اشعار

دارد ای شب چه قـدَر مـاه تماشا امشب            شب قـدر است شب نـوزدهم یا امشب؟

این چه ماهی‌ست که دنبال خودش راه انداخت            کـوچه‌های رمـضان را به تماشا امشب

گـسـتـرده‌انـد ســفــرۀ دارالـنــعــیــم را            ســوزانــده‌انـد شـعـلـۀ داغ جـحــیـم را

کوثر به جوش آمد و دریا خروش کرد            با خـویش بُرد طـعـنۀ تـلـخ عـقـیـم را!

اگرچه گـرد نشـسـته به دامن حـرمش            ستـاره می‌شکـفـد از غـبار هر قـدمش

نسیم می‌رود از صحن او به سوی بهشت            که عطر فاطمه دارد نسیم صبح‌دمـش

خـدا به آل عـلی انـحـصار بـخـشـیده            هرآنچه داشـته براین تـبـار بخـشـیده

طفـیل فـاطمه‌ بوده‌ست خـلقـت عـالـم            خدا به سفـرۀ خود سفـره‌دار بخـشیده

حرم ندارد و دل در غمش مقیم‌تر است            کسی که رأفتش از آسمان عظیم‌تر است

اگرچه جمله کریم‌اند و شهره در کرم‌اند            در این سلاله یکی از همه کریم‌تر است

ماه پشت ابرهای تار، دستش بسته نیست            موج یعنی حیدر کرار دستش بسته نیست

آسمانی از کـرامـت دارد این مـاه تـمام            ماه من در موقع افطار دستش بسته نیست

بشکفت گل، به گلشن طاها چمن، ‌چمن            تا جـلـوه کرد مظهـر حُسن ازل، حسن

از نـفـخـه نـسـیـم عـنـایت،‌ به گـلـستان            شد غنچه را ز شوق، به تن پاره پیرهن

چون گـنهکار اگر فصل خـزانی داریم            غـم نـداریـم کـه مـاه رمـضـانـی داریم

خسته از بار گـنـاهیم و ز سنگـینی آن            مثل یک نخـل کـمان، قـد کمانی داریم

منـتـظـر مـانده‌ام از دور نگـارم برسد            آرزوی هــمـۀ ایـل و تــبــارم بــرســد

دلم عمری‌ست گرفتار زمستان شده است            دارم امید هـمـین جـمـعه بـهـارم برسد

امشب که فرشتگان سخن می‌گویند            گویا سخـن از زبـان من می‌گـویند

ذکر لـبـشـان شنـیـدنی‌تر شده است            در ارض و سما حسن حسن می‌گویند

یک شهر چشیده همه طعم رطبش را            دیـدنـد یتـیـمان عـرب تاب و تبـش را

از بخـشـش دستان کـریمش چه بگویم            خورشید گرفته‌ست از او نان شبش را

پهن شد سفرۀ احسان، همه را بخشیدی            باز با لطف فـراوان هـمه را بخـشیدی

ابر وقـتـی که بـبـارد هـمه جا می‌بـارد            رحمتت ریخت و یکسان همه را بخشیدی

معـصیت بین دلم آمد و تـسخـیرم کرد            بال پرواز مرا بست، زمین‌گـیرم کرد

روزگـاری، دل بامـعـرفـتـی بود مـرا            چه شد آخر که خطا اینهمه دلگیرم کرد

آسمان را پهن می‌کردی به هنگـام نماز            تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

دست‌هایت سفره‌ای بود از سخاوت بیشتر            می‌پذیرفتی جهان را روز و شب با روی باز

ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر            روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر

رشکِ مرغان رها در باد شد پرواز من            تا شدم در تار و پود خلعت عشقت اسیر

عبد ضعـیف، تابِ قهـر و تـشر ندارد            جـز آسـتـانِ ربّـش، جـایی دگر ندارد

بـنـده رسـیـده امـا با کـولـه‌بـار خـالی            نزد رئوس الأشهاد، جز چشمِ تر ندارد

خشکی چشمان من یعنی که شیدا نیستم            لایق مجـنون شدن در کـوی لیلا نیستم

عبد بودن را خودت یادم بده مولای من            تا در آغـوش تـوأم در بـنـدِ دنـیا نیستم

تو را در وادی توحید در اوج یقین دیدم            تو را کـفو نبی، از اولین و آخرین دیدم

تو را یار رسول الله «فِی البَأسَاءِ وَالضَّرَّاء            وَ حِينَ البَأسِ» هم‌عهد امیرالمؤمنین دیدم

تقسیم کن یک بار دیگر آنچه داری را            در سجدۀ خود شور این آئـینه‌ کاری را

یک بار دیگر با همان دلـواپسی بگذار            بـین یـتـیـمـان مـحـمـد دسـت یـاری را

نـسلی که زد آتش همه بـال و پرت را            گـلگـون کـشـیـد آئـیـنـه‌های پرپرت را

یک روز در مکـه شـکـسـتـنـد آه بـانو            با سنگ کـین پـیـشـانی پـیـغـمـبرت را