اشعار

مرثیه مرثـیه در شور و تـلاطم گـفـتند            هـمـه اربـاب مـقـاتل به تـفـاهم گـفـتـنـد

واژه در واژه نـوشـتـند و قیامت کردند            صاحـبان نـفـس این‌گونه روایت کردند

مـی‌رفـت که با آب حـیـات آمـده بـاشد            می‌خواست به احـیای فـرات آمده باشد

احساس من این است که با پُر شدن مشک            از خـیـمه خـروش صلـوات آمـده باشد

سـقــا شــدم که آب مـهـیـا کـنـم، نـشـد            کاری بـرای خـشکـی لب‌ها کـنم، نشد

بـا اشـتــیـاق آمــدم از بـیـن نـخــل‌هــا            راهـی به انـتـظـار حـرم وا کـنـم، نشد

نـسـیـم آمده با سـوز آه سـرد به خـیـمـه            نمانده است به جز رنگ و روی زرد به خیمه

شتافت سمت فرات و سکینه در دل خود گفت            کمی بنوش عمو! تشنه برنگرد به خیمه

دستی بر آتش دل و دستی به روی آب            از هرم اشک‌های تو تَر شد گـلوی آب

بـالا نـرفـت جـرعـه و دور از لبان تو            پائـین نرفت آب خـوشی از گـلـوی آب

غـم از دیـار غـم‌زده عـزم سفـر نداشت            شد آسـمـان یـتـیـم که دیگر قمر نداشت

این سو درون خـیمۀ سیراب از عـطش            خواهر ز حال و روز برادر خبر نداشت

مـاه است و آفـتـابـی‌ام از مهـربـانی‌اش            صد کـهـکـشـان فـدای دل آسـمـانـی‌اش

بی‌دست می‌خروشد و دریا کنار اوست            ای عشق آتشین! به کجا می‌کشانی‌اش؟

سـقـا بـه آب، لـب ز ادب آشـنـا نـکـرد            از آب پُرس از چه ز سـقـّا حـیـا نکرد

تجـدیـد شد وضوی نـمـاز امـام عـشـق            بیهـوده دستِ خویش به آب آشنـا نکرد

کـنـار دل و دست و دریـا، اباالفضل!            تـو را دیـده‌ام بـارهـا، یا ابـاالـفـضـل!

تو از آب می‌آمدی، مـشـک بر دوش            و من در تو غـرق تمـاشا، اباالفضل!

دریا کشید نعـره، صدا زد: مرا بنوش            غیرت نهیب زد که به دریا بگو: خموش

وقـتی که آب را به روی آب ریـخـتی            آمد چو موج، در جگرِ بحر، خون به جوش

تیـره و تار شده یکـسره دنـیای حـسین            رفت از خـیمه قـرار دلِ تنـهـای حسین

مشک بر دوش؛ شجاعانه قدم برمیداشت            زیر لب زمزمه‌اش این شده سقای حسین:

تو سـوخـتی دل مـادر کباب باقی ماند            چرا که جـسم تو در آفـتاب بـاقی ماند

لبم به آب خنک بعد تو نخواهد خورد            برای چـشـم ترم اشک ناب بـاقی ماند

بیـا که روز سـفـیـدم، سـیـاه می‌گـذرد            شـبـم به نـالـه و با اشک وآه می‌گذرد

بـیـا که بی‌تـو پـریـشـان و نابـسـامـانم            بـدون تو همه عـمـرم، تـبـاه می‌گـذرد

بــاران نــدارد ابــرهـای آسـمــانـش            بـاران نـه اما چـشم‌های مهربانش...

می‌خواست در سینه غمش پنهان بماند            نـگـذاشت امـا گـریـه‌های بی‌امـانـش

دلـتـنـگـی هـمـیـشـۀ بـابـا عـلی عـلی!            سـردارِ لـشـکـر مـن تـنـهـا علی علی!

قدری بمان، به دل نگران‌های این حرم            مـهـلـت بـده بـرای تـمـاشا عـلی علی!

چگـونه جمع کـند پاره‌های جانش را؟            به خـیـمه‌ها بـرسـانـد تـن جـوانـش را

شکفت روی لبانش: علی عَلَی الدنیا...            همین که غرق به خون دید پهلوانش را

آسمان شک کرد اَسماءِ پیمبر را شمرد            بعد از آن حتی پیمبرهای دیگر را شمرد

«او به چشم خویشتن می‌دید جانش می‌رود»            زیر لب با بغض، رد پای اکبر را شمرد

غـرقِ حـمـاسه است طلـوعِ پگاه تو            خـورشـید می‌دمد ز تمـاشـای ماه تو

دلـتـنـگ مـی‌شـویـم بـرای پـیـامـبـر            وقـتی كه نـیـست آیهٔ فـجـر نـگـاه تو

علی‌اکبر همین که چهرۀ خود را نمایان کرد           خدا خورشید را در هفت پشت ابر پنهان کرد

علی‌اکبر سـوار اسب شد، آقا خداحافظ           جوانی‌های پیغمبر تو گویی رو به میدان کرد

گیرم کسی نمانده برایت، خدا که هست            راهی اگر نمـانده برایت دعـا که هست

دل را بـبـر به رشـتۀ لـطف خـدا بـبـنـد            جلوت نبود گوشۀ خلوت سرا که هست