اشعار

چون محرم شد تمام از سال هفت            با سـپاه خـویش بر خـیـبر برفت
شد سـپـه بر امر احـمد رهسـپار            تا رونـد پنهان به سـوی کارزار

آقا! به جـان خـسـتهٔ من هم نگـاه کن!            رحمی به‌ حال این دل بی‌سرپـناه کن!

گم کرده‌ام مسیر رسیدن به دوست را            ای راه مستـقـیـم! مـرا سـر به‌راه کن!

بر خـاتم پیـغـمبران نقـش نگـین بودی            پیش از غـدیر خم امیرالمؤمنین بودی

نور تو را آدم به ساق عرش رحمن دید            روز ازل دست خـدا در آسـتین بودی

ذکر خداست روشنی جان مهـر و ماه            ذکر خـداست راز شب و جلـوۀ پگـاه

ذکر خـداست چـشمۀ جـوشان زندگی            بی ذکر او نروید از این خاکدان گیاه

پُـر از توأم دم آخـر، ز غـیر تو بری‌ام            دلم برای تو لک زد، مرا نمی‌بری‌ام؟!

به شوق اینکه بگیری مرا در آغوشت            من از حیات گذشتم؛ به مرگ مشتری‌ام

ای که چـراغ یـاد تو، شد نـور عـیـنم            بی تـو اسـیـر درد و رنـج عـالـمـیـنـم

ای آرزوی خفته در خون، ای حسینم            بعد از تو چشمانم پُر از خون جگر شد

آسمان غباری از، لطف عام زینب است            خاکِ زیر سایـۀ، مـسـتدام زینب است

دین حق قـوام یافـت، از قـیام غـالـبش            پس کـمال راه ما، از کلام زینب است

ناگاه دیدم آن شب، در خواب کربلا را            نی‌های خـشک‌نای صحـرای نیـنـوا را

هفـتاد و دو ستاره، افـتاده بود بر خاک            خورشید گریه می‌کرد، سوگ ستاره‌ها را

تکـیده قامتش و تکیه بر عصا نزده‌ست            همان که غیر خدا را دمی صدا نزده‌ست

هـنوز بر سر تل، دست روی سر دارد            هنوز پای غـمـش ایـستاده، جا نزده‌ست

شـاکـلـۀ اِنَّـمـا، قـابِ دعـا زیـنـب است            گـنج نهان جهـان، سِرِّ خدا زینب است

اُسـوۀ ایـوب‌هـا، وقـت بـلا زینب است            بر لب ما بهترین، زمزمه یا زینب است

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من            که می‌آمد صدای ناله‌های پنج‌تن از من

از آن‌جایی که وابسته‌ست جان من به جان تو            جدا کردند سر از تو؛ جدا کردند تن از من

چه بگویم من از او، مثل علی بت‌شکن است            کیست زینب، به خـدا آینۀ پنج تن است

در کمالات علی، در جلواتش حسن است            مجلس روضۀ او جنت الاعلی من است

بخـشیده بر خـورشید نـور مأمنش را            نـور عــفـیـف آیــه‌های روشــنـش را

با کاف و ها و یا وعین و صاد، مریم            قـدری تـجـلی داده یاس گـلـشـنـش را

قسم به ماه، به خـورشـید، آسمانی تو            در احـتجـاب‌تـرین نـور جـاودانی تـو

کدام واژه به توصیف تو سزاوار است؟!            فـراتـر از سخـنی؛ اوج هر بـیانی تو

زینب آن بانوی عظمایی که دست قدرتش            کهکـشان چرخ را بر پـا طناب انداخته

شمسۀ کاخ جلال و رفعتش از فرط نور            مِهر عالم‌تاب را، از آب و تاب انداخته

زبان مبهوت و قاصر از بیان نام و عنوانش            خرد در باء بسم الله شد طفـل دبـستانش

چنان در حیرتم از خیل القابش! نمی‌دانم            بخوانم شیر یزدان یا بخوانم شاه مردانش

آمـدم بـاز کـنم چـشـم پُـر از باران را            و به عطر نجف آغـشته نمایم جان را

آمدم در طلب سورۀ والشمس و ضحی            یک دل سیـر تمـاشا کنم این ایـوان را

بنـا شده‌ست زمین و زمان به نام علی            گرفته است قوام این جهان به نام علی

برای اینکه مُشخّص شود عـیار دقـیق            شدند خَـلق خـدا، امـتحـان به نام عـلی

گـفـتـیـم اول از عـلی و آخـر از عـلی            پُـر شد ورق ورق ورقِ دفتر از علی

با خـلـقـتـش چکـامـۀ خلـقـت تـمام شد            دیـگـر نـیـافـریـد خـدا بـهـتـر از عـلی

بـا نـام عـلـی حـمـاسـه آغـاز شده            مولاست که سر منشا اعجاز شده
معنای شکاف روی دیوار‌ این است:            کـعـبـه ز تـحـیـّر دهـنـش باز شده