اشعار

ای شـمس والای وِلا، موسی‌بن جعفر            ای مرکـز مهـر خـدا، موسی‌بن جعفر

بر پـای مـقـدم‌های گـل‌بـارانت ای یار            هر عاشقی گردد فـدا، موسی‌بن جعفر

ایـرانـی‌ام، رعـیـتِ موسی بن جعـفـرم            من شهـرونـدِ دولـتِ موسی بن جعفرم

دنـبـال هـیـچ فـرقـه و حـزبی نمی‌روم            در حـیـطۀ ولایـتِ مـوسی بن جعـفـرم

شیعه تبریک بگو هفت صفر آمده است            شـجـر پـاک ولا بـاز به بـر آمـده است

شـشمین ماه ولا حـضرت صادق زآن رو            شکر حق گـوید و دیدار پسر آمده است

هر کس که می‌خواهد ببیند لطف حیدر را            بـاید بگـیرد دامنِ موسیَ ابنِ جعـفر را

باب الحـوائج شد که درمانده نَـمانـیم و            باب الحوائج شد بگـیرد دستِ نوکر را

بسم رب الفاطمه، تکـثیر شد خیر کثیر            جلوه‌ای دیگر ز وجهُ الله تابید از غدیر

سورۀ کـوثـر ز الـطاف خـدا تفـسیر شد            نسلِ احمد از عـلی و فاطمه تکـثیر شد

تجلی داده‌ای با هر دعایت روح عرفان را            فـضیلت داده القابت تجـلی‌گاه انسان را

تو را باب الحوائج! کاظم آل عبا خواندم            عبا بر سر کشیدی جان ببخشی جسم بی جان را؟

سر تا به پا نوری و زیبائی چو مهتاب            تـو جـاری هـسـتی و زلالی جلـوۀ آب

تـأویل آیـات مـحـبت هـسـتـی ای نـور            اسـپـنـد آریــد آریـا چـشـمــان بـد دور

امشب زمین ز نور وجودش منور است            امشب زمان ز عطر حضورش معطر است
امـشب شب پیـمـبـر و آل پیـمـبر است            امشب شب ولادت موسی بن جعفر است

نگاهت مبداء تاریخ انسان است آقاجان           نگاهی که قسیم کفر و ایمان است آقاجان

خدا با قصۀ پر غصۀ یوسف به ما آموخت           همیشه جای خوبان کنج زندان است آقاجان

صالـح‌تـرین عـبد خدا موسی بن جعفر            حق است هرکس هست با موسی بن جعفر

مـا بـنـده و آقـای مـا مـوسی بن جعـفر            مـحـتـاج‌ها گـویـنـد یا موسی بن جعـفر

کوچه به‌کوچه پای سرت گریه می‌کنم           با لاله‌های خـون جگـرت گریه می‌کنم
از روی نیزه بی‌کسی‌ام را ببین حسین           در این مسیر یکسره خوردم زمین حسین

روی نی زلف دل‌شکـن داری            قـصـد یغـمـای قـلب من داری

حسرت بوسه بر لـبم خـشکیـد            چـقَـدَر زخــم بـر بــدن داری!

سر، نه آن است که همواره پریشان تو نیست           دل، نه آن است که سرگشته و حیران تو نیست

ما به شکرانۀ عشق تو به صحرا زده‌ایم           عـاقـلی شـیـوۀ رنـدان بیـابـان تو نیست

وجهـهٔ آئـین اسلام از وقـار زینب است           زنـده نـام کـربلا با اعـتـبار زینب است

نخل  آزادی ز خون سیراب شد اما هنوز           پاسداری از پیام خون شعار زینب است

آبروی نوکران هم از نگـاه زینب است           نور اگر داریم در دل از پگاه زینب است

پارکـابش، پـاسـبانش اکـبـر لـیـلاست و           حضرت عباس هم میر سپاه زینب است

انتهای صبر در اصل ابتدای زینب است           چشم زهرا و علی وقف عزای زینب است

گریه بر او هست گریه بر حسین و بر حسن           مبدا گریه در عالم غصه‌های زینب است

زینبت در کوفه دارد ماجرای دیگری            آمـدم از کـربـلا به کـربـلای دیـگـری

داغ دل هامان مضاعف گشت در شهر علی            کاش می‌رفتیم جز کوفه به جای دیگری

حالا که کوچک است برایت زمین من            بــالا بــمـان ســتـارۀ بـالا نـشـیـن مـن

دسـتـم نـمی‌رسـد به بـلـنـدای تـو ولـی            آهـم که می‌رسد به تو ای نـازنـین من

داخـلِ زنـدانِ کـوفه یک نـوایی داشـتم            بهرِ روضه زیرِ لب، یک ته صدایی داشتم
روضه‌خوان من بودم و روضه غروبِ کربلا            بهرِ گریه بی‌امان حال و هوایی داشتم

زینب و کـوچه و بـازار، امان از کوفه            بـین جـمعـیت و انـظـار، امـان از کوفه

حـجـة بن الحـسن آقـا دمِ دروازه بـبـین            عـمه‌ات گـشت گـرفـتار، امان از کوفه