اشعار

از خطا هر لحظه سنگین کرده بار خویش را            خرج دنیا می‌کنم دار و ندار خویش را
بسکه با توبه شکستن روزگارم سر شده            پیش حق از دست دادم اعتبار خویش را

حـال بـکـاء و دیـدۀ گـریـانـمـان بـده            بغـض مـدام و اشک فـراوانـمان بده

این چشم‌ها که بوی شهادت نمی‌دهد            چـشـمی شبـیه چـشم شهیـدانـمان بده

جز تو کـسی ز حالِ زارم خـبر ندارد            چون من کسی برای تو دردسر ندارد
جز تو کسی به رویم در وا نکرده هرشب            جز خـانۀ تو جایی این دربه در ندارد

رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این           مژده‌ای دیگر و لطف دگری بهتر از این

گرچه باشد سپـر آتـش دوزخ، صـومم           لیک با این همه دارم سپری بهتر از این

از سمت مـدیـنه خـبـر آورد نـسـیمی            تا مـژده دهد آمـده مـولـود عـظـیـمی

آن‌قـدر فـرشـته به زمین آمده انـگـار            در کل سـمـاوات نمانـده‌ست مـقـیمی

به خـنـده می‌رسد از مـهـر بامـداد ندا            که مـاه فـاطـمـه شـد در مه خـدا پـیدا

به بوستان رسالت گلی شکفت امشب            که آفـتـاب به لبـخـند گـفت صل عـلی

نان می‌خـوریم ما به حساب کریم‌ها            سـائل شـدیم ز عهـد و زمان قـدیم‌ها

ایل و تـبارتان همگی مونس من اند            هــمـدم گـرفــتـه‌ام ز تـبـار نـدیـم‌هـا

دل آواره بــود و وطـن آفــریــدنـد            هـزاران اویـس و قــرن آفـریـدنـد
پی خـویش تا عـاشـقـان را کشانند            دلـیـلـی بر عـاشـق شـدن آفـریـدند

اول امــام زادۀ دنــیــا خــوش آمــدی            نور دو چشم حضرت زهرا خوش آمدی
سبط نـبی مـؤتـمن ای جـان مرتضی            جانهای ما فدای تو مولا، خوش آمدی

ای علوی ذات و خدایی صفات            صـدرنـشـیـن هـمـۀ کـائـنـات

سـیـد و سالار شباب بـهـشـت            دست قـضا و قـلـم سرنـوشت

ای به آقـایـی مـلـقّـب، یامـُـعزّالمـؤمنین            نـامِ تو ذکـرِ مـجـرّب، یامُعـزّالمـؤمنین

نـزدِ سائل‌ها کـریم و در هیاهـویِ نبرد            از جـنم هـستی لـبالـب، یامُعـزّالمؤمنین

در خانـه‌ای که مـاه چـراغ شـبـانه بود            خورشـید شمع کوچک این آشـیانه بود
از خشت و گل به پا شده و عاشقانه بود            آن خانه‌ای که بر همه هستی بهانه بود

سلام ای بحـر رحمت، کوه تـقـوی            گـرفـته جـود و بخـشش از تو معنا

سلام ای باب ایـمـان، مهـبـط وحی            که کردی حکـم حـق همواره اجـرا

یـاس‌ها، با نفـس یـاسـمن افـطار کـنند            علی و فاطمه چون روح و تن افطار کنند

حـسن آمـد که در خانۀ او شـاه و گـدا            همه با ذکـر غـریب وطـن افطار کنند

من کـربـلا که می‌روم یـاد تو هـسـتم            یـاد حـرم با آن ضـریـحی که نـداری

اینجا، نـشد؛ مفـهـوم و معـنایی ندارد            از بس که آقا هـستی و پر اعـتـباری

مـاه رمـضـان آمـده با مـاهِ تـمـامـش            مـیـلاد حـسـن آمـده گـوئـید سلامـش
او کیست که هرلحظه در این شام بهاری            گـل می‌شکـفـد از لب زرّین کلامش

کـبـوتـرانـه رسـیـدم به آسـمـان شـما            سـلام می‌دهـم از دل به آسـتـان شـما
چه عـاشقانه نشـستم کنار خوان شما            مـیان سفـرۀ ما هـست آب و نان شما

با اذن خداوند که رحـمان و رحیم است            رفـتـیـم در خـانـۀ مـردی که کریم است

در باز شد و عـطـر پیـمـبر به هوا رفت            فهمید بهشتی است که سرشار نسیم است

دوبـاره آمـده ایـن روسـیـاهِ جـا مـانـده            همان کسی که از این قـافـله جدا مانده
دوبــاره آمـده ایـن بــنـدۀ گـنـهـکـارت            به نفـسِ خویش همانی که مبـتلا مانده

من بد؛ ولی هستی تو از هر بهترین بهتر            مهمانتم دیگر چه می‌خواهم از این بهتر؟
ماه مبارک شد دوباره سفره‌ات پهن است            این روزها دارم به احسانت یقین بهتر