اشعار

از فـراق تو نـمـردیـم مـسـیـحا نـشـدیم            چـشم ما تار نشد از غـم و بـیـنا نشدیم

جای تو دست به دامان طبـیـبان بودیم            حـقـمـان بـود اگـر بـاز مـداوا نـشـدیـم

نه حال دلم مثل قدیم است و همان است            نه قامـتم از بـار فـراق تو کـمان است

در غفلت کبرا شب و روزم سپری شد            نـام تو فـقـط لـقـلـقـه روی زبـان است

عاقبت این شبِ تاریک سحر خواهد شد           به رُخِ حضرتِ خورشید نظر خواهد شد

می‌رسد نـوبتِ آن روز که با وعدۀ حق           پـسـری مـنـتـقـمِ خـونِ پـدر خـواهـد شد

زخم معصیت به روحم مانده و کاری شده            زندگی بی‌تو برایم سرد و تکراری شده

بسکه دل مشغـولی‌ام دنـیا شده آقا ببـین            دل به تو دادن برایم کار دشواری شده

از تو ممنونم مرا دعوت به ماتم کرده‌ای           پای این سفره دلم را کشورِ غم کرده‌ای

از تو ممنونم که مابینِ شلوغی های شهر           این گدا را واردِ شهـرِ مُـحـرّم کـرده‌ای

بیا و درد هجـران محبّان را مداوا کن            نگاهی از کرم بر چشم‌های خستۀ ما کن

تمام آفـرینش بی‌تو باشد جـسم بی‌جانی            بیا با یک نظر بر خلق، اعجاز مسیحا کن

افـتـاده دست و پـای دلـم، زیر پـای تو            احـرام بـسـتـه‌ام به صـفـا و مـنـای تـو

آن کعبه‌ای که ساخته شد در حجاز، هم            مُحـرم شده است دور سر کـربلای تو

داغ تو بر سیـنۀ ما رنگ ماتم می‌کشد            حـنـجـره از مـاتـمت آهِ دمـادم می‌کـشد
با حسینی می‌چکد اشک از دو چشمان پدر            مادرم روی سر خود چادر غم می‌کشد

عـمـری‌ست عـبـد این درم الحـمدلله            در خـیـمـه‌هـایـت نـوکـرم الـحـمد لله

مادر مرا با شیر روضه پرورش داد            رحـمـت بـه شـیـر مـادرم الـحـمـدلله

نـام تـو اذانی‌ست که از روی مـنــاره            انـداخـتـه در سـیـنـۀ مـا شـورِ دوبـاره

لـب تر نـکـنی نیز فـدایـی تو هـسـتـیم            عــشــاق نـدارنـد نــیــازی بـه اشــاره

اگـر مرا نـظـر لـطـفـت انـتخـاب کـند            مـرا که ذرّه‌ام عـشـق تـو آفـتـاب کـند
رهـیـن مـنّت عـالـم نـمی‌شـوم هرگـز            اگر حـسـین مرا نوکـرش خـطاب کند

کدام خاک شبیه زمین کرب و بلاست؟            کدام روزِ دگر مثل روز عاشوراست؟

در این زمـانـۀ درد آفـریـنِ غـم پـرور            کدام خاک به جز تربت حسین شفاست؟

دنــیـای بـی‌تـو رنـگ آسـایـش نـدارد            این زنـدگی بی‌عـشق تو ارزش ندارد

ما را مران از خانه‌ات چون هیچ جایی            انــدازه ایـن خـــانــه آرامــش نــدارد

سیر مسیر عشق شور و حال می‌خواهد            معـشوق حـتما عـاشق فعـال می‌خواهد

عشق زبانی حاصلش اصلاً تقرب نیست            حاجی شدن زنجـیره اعـمال می‌خواهد

حـالـم بـهـشت می‌طـلـبـد، غـم بیاورید            مــاه حــسـیـن آمـده، مــاتــم بـیـاوریـد

اذن دخول روضه ز زهـرا گـرفـته‌ایم            وقت طـهـارت است، زمـزم بـیـاورید

شـکـر خـدا که جـز دم تو دم نساخـته            جـز مـاتـم تو غـصه و مـاتـم نساخـته
مـدیـون روضـه‌ام که من رو سیاه را            جــز گـریـۀ بــرای تـو آدم نـسـاخـتـه

باز افــراشـته‌اند بـیـرق و پرچـم‌ها را            شهـر برداشته است شورِ مُحَـرَّم‌ها را

دَم به دَم، دَم بزنیم از تو فقـط آقا جان            ما غـنـیـمت بـشـمـاریم هـمین دَم‌ها را

شـادی بـرای مـردم و مـاتـم بـرای مـا            خـنـده برای خـلـق ولـی غـم بـرای ما

خـرج تو کـرده‌ایم خـدا کـرد خـرج ما            چه خیرها که داشت دو درهم برای ما

ما هر چه بود پـای مـحـرم گـذاشـتـیم            در چَـشم‌ها دو چِشمۀ زمزم گـذاشتـیم

قطعاً دعای فاطمه پشت و پـناه ماست            وقـتی دم حـسـیـنـیـه پـرچـم گـذاشـتـیم

بـر داغ تـو تـمـام مـحـرم گـریـسـتـم            بسیار بود این غم و من کـم گریستم

بر زخـم‌هـای تو همه عـالم گریستند            من هم دوباره با همه عـالم گریـستم