اشعار

دهـمـیـن نـور کـبـریـا هادی            روشـنــای مـسـیـرهـا هـادی
مـقـصـد بـال‌های خـسـتـۀ ما            حــرم امـن ســامــرا هــادی

همان کسی که تو را خـانۀ گـدایان بُرد            و یا به قصد جسارت به قعر زندان بُرد

برای این که علوم از تو منـتـشر نشود            مـیـان لـشکـر با آن همه نگـهـبـان بُـرد

صحن و سـرایت بُـوَد کـعـبـۀ اهل ولا            رو بـه تـو آورده‌ام زادۀ خــیــرالـنـسـا
کیـست دهـد آبـرو جز تو به هر بی‌نوا            بــوده‌ایـم از ابـتـدا بـر در بـیـتـت گـدا

سخن از ظلمت و مظلومیت آمد به میان            شهر بـیداد رسـیده‌ست به اوج خـفـقان

از خــداونـد نـبـایـد اثـری بـاشـد اگــر            از دهان « مـتوکل» برسد صـوت اذان

عـلـی الـدوام‌ نمک‌گـیر دست خـوبـانم            چه سِرّی است در این رابطه نمی‌دانم!

سوار کـشـتی‌شان‌ می‌کنند سگ را هم            کنار نوح‌ که هستم چه غـم ز طوفـانم

دارد امـیـد که دردش به مُـداوا نکـشد            با چنین درد غمش کاش به فردا نکشد

زهر خورد و جگرش سوخت لبش را سوزاند            چه کـند از دل اگـر نـالـۀ زهرا نکشد

اگر ز زهـر جفا سوخت نازنین بدنت            شکر خدا که نیـزه نخـوره‌ست بر تنت

ندید پیکـر تو زخـم و، سر بـریده نشد            ز سم اسب نگـشته است پاره پیرهنت

پخش سبک  

سر زد طلوع رحمت از طور الهی            آمـد به دنـیـا پـنـجـمـیـن نـور الـهـی

دلهای یاران، خوشحال و شاد است            این نـور چـشـمِ، زیـن الـعـبـاد است

نـور؛ وقـتی اولِ ماهِ رجـب سر می‌زند            عاشق انگاری، به سویِ دلبرش پَر می‌زند

ملتمس؛ امید دارد، حسرتش بیهوده نیست            خانۀ خورشید را تا صبح، گر در می‌زند

پخش سبک  

یثرب دوباره گشته است پُر ز شور و شادی           گوید با شور و با شعف؛ نکته‌ای منادی

گلی ز گلزار دین؛ ز لطـف حق وا شده           نـور خـدا سـاجـدین؛ بنـگـر که بابا شده

خدا را مغفرت خواهی، بیا در مکتب باقر           نبی را هر صفت خواهی، بیا در مکتب باقر
علی را مرحمت خواهی، بیا در مکتب باقر           زلالِ معرفت خواهی، بیا در مکتب باقر

چه خوب شد که روی خاک مُرده پا گذاشتی            خوش آمدی قدم به روی چشم ما گذاشتی

چه منـتّی سـر قَـدَر، سر قـضا گذاشتی            تویی که پـای جای پـای انبـیا گـذاشتی

روشـن جـهـان ز نـام تو یا باقرالعلوم            نشناخـت کـس مـقـام تو یا باقـرالعلوم
هـستـیـم مـا غـلام تـو یا بـاقـرالعـلـوم            مـؤمـن به هر کـلام تو یا باقـرالعـلوم

پیک شادی به شادمـانی گفت            آفـرینش دوباره پُر شوراست

در سپـیـده دم طلوع و ظهور            آسمان و زمین پُر از نور است

جلـوه می‌بـارد از جـمالِ علی            جذبه می‌جوشد از جلالِ علی

همه خـیـراتِ آسـمان و زمین            نـوشِ جـانِ عـلـی و آلِ عـلی

ای آسمان بخند که روز شکـفتن است            حرفی بزن که موقع اسرار گفتن است

از روی مـاه یـار، خـدا پـرده باز کرد            این ماه را به ماه رخش سرفـراز کرد

امشب به جهـان آیۀ صبر و سحـر آمد            خـورشـید جهـانـتـاب علوم و هنر آمد
بر دامـن خـورشـیـد ولایـت قـمـر آمد            بر بیت عـلی جـلـوۀ فـتـح و ظـفـر آمد

ای‌که چشمت بحرِ لطف و ابروانت گلشن است           فصل فصل زندگی‌ام در طلوعت روشن است

سروی و بر قلهٔ قافی تو ای منصور عشق           بلبلِ شوقم که بنیانِ من از گل گفتن است

از حسن هرچه که در مرثیه کمتر سخن است            اُمِّ کلثوم غریب است چنانکه حسن است

غمش آنقدر بزرگ است که هر روضۀ آن            مثـنـوی گـر بشود دفـتر هـفتاد من است

کوچکـتری و در پناه خواهرت هستی            هر لحظه در پیش نگاه خواهرت هستی

بـار بـلا بر دوش زیـنب هـست اما تو            هرچه نباشد تکـیه‌گاه خواهرت هستی