اشعار

چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته            که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟

صدای آه بلند است گـوشه گـوشۀ تکـیه            چه ناله‌هاست که در روضۀ رباب نشسته

سقـفی به غیر از آسمان بر سر نداری            تو سـایـه بر سر داشـتـی دیگـر نداری

خورشید بر نی بود؟ حق داری بسوزی            دیدی به جز او سـایـه‌ای بر سر نداری

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت            و ایـسـتاده‌ای امروز روی پای خودت

نـشـان بـده به همه چه قـیامـتی هـستی            و بـاز در پـی اثــبـات ادعــای خـودت

سنگ‌ها بر سرِ تو مرثیه خوانی کردند            نیـزه‌ها زار زدند اشک فـشانی کردند

فصلِ خـندیدنِ تو بود نه گُل چیدنِ باد            چهـره‌ات را چقدر زود خـزانی کردند

نیـزه پس از نیـزه میان پـیـکـرش بود            خنجر پس از خنجر میان حنجرش بود

این سو حسین‌بن‌علی خون گریه می‌کرد            آن سـو عـزادار عـزایش مـادرش بود

ابناءِ مجـتـبی همه بر این عـقـیـده‌اند            مـا را بـرایِ یــاریِ تـو آفـریــده‌انـد

پیش از ازل به نامِ تو ما را خریده‌اند            از باغِ لاله غنچه برایِ تو چـیـده‌اند

از خـیمه بیـرون آمده آئـینۀ قـرص قمر            شیری به میدان می‌زند مستانه و شوریده سر

قلب حرم، قلب عمو، قلب همه دنبال او            او غرق در عشق عمو و مست از جام عمو

هـمۀ عـزّت دنـیـای حسین است حسن            به خـداوند مسیحای حسین است حسن

بی حسن سوی حسینش بروی باخته‌ای            جان من! صاحب امضای حسین است حسن

طلب می‌کرد از دست ضریحی حاجت خود را            کشیده روی پاهای امامش صورت خود را

دقـیقاً سیزده سال است همراه علی اکبر            به سوی کربلا خوانده است هفده رکعت خود را

خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را            که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را

رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده            که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را

این گلِ تر ز چه باغی‌ست که لب خشکیده‌ست؟           نو شکفته‌ست و به هر غنچه لبش خندیده‌ست

روبرو همچو دو مصراع، دو ابرویش بین           شاه بیت است و حق از شعر حسن بگزیده‌ست

این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیده‌ست؟           سیزده بار زمین دور قـدش گـردیده‌ست

رو به سرچـشـمهٔ زیـبایی و دریـای وفا           ماه از اوست که این‌گونه به خود بالیده‌ست

رفت قاسم، رفت سقا و علی اکبر... عمو            من ز تو تنهـاتر و از من تو تنهاتر عمو

نیست زور و بازویم مثل علی اکبر ولی            هست اما غـیرتم مثل علی اصغـر عمو

در عـشـق، بـنـای نـیک‌نـامـی دارند            جـسم‌اند که یک جـان گـرامی دارند

در لحـظۀ گـودال، یکی باز دویـد            ...این جـان‌به‌کـفـان مگـر تمامی دارند

چون باد در حرارت دشت و دمن دوید            چون بوی گل بلند شد و در چمن دوید

وارونـه اسـت شـیـوۀ صـحـرای ابـتـلا            رو بـه شـکـارگـاه، غـزال خـتـن دویـد

وقتی عدو به روی تو شمـشیر می‌کشد            از درد تـو تـمــام تـنـم تــیـر مـی‌کـشـد

طـاقـت نـدارم این همه تنها بـبـیـنـمـت            وقـتی که چلّه چلّه کـمـان تـیـر می‌کشد

روح والای عبادت به ظهـور آمده بود            یا که عـبـداللَه در جـبهـهٔ نور آمده بود؟

کـربـلا بـود تمـاشـاگـر مـاهی کز مهـر            یـازده لـیلهٔ قـدرش به حضور آمده بود

عمه جان ول کن من از اصغر که بهتر نیستم            عمه با قـاسم مگر اصلا برادر نیستم؟
سن و سالم را نبین از قد و قامت هم نپرس            پهلوانم من، مگر از نسل حیدر نیستم؟

هر کَس برای تو به تن خود کـند سیاه            او را خـدا ز عـرش مُـعـلّی کـند نگـاه

اشـکِ بـرای تـوسـت همـانـند کـیـمـیـا            سازد سـفـید، رویِ هر آنکه بـود سیـاه

طـفـلی اگـر بـزرگ شـود با کـریـم‌هـا            یک روز می‌شـود خودش از کـریم‌ها
عـبــدلله حــسـیـن شــدم از قــدیــم‌هــا            دل می‌دهـنـد دسـت عـمـوهـا یـتـیـم‌ها