرما و نان کوفه زمین مانده یا علی            ای ناشـناس نیـمه‌شب کـوچـه‌ها عـلی

امشب چـنـان ایـتـام کوفه بی‌قرارم            انـدازه سی سـال می‌خـواهـم بـبارم

چشمم به در مانده مگر زهرا بیاید            مـن به وصـال فـاطـمـه امـیـدوارم

دیگـر رسـیـد لحـظـۀ فـردای بی‌عـلـی           پوچیم و هیچ ما پس از این، «ما»ی بی‌علی

ای کاسه‌های شیرِ به صف ننگ بر شما           گَـر از عـلـی کـنـیـد تـمـنـای بی‌عـلـی

ای دلت دریاترین دریا، کلامت عین رود           مهربانی، اندکی از شرح چشمان تو بود

روز، طوفان از دلت درس صلابت می‌گرفت           شب نگاهت در لطافت، شعر باران می‌سرود

نمک یا شیر؟ امشب بر کدام اصرار خواهد کرد           چه شیری روزه‌اش را با نمک افطار خواهد کرد

نمی‌دانم چرا در پاسُخِ دلشوره‌هایِ شَهر           فقط «فُزت وربِّ الکعبه» را تکرار خواهد کرد

آن شب که کوفه شاهد ننـگی سیاه بود            در گـریه آسـمان و زمین تا پـگـاه بود

از ناله‌ای شکسته شد آن شب سکوت شهر            طفلی گرسنه بود که چشمش به راه بود

بـوسـیـده‌ام چـشـم تـرت را جای مادر            مرهـم شدم بـال و پرت را جای مادر

أمّ أبـیـهـایـت شـدم! احــسـاس کـردی            دلـشـوره‌های دخـتـرت را جـای مادر

دیگر کتاب هجـر رخ یار بسته است            راه نفـس کـشیـدنم انـگـار بسته است
تا آن زمان که سفرۀ دیدار بسته است            کامم برای سفـره افـطـار بسـته است

بـیـن نـماز ادعـیـه‌اش مـسـتـجـاب شد            صبح محاسنش که به خونش خضاب شد

بی پرده با خدای خودش هم کلام بود            خونی که ریخت بر رخ پاکش حجاب شد