اشعار

السلام ای مـاه پـنهـان پشت استهلال ما            ما به دنبال تو می‌گـردیم و تو دنـبال ما

ماهِ پیدا، ماه پنهان، ماه روشن، ماه محو            رؤیت این مـاه یـعـنی نـامـۀ اعـمـال مـا

دوسـتان مـژده که ماه رمـضان می‌آید            وقت آمـرزش هر پیـر و جـوان می‌آید

می‌توان کرد نـثـار قـدمـش جان عزیز            کـه ز درگـاه خــداونـد جـهـان مـی‌آیـد

هــزاران بـار اسـتـغــفـار کـردم            دوبـاره جـرم خود تکـرار کردم

من آن کاهم که روی شانۀ خویش            هزاران کـوه عـصیان بار کردم

گدای کوی تو برگشته از یک راه طولانی            و آورده‌ست با خود کوله‌باری از پریشانی

بیابان در بیابان گم شده در وادی ظلمت            گرفـتار هوای نَفْـس در طـوفان حیرانی

دل من فرصت مـسـتی است بیا            نـوبت عـهـد الـسـتـی اسـت بـیـا

در مــیــخــانــه دوبــاره وا شـد            مــوسـم مـسـتـی بـی پــروا شـد

رود شعـبان، رسد ماه خدا آهسته‌آهسته            رسد مـاه خـدا ، مـاه عـطا آهـسته‌آهسته

دلم نام خدا سر می‌دهد آماده باش اکنون            که باید گشت با دل هم صدا آهسته‌آهسته

خداوندا خداوندا پر از داغم، پُر از خشمم            به انگشت اشارت مانده است این روزها چشمم

چه کرد این داغ که این گریه‌ها خامم نخواهد کرد            که موج اشک هم یک لحظه آرامم نخواهد کرد

رفـتی و بـه دل شـبـیـه یـک آه شـدی            رفـتی و بـه مـا چـراغ این راه شـدی

مـصداق «رجـالٌ صَدَقـوا» گـردیدی            رفــتــی و مـهــاجــر الــی الله شــدی

ای دل بخوان تا اشک‌ها حاجت‌روا گردد            باب نجات حق به روی خـلق وا گردد

دنیای ما دلخسته از هر ظلم و بیداد است            ساکت نباش! امروز دیگر وقت فریاد است

عـنایـاتِ خـدا تا آخـر این راه می‌مـاند            اگرچه رفت نصرالله، نصرالله می‌ماند

برون می‌آید او ققنوس‌وار از آتش بیروت            چنان‌که تا ابد این مکتب دلخواه می‌ماند

چه خواهد کرد بعد از این زمین و آسمان بی‌تو            سراسر زخمۀ مرگ است آهنگ زمان بی‌تو

من و بی‌اختیار این اشک جاری در هوای تو            من و این کودک هر لحظه در هر سو دوان بی‌تو

از تو یک عـمر شنیدیم و ندیدیم تو را            به وصـالت نـرسـیـدیم و ندیـدیم تو را

روزیِ ما فـقـرا شربت وصل تو نبود            زهر هجر تو چـشـیدیم و ندیدیم تو را

از آن‌روزی که با عشقت گره خورده‌ست دنیایم            تو را حس می‌کنم در تار و پودِ روز و شب‌هایم

به عشقِ دیدنت هر هفته صبحِ جمعه‌ها خوانده            "بِنَفسی أنتْ" را در ندبه‌ها نذرِ تو، بابایم

بـیــا که آمــدنـت مــژدۀ ســحــر دارد            رُخت نشانۀ والشـمس و والـقـمر دارد

تو ای فـروغ امید! ای ودیعۀ موعود!            بــیـا کـه آمـدنـت مــژدۀ ســحــر دارد

فـروغ دیـدۀ تـو آیـت شـکـوفـایـی‌سـت            نگـاه لطف تو ای گل بهـار زیبایی‌ست

مگر به خواب، گل از گلشنم نصیب آید            خیال وصل چه شورآفرین و رؤیایی‌ست

ای رفیق امروز خاک ما طلا شد یا نشد            بخت از خواب زمستانیش پا شد یا نشد

این دل وامـانده‌ام حاجت روا شد یا نشد            نیـمۀ شـعـبان قـرارم کـربـلا شد یا نشد

صف به صف خیل ملائک به فلک استادند            بال بر بـال زنـنـد و ز طـرب دلـشادند

همه خـامـوش ز هر ولوله و فـریـادند            خبر از خـلـقت طاووس بهـشـتی دادند

ای دوست اگرچه همه جا عطر بهار است            این رایحۀ خوش، همه از جانب یار است

این عـطر مسیحاست که از راه رسیده            از یـمن قـدومـش هـمه‌جا غـنچه دمـیده

مگر آسـمان را چـراغان نکردیم؟!            زمین را مگر نـورباران نکردیم؟!

مگر کوچه را آب و جارو نکردیم؟!            شبِ تار را غـرقِ شب‌بو نکردیم؟!

اگرچه غايبى، امّا حضورِ تو پيداست            چه غيبتى‌ست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست

مقام گلشنِ اشراق، نافه‌خيز از توست            بلى! شفاعت انسان به رستخيز از توست