اشعار

می‌نویسم "یا حسن"، حُسنِ ختامش با خودت            بر لبم ذکر تو را دارم، دوامش با خودت

لحظه‌های عُمر خود را می‌سپارم دست تو            از سلام زندگی تا والسلامـش با خودت

نـبـود تـاب و تـوانی که وا کـند لب را            گـرفـت با نـگـه خود سـراغ زینب را

خبر رسـید و سراسیـمه خواهرش آمد            دوان دوان بـه کــنــار بــرادرش آمــد

بعد از دو ماه اشک و عزا فابک للحسن            خواهی رضای فاطمه را فابک للحسن

این روضه وا کـند گـرۀ کـور را: اگـر            دردت شـده بـدون دوا ، فـابک للحـسن

زهر آن‌گونه اثر کرده به اعضای تـنم            لـرزه افـتـاده در این لحـظه تـمام بـدنم

مَردُم این‌ رسم هواداری پیغـمبر بود؟!            من جگـرگـوشـۀ پیغـمبر خـاتم، حـسنم

آنان که شعله بر دل غـم‌پـرورت زدند            روزی شراره بر جگـر مـادرت زدند

دیروز بر غـریبی پدرت خنده کرده‌اند            شب‌باوران که خیمه به دور و برت زدند

دلی که غـرق نگـاه محبت حـسن است            همیشه شعله‌ور از داغِ غربتِ حسن است

غریب اوست که حتی به خانه‌اش تنهاست            بقیع، جلوه‌ای از این حکایت حسن است

ز آن تشتِ پُر ز لَختِ جگر در مقابلش            پیـدا بُود که زهـر چه کرده‌ست با دلش

مظلوم چون علی و به مظلومی‌اش گواه            آن پـاره‌هـایِ دل که بُـود در مـقـابـلـش

هزار حیف که خاموش شد صدای حسن            چه شد قرائت قرآن، چه شد دعای حسن؟

به غربتش چه بگویم، رسول اکرم گفت            که ماهیان همه گرینـد در عزای حسن

از غـربت پـیـمـبر، داور به گریه افتاد            توحید روضه‌خوان شد، کوثر به گریه افتاد

از داغ زهرِ آن دو ملعـونه، جسم احمد‌‌‌            می‌سوخت آن چنان که، بستر به گریه افتاد

امـشب شبِ شـهـادت پیـغـمـبر خـداست            امشب تمام عرش سیه‌پوش این عزاست

جـن و مَلک بر آدمـیان نـوحه می‌کـنـند            گویا عـزای اشـرف سـلـطـان انـبـیاست

فاطمه! ای نور چشمان ترم، کم گریه کن            با دل سوزان کـنار بـسترم کم گریه کن

دیده‌ات چون ابرِ باران، دیده‌ای بارانی است            نـور دیده پیش چشمان ترم کم گریه کن

تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن            صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن

به نزد او ببر با خود، سلام از من درود از من            که این مهمان ناخوانده، گرفت اذن ورود از من

منم آن گناهکاری، که به سوی تو دوان است            تویی آن بزرگواری، که کریم و مهربان است

تو همیشه در فرازی، تویی آن گدا‌نوازی            که در اوج بی نیازی، نگران بندگان است

میـان خـیـل تو از یـادهـا فـرامـوشم            شبیه شمع مـزاری غریب، خاموشم

به چشمه‌ای که به دریا نمی‌رسد رحمی            قسم به جان تو با دوری‌ات نمی‌جوشم

ای ساربان! ای ساربان! محمل نگهدار            آمد به منـزل کـاروان، منـزل نگهـدار
محمل مران، محمل مران، شهر دل اینجاست            این کاروان خسته‌دل را منزل اینجاست

هر شب بـرایت زیر نـور مـاه خواندم            با چـشم تـر مرثـیـه‌ای جانکـاه خواندم

اذن دخـول خـویش را در راه خـواندم            "أ أدخـل یـابـن رسـول الله ؟"خــوانـدم

باز هم جامانده‌ام از قافـله، ای وایِ من            می‌کشد من را غم این فاصله، ای وایِ من

زائرانت یک‌به‌یک راهی شدند و باز هم            از تو دورم کرده آقا مشغله، ای وایِ من

بـاز آمـدم، از آن سـفـر مـشـکـل آمدم            با پـای خـود نـرفـتـم اگر، با دل آمـدم

بـاز آمـدم، اگـرچـه پـنـاهـم نـمی‌شـود            سرشـار از تو شـوق نگـاهـم نمی‌شود

دوباره شهر پُر از شور و شوق و شیدایی‌ست            دوباره حال همه عاشـقـان تماشایی‌ست

که فصل پر زدن از انزوای تنهایی‌ست            سفر، حکـایت یک اتـفـاق رؤیـایـی‌ست

بردار سر ز خاک منم خواهرت حسین            از شهـر شـام آمـده‌ام بـا سـرت حـسین

از گـوشـه مـزار تـو ای شـاه بـی‌کـفـن            آیـد هـنـوز زمــزمــه مــادرت حـسـین