اشعار

توان بخشیده ذکرت هر مریض ناتوان را هم           زبان درد دل دادی زبان بی‌زبان را هم

گواهی داده رد الشمس تکوین است در مشتت           برای چهار رکعت می‌زنی برهم زمان را هم

چارده قرن است از قتل عدالت رد شدی           از کنار خون او، دنیا! چه راحت رد شدی
فکر کردی، بی‌علی هم اهل ایمانی، ولی           بی‌ولی، در امتحان بیع و بیعت، رد شدی

دعـا کـنیـد دگـر فـرصت مـداوا نیست            دعا کنید که جانی به جسم مولا نیست

تـمـام زهــر اثـر کـرده بـر تـنـش امـا            به سینه‌اش اثری غیر زخم دنیا نیست

تا نظـر بر این دل پُـر الـتهـابم می‌کنی            با نوای دلنـشین خویش خـوابم می‌کنی

مطمئنم با نگاهی این شب قدر ای علی            تو حـسابم می‌کـنی و مستجـابم می‌کنی

سحر است و سحر عمر علی پایان است            این سحر مژدهٔ پایان شب هجران است
این سحرگاه سـحرگاه وصال یار است            تا سحر دیده حق بین عـلی بیدار است

امشب شب قدر و به لب اقرار دارم من            از معـصیت‌ها یک دل بیمار دارم من
پــرونـده‌ای آلـوده از کـردار دارم مـن            در پیـشگاه حضرت استغـفار دارم من

عـمـر عـلـی رسـیـد به پـایـان دفـترش            وقتی که سوخت سینۀ زهرای اطهرش

یک عـمر پا به پای مـصیـبات فـاطمه            خون دلی که خورد علی، ریخت از سرش

شمشیرِ زهر خورده به سر تکیه داده است           برعکس گشته خیر به شر تکیه داده است
گـاهی شـود هـویت جـنگـل صنـوبـری           آن هم حساب کن به تبر تکیه داده است

وصال فاطمه یک عمر بود خواب و خیالش           دهید مژده‌اش اکنون، که می‌رسد به وصالش
به یاد یار غریبش مدام خون جگر خورد           گذشت در غم او، روز و هفته و مه و سالش

سی‌سال هر شب روضۀ زهـرا گرفتم            شب‌های عـمـرم را هـمه احـیـا گرفتم

در بـیـن نـخـلـسـتان کـوفـه جـا گرفتم            شکـر خـدا که اذن رفـتـن را گـرفـتـم

نهان ز چشم مردم، زمانه می‌رود علی           شكسته فرق وخونجگر، ز خانه می‌رود علی

باغم ومحنت درون، با پر و بال غرق خون           به سوی گلشن جنان، زلانه می‌رود علی

مرغ جان پر زند از پیکر روحانی مولا           عرق مرگ نشسته است به پیشانی مولا
گر چه آزاد شد از حبس بدن، جان عزیزش           نشـد از سـیـنه رها نـالـۀ زنـدانی مولا

قـرآن نـاطـق حـیـدر و تـفـسیر، زینب            اُمُّ المصائب شد به هر تـقـدیـر، زینب
حالا که گـفتی می روم شد پیـر، زینب            مثل تو شد از دست مردم سیر، زینب

ای که توحید از وجودت یافته تمثال‌ها            در نبـوت احـمدی و، در امـامت آل‌ها

نور تو دیدند، چون خورشید، حتی کورها            مدح تو خواندند، چون آیات، حتی لال‌ها

بینِ محرابِ دعا بابا پرت خونین شده            در میانِ سجده بودی که سرت خونین شده

تا ندای جبرئیل آمد زمین خوردم ز خوف            یک نظر کن دیدگانِ دخترت خونین شده

برداشت سر ز سجده و در دَم سرش شکست            با ضربتی، نمازِ مجسّم، سرش شکست

از شرم، سرخ شد به فلک صورت فلق            خورشید بی‌قرینۀ عـالم سرش شکست

آنچـنـان زخـم‌ گـنـاهـان به پـرم افـتاده            که به صد شهـر‌ دگـر هم خبرم‌ افتاده

هرچه را جمع نمودم سر یک غفلت سوخت            زیـر پــای هـمـه حـالا ثـمــرم افـتـاده

بر زخم‌های سینۀ عاشق دوا بس است            داغ ندیـدنت به جگـرهای ما بس است

بی‌تو شبـیه کـوچۀ تنگ است شهرمان            ای زائـر شهـیـد مـدیـنـه بـیـا بس است

غمی امشب شبی بر صفحه تقدیر وارد شد           سحر بود و کسی در نیّتش تقصیر وارد شد

تمامِ شب به فکر نیّت شوم و گناهش بود           رسید آشفته خاطر، از «درِ تزویر» وارد شد

بغضِ کرار، سرِ سفرۀ افطار شکست            بعدِ سی‌سال فرو خوردنش؛ این بار شکست

کـولـه‌بارِ غـمش از شانۀ لـرزان افـتاد            کمرِ کـوه، از افـتادن این بار شکـست