اشعار

بـارانـی‌ام امـشـب، هـوای گـریه دارم            مـانـنـد چـشـم بـی‌قــرارت بـی‌قــرارم

امشب عزادار است خورشید خراسان            از مـاتـمـت عـالـم شده شـام غـریـبـان

چشمه جود و سخا چشم ترش می‌سوزد            آتش افتاده به جان و جگـرش می‌سوزد

زنی از نسل شقاوت زده خنجر از پشت            زخم کاریست، که پا تا به سرش می‌سوزد

نسیمِ عشقِ عطرآگینِ بابا حسرتِ جانت           ربوده از کفَت صبر و قرار از جانِ جانانت

سیاهی می‌رود چشمت به زردی چهرۀ ماهت           که خونابِ جگر را شسته اشکِ چشمِ گریانت

دوباره ماتمی در قلب خاص و عام افتاده            اگـر شـال عـزا بر شـانـهٔ اسـلام افـتاده

زنی در قالب همسر دوباره شر به پا کرده            شبیه جعده در ذهـنش خیالی خام افتاده

در کوچه بود جسم امام جوان، جـواد؟            یا بام، شاخه بود و گُلش بر زمین فتاد

ملعون دهر، داد به معصوم عصر، زهر            بس اُمّ‌فَـضل داشت به اِبن‌الـرّضا عِناد

شکـسـته‌اند قـلم‌ها و بـسـتـه‌اند دهـان‌ها            نـشـسـته‌اند قـدم‌ها و خـسـته‌اند تـوان‌ها

نبرده راه به جایی خیال از تو سرودن            چه ساکن‌اند زمان‌ها، چه الکن‌اند زبان‌ها

سحر نوید دهد، صبحِ نور نزدیک است            زمان غم به سر آمد، سرور نزدیک است

شفق زده‌ست ز مشرق، فروغ صبح امید            دهید مژده که روز ظهور نزدیک است

آدیـنـه‌هـا من بـا تو حـال بـهـتری دارم            در آسـمـان عـاشـقـی بـال و پری دارم

سر می‌شود عُـمرم میان جـمع نوکرها            شکرخدا در بین این سرها، سَری دارم

از تب زهـرِ نـفـس‌گـیر، تنت می‌لرزد            همچـنان مـار گـزیـده، بدنت می‌لـرزد

چه کنم ناله ز دل، وقت تردد نکشی؟!            چه کنم تا که عبا را به سر خود نکشی؟!

خاک بودم سال‌ها از شـوق گـلدان شما            در دل من بار خـواهـد داد احـسان شما

هرچه را آموختم از کودکی، نام تو بود            یا رضـا گـفـته فـقـط طفل دبـستان شما

گـفتم نمانده است مرا راه پیش و پس            آزاد کن کـبوتر خود را از این قـفـس

بیـمـاری فـراق بـرایـم بـس است بس            لطفی کن ای کریم و به فریاد ما برس

حـسّـی زلال داری و حـالـی زلال‌تر            چشمان تو شده‌ست از این حسّ و حال، تر

آری به خاک‌بـوسی کـوثر نشـسته‌ای            اشـکی بـریـز از دل زمـزم زلال‌تـر

چـشمم به هـیچ پنجـره رغـبت نمی‌کند            جز با ضریح پاک تو صحبت نمی‌کند

شـایـد هـنـوز بـنـدۀ خـاکـم که گـنـبـدت            من را به آسـتـان تو دعـوت نـمی‌کـنـد

سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی            کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی

کیستم؟ عرض سلامم، بال در بالِ نسیم            می‌کشد آن‌که مرا هر صبح تا مشهد تویی

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌هـای تو و آب و دانه‌ات

نامـت بـلـنـد مثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشـسته به ایوان خانه‌ات

مـسـیـر نــور در اوج رهـایـی            رسـیـده تـا افــق‌هـای جــدایـی
شـنـیـده شـد صـدای آشـنــایـی            ز اطـراف حــریـم کــبـریـایـی

ولایت است عـیار خـلوص ایمان‌ها            مسیـرِ وصلِ خـدا و کـمالِ انـسان‌ها

در امـتحـان ولایت به جـلـوه می‌آید            تفـاوتی‌ست میانِ زبـیر و سـلـمان‌ها

تـیـره شـد آیـنـهٔ صـبـحِ درخـشان بی‌تو            تـار شد مـشـرق روحـانی ایـمـان بی‌تو

جـنگـل سبز قـیام از تو برافـراشته بود            مـی‌رود قـوّت زانـوی درخـتـان بـی‌تـو

در کـنار اقـتـدارش کـارِ دشـمـن آه بود            نـور امـیـدی بـرای هر دلِ گـمـراه بود

خط و ربطش منتهی می‌شد به اخلاص و عمل            منـبرش عـالی‌ترین سنگر وَ پایگاه بود

مثل شیـریـنی روحـانی یک رؤیـا بـود            سال‌هایی که در آن روح خدا با ما بود

یاد باد آن شکرین فـرصت ایام وصال            که به کـوتـاهی یک خـاطـرۀ زیـبا بود