اشعار

فکر کردند که خورشید مکدر شده است            کوثری دیده و گـفـتند که ابـتر شده است

بولهب‌های زمان دست به دست زر و زور            جهل این قوم ببـین چند برابر شده است

دل ربودن از تمام خلق عالم کار توست            ای طیب دردمندان! عالمی بیمار توست

از همان اول که پا در عرصۀ دنیا زدی            حامل وحی خدا همراه و خدمتکار توست

درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانی‌ست            دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمری‌ست زندانی‌ست

نه خورشیدی نه ماهی؛ روز و شب در چشم من یکسان            جهان زندان، اتاق کوچکم همواره ظلمانی‌ست

بپرس از آسمان ما کمی احوال باران را            نگـاه تو دگرگون می‌کـند حال بیابان را

بیـا آرام کن دریـای درهـم برهـم دل را            فرو بنشان در امواج دعایت خشم طوفان را

امشب به شوق جان جـانان می‌نویسم            یعـنی به جای درد، درمـان می‌نویسم

یابن الشموس الطالعه، شمس الضحایی            خورشید را نزد تو حـیران می‌نویسم

مردی که نام دیگر او «آفتاب» است            بین غل و زنجیر هم عالی‌جناب است

حـبل‌الـمـتین ماست یک تار عـبایش            این مرد از نسل شریف بوتراب است

«الـهی سـیـنه‌ای ده آتـش افروز            در آن سینه دلی وان دل همه سوز

هر آن دل را که سوزی نیست دل نیست            دل افسرده غیر از آب و گل نیست»

بی‌جانم و جان می‌شود موسی‌بن جعفر            در جانم ایـمان می‌شود موسی‌بن جعفر

تا بـر لـبـم گـل می‌کـنـد "باب الحوائج"            بـانـی احـسـان می‌شود موسی‌بن جعفر

داغ تو دور از تصوّر، خارج از تصویرها            ماتمت افـتاده بر جانِ غل و زنجـیـرها

ذکـر تو ذکـر تـوسـل کـردن زنـدانـیـان            ضامنِ تهمت‌گرفـتاران و بی‌تـقـصیرها

هرچـند گـدایـان، در این خـانه زیـادند            اینها همگی مـظهـر لطـف‌اند، جـوادند

هرگز به کسی پاسخ «برگرد» نـدادند            اینـهـا نه خـدایـنـد، نـه مـانـند عـبـادنـد

میان روضه جاری می‌شود تا بر زبان زندان            تداعی می‌شود در ذهن هرچه روضه‌‌خوان زندان

گره گودال اگر خورده به جد او گره خورده            به نام حضرت موسی‌بن جعفر بی‌گمان زندان

دل مـبـتـلای حـضرت موسی‌بن جعفر            عـالـم فـدای حـضرت مـوسی‌بن جعفر

قـلب تـمـام شـیـعـیـان گـردیـده امـروز            مـاتـم‌سـرای حـضرت مـوسی‌بن جعفر

وقـتـش شده بـیایی و درمـانـمـان کنی            فکری به جسم زخـمی ایـمانـمان کنی

ما را فراق روی تو تا کفر برده است            برگـرد تا دوبـاره مـسلـمـانـمـان کـنی

بهار، می‌شِـمُرد اشک‌های بـاران را            هـجـومِ ضربۀ شـلاق‌های بـوران را

خزانِ سرخِ زمین سبـز می‌شود آخر            بهار، می‌رسد و می‌کُـشد زمستان را

برای رزق می‌آید کنارت صبحگاهان هم            به شوقِ رحمت تو دست بالا برده باران هم

تویی آئینه‌ایی که قبله در چشمت نمایان است            به روی تو علی و فاطمه پیداست، یزدان هم

سرد است تمام کوچه‌هامان برگرد            گرمای پس از شب زمستان برگرد

گـلـدان لـب پــنـجــره‌ام خـشـکـیـده            ای رحمت قطره‌های باران برگرد

از زنـدگـیِ بـی تـو بـیــزاریــم آقـا            دیگـر بـیـا، خـیـلـی گـرفـتـاریـم آقا

غیر از ظهورِ تو نخواهیم از خداوند            شب تا سحـرهـایی که بـیداریم، آقا

دوباره بغض و کمی آه، علتش این است            حرم نرفـته بمـیرم خجـالـتش این است

سلام می‌دهم از بـام خـانه سمت حـرم            ببخش نوکرتان را بضاعتش این است

یا عـلی گفتم همه درها به رویم باز شد            یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد
یا امیرالمؤمنین، مولای عاشق‌ها، سلام!            شاه مردان، فاتح دل‌های عاشق‌ها، سلام!

فکند آن پنجه داور گهی از راست گاهی چپ            ز مرحب سر ز خیبر در گهی از راست گاهی چپ

علی یک تن در آن غوغا ولی در عرصه هیجا            هزیمت کرد از او لشکر گهی از راست گاهی چپ