اشعار

زمین انـداخـتم زیر عـلم بـارِ گـنـاهم را            و شستم با گلابِ گریه‌ام روی سیاهم را

به دیوارِ عزایت میخ‌کـوبم مثل بیـرق‌ها            نخواهم داد، حتی آجری از تکیه‌گاهم را

عـیـد صـیـام آمـد و مـاه صـیـام رفـت            لطـف تـمـام آمـد و فـیـض تـمـام رفت

مـاهی که بـارِ عـامِ خـدا بـود شد تـمام            خوش‌بخت آن کسی که در این بارِ عام رفت

عيد می‌آيد كه عطرش خوش كند احوال را            آسمـان آمـاده كـرده بـزم اسـتـقـبـال را

سر به فرمان خدای خويش دارد جبرئيل            تا بـيـارد بـار ديـگـر "آيـۀ اكــمـال" را

مقصود ماست دریا، هرچند مثل جوئیم            از خود گذشته یک‌ ماه، دنبال وصل اوئیم

یک‌ مـاه‌ ما خـمـاریم، سـاقی بـیار باده            کار از قـدح گـذشـته، ما تـشنه سبـوئیم

ای روزهـای خـتـمِ قـرآنـی خـداحـافـظ            لحْـظـاتِ نـابِ أدعـیه‌خـوانی خـداحافظ

ای مـاهِ نـجـواهایِ عـاشـقانه در خلوت            شب‌زنـده‌داری‌هـایِ طـولانی خدا حافظ

ای مـاه! ای چـراغ فـروزان راه مـن            ای آشـنـای زمـزمـه و اشک و آه من

ای ماه! رمزی از رمضان در نگاه توست            ای آنکه دیـده دوخـته‌ای در نگـاه من

چه سال‌ها در انتظار ذوالفـقار حـیدری            تویی که در احـاطۀ یـهـودیـان خـیـبری

کـبوتـران صلـح در هوای تو فـدا شدند            تو در همیشۀ جهان، برای عشق سنگری

سلام بر دل پـر خـون مـسجـدالاقصی            به مسجدی که خـداوند گفت «بارَکنا»

سـلام ما به تو و دسـت‌های بـسـته‌شده            سلام ما به تو، ای حرمت شکسته‌ شده

خـداحـافظ ای مـاه خوب صیام            خداحافـظ ای رحـمـت مـسـتدام

خدا حافـظ ای سـفـره‌های سحر            نـمـاز و دعـا و قـعـود و قـیــام

آخـر مـاه آمده، شـرمنـده و زارم هنوز            آه؛ بر این نفـسِ وامانده گرفـتارم هنوز

بارِ بد جز صاحبش خواهان ندارد ای خدا            مانده روی دست من سرمایه و بارم هنوز

تن از تو گرفته‌ست شکوفایی و جان هم            آری تن و جان از تو شکوفاست، جهان هم

مشغـول تو بودند در این ماه دل‌انگـیز            تنهـا نه فـقـط عـابد و زاهد، دگران هم

الهی با نگاهی جلوه دادی صبحگاهان را            و بخشیدی به چشمانِ جهان، خورشید تابان را

شب تاریک دنیا را چراغان کرده آیاتت            میـان آسـمـان آویـخـتـی ماهِ فـروزان را

دست ببر بر آسمان، تا مگر از دعای تو            یا نگرم به مـاه رخ، یا شنوم صدای تو

روی به هر طرف کنی، نور دو دیدۀ منی            پای به هر کجا نهی، قلب من است جای تو

بیا امـیـر من! ای تـیغ در نـیـامِ علی            که با تو جلـوه نمـاید دوباره نامِ علی

تو می‌رسی و جهان را نجات خواهی داد            تو می‌رسی و‌ به پا می‌کنی قیام علی

خـیـلی دلـم گـرفـته مرا هم نگاه کن            ابـر سـیـاه غـفـلـت من را تـبـاه کـن

دل از هلال مهر تو داد این خبر به من            فصل رسیدن است، نگاهی به ماه کن!

ای مهربان! به این دل من هم نگاه کن            حـالم بـد است! حـال مرا روبـراه کـن

سـویت مُجـیـر، از هـمه‌جا رانـده آمدم            یا رب! نظر به بـندۀ بی تکـیـه‌گـاه کن

تـسنـیم دعای سحـر و عـطر اذان است            این مائده، این ماه مبارک، رمضان است

این سفـرۀ رحمت که سحرگاه به پا شد            آغاز بهـاری‌ست که آرامـش جان است

در رفـعـت آسمان سهیم است علی            عرشی‌ست که در زمین مقیم است علی

با آن‌همه شوکـتـش شگفتا که چنین            هـمـبـازی کـودك یـتـیـم است عـلی

همچو اشکی به زمین خوردم و تکثیر شدم            سوی دریـاچـۀ عـفـو تو سـرازیر شدم

آسـمـان جـای دلـم بـود، خـودم می‌دانم            معصیت کردم و اینگونه زمین‌گیر شدم

نَفَسم تشـنۀ این راز و نـیاز است هنوز            دلم افروخته از سوز و گداز است هنوز

هر چه از غربت مولا بنویسیم کم است            شرح این قِصۀ پُر غُصه دراز است هنوز