اشعار

شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را            و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را

گـذشـتم از خـیـابان ارم تا صحـن آئـینه            که من در آسـتـانش دیده‌ام راه نجاتم را

برآر از آسـتین معرفت دست دعا اینجا            به آئـیـن دگـر بـر آسـتان کـبـریـا، اینجا

به چشم دل نظر کن بر حریم دختر موسی            که جان را می‌دهد آئینۀ لطفش جلا، اینجا

زدم چون ابرهایِ تشنه دیگر قیدِ تهران را            گرفتم از کویر قـم نشانِ شهر بـاران را

رسیدم در حرم، دنیا به کامم باز شیرین شد            زیارت‌نامه‌اش انداخت یادم طعمِ سوهان را

امشب از آسمان مه انـور رسیده است            آئـیـنـه‌ای ز نـور پـیـمـبـر رسیده است

این جـلـوه و جلال کدامین ستاره است            کز آسمان‌ به جلوۀ دیگر رسیده است؟!

هر کس که نهاده‌ست به این خانه قدم را            از خاطر خود برده همان ثـانیه غـم را

انـگـار که بـر بـال مـلائـک شده زائـر            هر کس که گـذر کـرده خـیابان ارم را

راه گـریز از هجـر را دشوار می‌بینم            دارم فـقـط از دوری‌ات آزار می‌بـینم

دنـبـال گـریه چـشـم‌هـایـم راه افـتـادند            این چـشـمـه‌ها را تـشنۀ دیدار می‌بینم

دردهایِ بیکران در عصرِ غیبت دیده‌ام            خونِ دلها خورده‌ام؛ رنجِ اسارت دیده‌ام

من اسـیر نـفْـسم و دور از امام افتاده‌ام            از همین هجرانِ طولانی خسارت دیده‌ام

بر جـبـین آسـمـان، آثـار غـم شد آشکار            اشـک می‌ریـزند نـم‌نـم ابرهای داغـدار

در مـیان سنـگ‌ها، آئـیـنـه‌ای تـنهـا شده            روضۀ تنهایی‌اش هر گوشه‌ای برپا شده

هرچـند دسـتـپـاچـه شـده در بـرابرت            دریا رسانده است خودش را به محضرت

تا اینکـه رود رود بـیـاشـامـد از لـبت            قـدری وسـیـع‌تـر بـشود پـای مـنـبرت

دشمن کشیده است اگر آتش به خانه‌اش            صد شکر کس نسوخته در آشیانه‌اش

می‌شد جسارتی هم اگر بین کـوچه‌ها            دیگر کسی نگـفته که با تازیانه‌اش...

شکوه‌ها می‌کنم از چشم تری بسته شده            مـانـده‌ام اوّل راه و گـذری بـسـته شده
زلف من با غم یارم سحری بسته شده            آمدم گـریه‌کـنان پـشت دری بسته شده

نیـمـه‌شـب بـود و عـاشـقی بـیدار            مست حق بود و راحت از اغیار

نیـمه‌شب بود و وقـت راز و نیاز            بـیـن سـجــاده بـود، بـیـن نــمــاز

قـسم به نور؛ به اشراق تو به دیدن تو            که صبح صادق دنیاست چشم روشن تو

کـدام رایـحـۀ سـبـز از بهـار تو نیست            بگو کجاست شـبیه بهـشت گـلـشن تو؟

آنکه حکمت به لب او جریان داشت که بود            آنکه علم از نفس او فوران داشت که بود

آنکه اندیشه از او شیرۀ جان داشت که بود            آنکه ایمان به وجودش ضربان داشت که بود

گوشه‌ای از حرای حجرۀ خویش            نیمه‌شب‌ها، خدا خدا می‌کرد

طبق رسمی که ارث مادر بود            مـردم شـهر را دعا می‌کرد

بیاموزند تا در مکتبت، مردم صداقت را            به نام تو سند کردند شش دانگ ولایت را

تورا از شش جهت خواندند مولای ششم چونکه            به دست خویشتن داری زمام کلّ خلقت را

خونین‌دلی که با تو ستمگر به سر بَرَد            سر می‌برد، ولیک به خـونِ‌جگـر برد

آنجا که هیچ لب به حمایت نگشت باز            مــظـلـوم، داوری بـه بـرِ دادگــر بـرد

ما بی‌وجـود لـطف تو مـذهـب نداشـتیم            در دین و علم، این همه منصب نداشتیم

نـورت اگر نـبود به جـز شب نداشـتـیم            ذکر حـسـین جان به روی لب نداشـتیم

آن طـایـر بـهـشـتـی، تـنهـا در آشـیـانه            چون شمع در دل شب، می‌سوخت عاشقانه

سوزش شرار سـینه، ذکـرش ترانۀ دل            آهش به اوج افلاک، اشکش به رُخ روانه

او آفـتـاب روشن و صـادق بود            گِردش پر از ستـارۀ عاشق بود

نبض ستارگـان همه در دستـش            افلاک عـلـم، واله و سرمسـتـش