اشعار

غـرقِ حـمـاسه است طلـوعِ پگاه تو            خـورشـید می‌دمد ز تمـاشـای ماه تو

دلـتـنـگ مـی‌شـویـم بـرای پـیـامـبـر            وقـتی كه نـیـست آیهٔ فـجـر نـگـاه تو

علی‌اکبر همین که چهرۀ خود را نمایان کرد           خدا خورشید را در هفت پشت ابر پنهان کرد

علی‌اکبر سـوار اسب شد، آقا خداحافظ           جوانی‌های پیغمبر تو گویی رو به میدان کرد

گیرم کسی نمانده برایت، خدا که هست            راهی اگر نمـانده برایت دعـا که هست

دل را بـبـر به رشـتۀ لـطف خـدا بـبـنـد            جلوت نبود گوشۀ خلوت سرا که هست

می‌روی می‌بری از سینه، دلِ خون پدر            زخمی سوخته‌ات را كمی آهـسـته بـبر
شانه صبـر دلم پـشت سـرت می‌لـرزد            چه كـنـم پـیـر شـدم چـاره نـدارم دیگر

نام زیبـا و نکـویت گر علیّ اکبر است            چهره‌ات تصویری از زیبایی پیغمبر است

تو زلال چـشـمۀ خـیـر کـثـیری برهمه            لعل لب‌های تو تمثیلی زحوض کوثر است

بـلـنـد مـرتــبـه بـود و بـلـنـد بـالا بـود            امــامــــزادۀ آقــا چــقـــدر آقـــا بـــود

کـدام واژه تـوانـاسـت وصف دریـا را            که آنچه بود به اکـبر شـبـیه، دریا بود

مسیح بود و اذانش به مرده جان می‌داد            به هر شکـسته‌پری شوق آسمان می‌داد

اگر چه با رجزش عرش را تکان می‌داد            زمان جنگ به دشمن هم او امان می‌داد

حسینی زاده هستی، شیوۀ اعجاز میدانی            بگو با حنجرت قدری به ما اسرار پنهانی

گلویت راه شیری و سه جرعه تیر قادر نیست            که روی کهکشان را خط بیندازد به‌آسانی

آن کودکی که در دلِ میدان اَمان نداشت            تابِ گـلـوی خُشکِ وِرا آسمان نداشت

می‌خواست یک‌کلام بگوید که "تشنه‌ام"            اما هِزار حِیف که طفـلی زَبان نداشت

نـمی‌رسد به مـقـامـات تو گـمـان کسی            نـبـوده لایـق تـوصـیف تو، بـیان کسی

به هیبت تو یـقـیـناً به طـور جلـوه کـند            خدا اگر که خودش را دهد نشان کسی

این طفـل زبان بـسـتۀ من خواب ندارد            از تـشـنـگـی‌اش در بـغـلـم تـاب نـدارد

گـفـتم که از آن مشک عـمو قـطرۀ آبی            گـفـتـنـد که شـرمـنـده عـمـو آب نـدارد

ملتهب است حنجرت بس که ندیده آب را            داده به خیمه‌های ما وضع تو التهاب را

چنگ به سینه می‌کِشی مادر خویش می‌کُشی            تشنه‌ترینِ تشنگان سعی مکن سراب را

بنویـسـیـد که اینـگـونه شده سـرگـشـته            یک قدم رفته به خیمه، دو قدم برگشته

روی برگشت ندارد به حرم، حق دارد            چه جوابی بدهد، بی‌ علی اصغر گشته

آن‌قَدَر لب تـشـنه و معـصـوم بود            گریه هم می‌کـرد، نـامـفـهـوم بود

صورتی کوچک شبیه غنچه داشت            استـخـوانـش نـرم، مثـل مـوم بود

تا تر کند یک لحظه خشکی دهانش را            پیـوسته می‌گـرداند دور لب زبـانش را

در بـین آغـوش پـدر آرام شد هـر چـند            هرم عطش می‌سوخت جسم نیمه‌جانش را

از سـمت خـیـمـه آمـده اخـبار تازه‌ای            از گــاهــواره آمــده ســـالار تــازه‌ای

عباس هم در عـلـقـمه تکـبـیر می‌کشد            جای عـمـو رسـیـده عـلـمـدار تـازه‌ای

زِ هر تـکـانِ لـبت هر چه آب، شرمنده            ز تـشـنـگـیِ تـو قـلـب کـبـاب، شرمـنده

فقـط به مادر تو عرض می کنم که نشد            نـشـد که آب بـنـوشـد ربـاب، شـرمـنـده

چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته            که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟

صدای آه بلند است گـوشه گـوشۀ تکـیه            چه ناله‌هاست که در روضۀ رباب نشسته

سقـفی به غیر از آسمان بر سر نداری            تو سـایـه بر سر داشـتـی دیگـر نداری

خورشید بر نی بود؟ حق داری بسوزی            دیدی به جز او سـایـه‌ای بر سر نداری

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت            و ایـسـتاده‌ای امروز روی پای خودت

نـشـان بـده به همه چه قـیامـتی هـستی            و بـاز در پـی اثــبـات ادعــای خـودت