اشعار

دست حیدر رفت بالا عرشیان دلباختند            از شعف در عرش اعلا حیدریه ساختند

دست حیدر رفت بالا بر امیری در غدیر            حضرت جبریل گفتا یا علی انت الامیر

در پـای غـدیـر خـم سـرم بـنـهـادم            در راه ولایـت عـــلــی جــان دادم
بر دست نبی دست خدا گـشت بلند            یعنی که من از مـلک غـدیـر آبادم

شهادت می‌دهم حیدر امام انس و جان بوده            و نامش از همان اول نگین هر اذان بوده
شهادت می‌دهم حیدر کلید حل مشکل هاست            از آدم تا به خاتم او امید هر زمان بوده

قصه را زودتر ای کاش بیان می‌کردم            قصه زیباتر از آن شد که گمان می‌کردم
برکه‌ای رود شد و موج شد و دریا شد            با جـهـاز شـتـران کـوه اُحُـد بـرپا شد

کل دین، تفسیر قرآن، حرف حق این مطلب است              حُبّ مولایم علی اصل و اساس مذهب است
مست حُـبَّـم، مستحب ارزانی زهّـاد باد               بردن نام علی واجب‌تر از نان شب است

به نام عشق می‌گفتم غزل در وزن لیلا را              به ساز عشق می‌خواندم تمام خواندنی‌ها را
پی لیلا رخی، مجنون، از این کوچه به آن کوچه               به بال عشق می‌گشتم سراسر کل دنیا را

تکیه‌گاهِ مؤمنات و مؤمنینِ خویش کرد           دست‌هایش را گرفت و اصل دینِ خویش کرد
گفت قطعاً جملۀ «من کُنتُ مولا» را بلند              خطبه را خواند و علی را جانشینِ خویش کرد

قـطـره حـریف شـوکـت دریا نمی‌شود            نـور عـلـی به ظرف دلی جا نمی‌شود
مـدحـش درون دفـتـری امـلا نمی‌شود            گـفـتم نخـوانـمـش به لـب اما نمی‌شود

نوبت عشق است و کاروبار حرام است            هرچه بجز گفتن از نگار حرام است
جـبرِ تو گر هست اخـتیار حرام است            محضر خورشید سایه‌سار حرام است

ای روشـنـیِ هـر راه؛ یا هـادی الائـمّه            معـشوق ناب و دلخواه؛ یا هادی الائمّه

در آسمان و در عرش پیچیده ذکر خیرت            خـورشـید گـفـته با ماه؛ یا هادی الائمّه

نـقـی نـامـی که فـخـر آسـمان است            تـلــفـظ کـردنـش خـط دهـان اسـت

ز الــقــاب امــام هـــادی مــاســت            امـامـی که عـزیـز شـیـعـیـان است

بـهـشـت اهـل ولا را ثـمـر مبارک باد            طـلـوع عـید بـزرگ دگر مـبارک باد
بـر آسـمـان ولایت قـمـر مـبـارک بـاد            محـمـد بن‌عـلـی را پـسر مبـارک بـاد

غنچه‌ای دیگر عیان شد در گلستان ولا            شد مدینه نور باران و زمین شد با صفا

جشن میلاد نقی آن مظهر پاکی و صدق            هم ولی الله هـسـتـی هـم امـام و مـقـتـدا

به جـای بـاران بـبـارد ز آسـمان انجـم            بـه مــقــدم پـسـر فـاطـمــه امــام دهــم

چه خـفـته‌ای مـه من روز عید آمد، قُـم            به بحر شادی گـردیده ملک هـستی گُم

مژده بادا بر مسلمانان که قـربان آمده            عـیـد مـقـبـولی بـنـده نـزد یـزدان آمده

هرچه غیر اوست در این روز قربانی کنیم            در مـیان عـیـدها شمـس فـروزان آمده

ای صفـای حـرم یـار! کجای حرمی؟            حرم از عطر تو سرشار! کجای حرمی؟

سعی عشاق تو، ای کاش به جایی برسد            ای صفـای حـرم یـار، کجای حرمی؟

عـرفه آمـد و مـهـمـان حـسـیـنـیم هـمه            خـیره بر رحـمت دسـتان حسیـنیم همه

عـرفه آمد و ما کـرب و بـلایی نـشدیم            باز هـم پـاره گـریـبان حـسـیـنـیـم هـمه

نکرده است به عهدش کسی وفا مسلم            رسـیده‌ای به سـرانجـام مـاجـرا مسلم

عـلی نـدیـده وفـا از اهـالی این شهـر            نشـسـته‌ای به امـیـد وفـا چـرا مسـلم؟

بلی، محرم شدن حال و هوای دیگری دارد           ولی حاجی ما سعیش صفای دیگری دارد

به قربانش که قبل عید قربانی قربان شد           به روی دار این حاجی منای دیگری دارد

ای جان میهمان، ز چه تن پاره پاره‌ای؟            جایت به چشم‌هاست، چرا بر قناره‌ای؟

آن گـریه‌ها ز وصل، به لبخـند شد بدل            دیشب تو، ابر بودی و امشب ستاره‌ای