اشعار

حُسن تو به هر دیده مصـوّر شده باشد            جـا دارد اگر مـهـر مـنـوّر شـده بـاشـد

عیسی‌نَفَسی جز تو ندیدیم که در طوس            نـقـش قـدمـش عـافـیـت‌آور شده بـاشـد

ساحـت قـدس تو ای آیـنـۀ «آیـۀ نـور»           هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور

یافت چون روشنی از نور تو ای شمس شموس!           زنده شد در دل هر ذرّه تمنّای حضور

طلوع شمس ندیدی ز نجم اگر محسوس            ببین ز نجمه به عالم طلوع شمسِ شموس

نمـوده انـفـس و آفـاق را قـرین سرور            شهی که نفسِ نفـیسش بود انیس نفوس

ابری که از سرابِ عَـدَم پا گرفته است            باران شده‌ست، پنجره‌ات را گرفته است

حَـبلُ‌الـوَرید، شاهدِ نبـضِ زیارت است            در سینه جای قلب، حرم جا گرفته است

کاری بـرای این بـدِ بی‌آبـرو کـنـید            با صحـن انـقـلاب مرا روبرو کنید

قلب مرا گـرفته و در گـوشه حـرم            با تکّـه‌های آیـنـه لـطـفاً رفـو کـنـید

آنچه در چشم من از دوریِ تو محبوس است            قطره‌هایی‌ست که در حسرت اقیانوس است

آمدن سمت حریمت همه رویای من است            دوری از صحن و سرای تو خودِ کابوس است

عـاقـبت چـشـم گـدا لایـقِ دیـدار نـشد            جز غم دوریِ تان حـاصلِ بیـمار نشد

سحـری از طرفِ کوچۀ ما بگـذشتی            حـیف این دیـدۀ مـاتـم زده بـیدار نشد

گاهی نسـیـم می‌شوی و زود می‌رسی            گـاهی به شکـل رایحـۀ عـود می‌رسی

گاهی به نیمه‌های شب است و نیاز ما            با یک سـبد سـتـارۀ مـوعـود می‌رسی

چه غصه‌ها که نخوردم برای غیبت تو            چه گریه‌ها که نکردم برای غربت تو

یـتــیـم زاده و آواره‌ایـم، در بـه دریــم            بگـو چـگـونه بـیـائـیـم در کـفالـت تو؟

اوّل ذی القعـده شد یا که بهـار دیگری            آمده موسی بن جعفـر را قرار دیگری
در مـیان بـاغ مـوسی لالـه‌زار دیگری            شیعه را بعد از رضا دار و ندار دیگری

دری از عشق به روی دل مستان وا شد            پهـنۀ عـرش به یک جلوۀ حق زیبا شد
بـاز نــوری ز خـدا بـهـر کـرم تـابـیـده            خوش به حـال دلِ هر دلـشدۀ شـیدا شد

ما از ازل فـقـط در این خـانه را زدیم            جـایی نـرفـتـه‌ایم و به این سمت آمدیم
دلــدادۀ کــریـــمـــۀ آل مــحـــمـــدیـــم            یعنی گـدای خـواهـر سلـطان مشـهـدیم

شب مـیلاد تو باید شب میـلاد قـم باشد           برای دیدن خواهر برادر آمد از مشهد

من از یک جام می‌نوشم ولیکن از دو میخانه           فراوان زائر از مشهد به پابوس تو می‌آید

زاهــدۀ بـا وقــار؛ عــالــمـۀ روزگــار            مـعـدن حجـب و حـیا، بانوی والاتـبار
مـیـوه قـلب بـتـول، سیبِ درخـت انـار            ای حرم تو به قم، قـبله هشت و چهـار

نـور جـریان یافت و پایان شامِ تار شد            دل چراغانی شد امشب صاحب دلدار شد

زینبِ ثانی کرامت را به نام خود زد و            دخـتـرانه زد تـبـسّم! لحـظـه دیـدار شد

اول سلام و عرض ارادت به محضرت            من آمـدم دوبـاره شـوم خاک این درت
بـانـوی آب و آیــنــه، ای دخــتـر امـام            مرآت روی توست، نـشانی ز مـادرت

شهـرِ مـدیـنه بـهـتر از بـاغِ جـنـان شد            زیباتر از زیـبـایی رنـگـین کـمـان شد
نـوری تـلاءلـو کـرد از بـیـتِ امـامـت            که از شعاعش غرقِ نور هفت آسمان شد

همیـشه بوده فـقـط لطف، کار فاطمه‌ها            که بـوده ایـل و تـبـارم دچـار فاطمه‌ها
اگـر قـرار بر این است بی‌قـرار شـوم            خـدا کـند که شـوم بی‌قـرار فـاطـمـه‌ها

بـانــوی آفــتـابـی قــم بـر شـمـا ســلام            بر محـضـر مـقـدسـه‌ات از خـدا سـلام
تو واجب السلامی وهرکس مُحب توست            واجـب بود کـند به حـضور شـما سلام

بر دخـترِ خـورشـیـد ولایت صلوات            بـر کـریــمـۀ آل کــرامـت صـلـوات
بر گـوهرِ تـابنـاکِ منـظـومۀ عـشـق            بر شـفـیـعۀ روزِ قـیـامـت صـلـوات!