اشعار

هَرکَس در این دُنیا پِیِ کارِ حسین است            روزِ قیامَت جُزوِ اَنصارِ حسین است

بـازارِ گِـریه گَـرم بـاشَد تـا که زَهـرا            دَر روضه‌ها اَوَّل عَزادارِ حسین است

چندیست کام از مرقدت سودای خام است            هجران زده بوسیدنش عرض سلام است

سنگ است سهـم مـرغ از بامت پـریده            هـر دانـه‌ای جـز دانـۀ بـام تو دام است

دور نمی‌شود دمی ذکر تو از زبان من            دل ز همه بریده‌ام عشق تو آب و نان من

من چه کنم که عاقبت کرب‌وبلا بری مرا            از غم دوری حرم روی لب است جان من

من اگر از تو دمی دم نـزنم می‌مـیـرم            لحـظه‌ای از تو اگر دل بکـنم می‌میرم

من به نان و نمک سفره‌ات عادت دارم            نمـک روضه نـگـیـرد بـدنـم می‌مـیرم

آب روی مـاست گــریـه آبـروداریـم ما           با لباس مشکی‌ات عمریست خو داریم ما

باطهارت بودن از ارکان مجنون بودن‌ست           حرف لیلا می‌شود هرجا وضو داریم ما

هرچه را خواهی بگیر از ما ولی غم را مگیر            غم دوای دردهای ماست مرهم را مگیر

منع‌مان هرگز مکن از همنشینی با خودت            از فـقـیران بهترین لذّات عـالم را مگیر

ای خـورده گـره با غـم تو کـلّ وجـودم           ای لـذتِ سرمـستی‌ام! ای بود و نبـودم!

عـمـری شـده‌ام عـازمِ دریـای نـگـاهـت           در راهِ رسیدن به تو، بی‌تاب، چو رودم

کم کَمک خود را برای ماهِ غم آماده کن            یاحسین برگـو دم و هم بازدم آماده کن

می‌رسد بـوی محّـرم از میانِ کـوچه‌ها            با ادب برخـیز از جـا و عـلم آماده کن

حـق و باطل در مدیـنه روبروست            اهل حق را حق پـرسـتی آبروست

حق پرستان همچو انگـشتان دست            پرتو این حق پرستان هرچه هست

قرار شد دو طرف تن به احتجاج دهند            که دین مردم خود را مگر رواج دهند

قـرار شد هـمگی با کـسان خـود باشـند            مگر عـلاج به یک زخم لاعـلاج دهند

مرغ سحـر اگر دمی ناد عـلـی نوا کند           در دل و جان عاشقان محشر از آن به پا کند
هر که بدید گوشۀ ابروی چون هلال او           پشت کند به عـالم و از همه انـزوا کند

مرا غدیر نه برکه، که بیکران دریاست           علی نه فاتح خـیـبر، که فـاتح دلهاست
مرا غدیر نه برکه، که خم جوشان است           علی نه ساقی کوثر، که کوثر عظماست

هر جا که هست نور خدا، سایه‌اش علی‌ست           اقرار کرده کعبه که سرمایه‌اش علی‌ست
قافِ جهان به روی عمودی امان گرفت           عرشی که آفریده شده، پایه‌اش علی‌ست

خیال خام می‌جـوید تمـنای وصالش را           ولی با این همه دل دوست می‌دارد خیالش را
مشو جویای احوال دل سرمست و حیرانم           کسی که با علی باشد نمی‌پرسند حالش را

لعـلی که بُـرد نام عـلی نیست قـیـمتـش           عزت گرفت هر که دمی کرد خدمتش
حاجی شود هر آنکه کند طوف هیئتش           گـفـتم عـلی به سجده فـتادم ز هـیـبتـش

چه غـم دارم از لحـظه مردنم            به قبر و به زیر لحـد خـفـتـنم
بـه مـیـزان عـدل خـدا بـردنـم            در آتش بخـواهـد بـسوزد تـنم

عـلـی مـافـوق ادراک بـشـر شـد            تـمـام انــبـیــا را بـال و پــر شـد
به نامـش شهـد می‌ریـزد ز کامم            عـلی سّـر عـبـادت در سحـر شد

ما گرد و خاک، سنگ عقیق یمن تویی            مـا لالِ لال، تا که امـیـر سـخـن تویی
جـنـگ اُحُد به دور نبی حلقه می‌زدی            وقت نبـرد، فـارغ از جان و تن تویی

تا به دوش مصطفی تکلیف را ایزد گذاشت           از برای منکرانش، تا به محشر حد گذاشت

چشمه چشمه از غدیرش رفت نعمت در جهان           رود شد در هر کجای عالم از خود رد گذاشت

از آنجا که خدا گفته علی حبل المتین باشد            علی باید بدون شک امیرالمؤمنین باشد
در این عالم نیاورده کسی مانند حیدر را            که با یک دست بردارد در سنگین خیبر را