اشعار

بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی سامرا            بین نوکرهاست امشب گفت و گوی سامرا

من همان عبد شما هستم که از شوق وصال            سجـده کـردم سـالـیان سال سوی سامرا

نوشته دست خدا روی لا مکان هادی            نشـسـته گوشه صحن تو آسمان هادی

خـدا چـکـیـده ز هر کـلـمه بـیان لـبت            خدای هر سخن و کـلمه و بیان هادی

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

«یا صاحِبِی فِی وَحـدَتِی» یـاور ندارم            با تو ولی بـاکـی از این لشکـر ندارم

از ابـتـدای راه گـفـتـم «حـَسـبِـیَ الله»            نقشی به جز این، روی انگشتر ندارم

جانم از روزِ ازل کعبهٔ ما کرب‌وبلاست            ذکرِ بی‌تابِ لبِ مُسلمِمان، کوفه میاست

تیغِ حـیدر، به کمر بسته حسین بن علی            سخن از شاهرگِ غیرتیِ خـونِ خداست

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات            دست ما را بـرسـانـد به دعـای عـرفات

یا حسین بن علی عشق، دعای عرفه‌ست            عشق آن عشق که بیرون بردم از ظلمات

نامه از محبوب آورده‌است کسوت را ببین            مبدا تاریخ عشاق است هجرت را ببین

در نمازش دید تنهـا مانده با سجـاده‌اش            مسلمین را در وفا بنگر جماعت را ببین

کوفیان شعله به قـلب و دل شیدا مزنید            آتش کـیـنه به هر خـیـمۀ صحرا مزنید

کوفیان همسفـر محـنت و غـم‌ها نشوید            نقـش انـدوه به قـلـب و دل شـیدا مزنید

به کعبه روی نهادم که دور یار بگردم            کجـای خانـه به دنبـال آن نگـار بگردم

میان این همه حاجی کجاست حاجی زهرا            که هر نفس به فدایش هزار بار بگردم

در شهر کوفه رسم این مردم عجیب است            مهمانشان مسلم چقدر اینجا غریب است

این مردمِ نـامـرد در خـانـه نـشـسـتـند            روی سـفـیر تو در و کـاشـانه بـسـتـند

ای نخـستـین بارقه از شعـله‌های کربلا            اولین سیـمـای روشن از صدای کـربلا

ای نخستین خون، چکیده روی خاک کوفه سرخ            ای نخستین سر، بریده در هوای کربلا

سر دارالعماره زار و بی‌جانم، حلالم کن            نـوشـتم که بـیا اما پـشـیـمانم، حـلالم کن

نکردم لحظه‌ای گریه برای غربتم اصلاً            برای غربتت اینگونه گریانم، حلالم کن

در رهـگـذرهـای غــریـبـی بـیـقـرارم            تـنـهــایــم و در فـکـر تـنـهـایـیِ یـارم

تـنـهـا مـیـان بـی‌وفــایـی‌هـا و خُـدعـه            بعـد از خـدا تـنهـا امـیدم هست طوعه

در کـوفـه کـسی یـاریِ این زار نیامد            یـاری ز کسی جـز در و دیـوار نیامد

دسـتان زیـادی هـمگـی عهـد بـبـستـند            دسـتـش چـو بـبـسـتـنـد یکی یار نیامد

من کوفه را چون مردگان بی‌درد دیدم            نـامـردهـاشان را بـه شکل مـرد دیـدم

ایـن نـاسپاسان جمـله اشبـاح‌الرجال‌اند            خصم رسـول و حیـدر و قـرآن و آلند

حاجیان را گفت: آن‌جا کعبه عریان می‌شود            در طواف کعبه آن‌جا جسمتان جان می‌شود

حج منم، چشمانتان را وا کنید ای حاجیان            کعبه بی‌من از شما مردم گریزان می‌شود

عـرفـه آمـد و مـهـمـان حـسـیـنـیم هـمه            خـیره بر رحـمت دسـتان حسیـنیم همه

عـرفه آمد و ما کـرب و بـلایی نـشدیم            بازهـم پـاره گـریـبـان حـسـیـنـیـم هـمه

لبیک که در دل عـرفـات است و منایم            لـبـیـک که از خـویـش نـمـودنـد جدایم

لـبـیک که سـر تـا به قـدم مـحـو خدایم            لـبـیـک کـه امـروز نــدانـم بـه کـجـایم

با ذکر یا حـسین تو دل دم گرفته است            در عرش سینه خـیمۀ ماتم گرفته است

آتش به خـون دل زده قـقـنـوس دیده‌ها            از روضه‌هات بال و پر غم گرفته است

نفس کشیدن من رنگ و بوی غربت داشت            همیشه از غـم بی‌انـتهـا حکـایت داشت

قـد خـمـیـدۀ امروز، ارث دیـروز است            چقدر پیری‌ام از کودکی شکایت داشت