اشعار

دیـر افـتاد ولی رشته به رشته شده بود            بدنش از تب خـورشید بـرشته شده بود

تا عـبا زیـر سـرش رفت هـوایی‌تر شد            بال بـالی زد و دیـدنـد فـرشـته شده بود

صحنهٔ روضه در این جمله مجسم باشد            پشت هر قـدّ رشـیدی دو قـد خـم بـاشد

من و لیلا به روی چشم بزرگت کردیم            عـمـر مـا با قـد و بـالات منـظـم بـاشد

چشم‌ها چون چشمه‌ای جوشید و دریا گریه کرد           آسمان لرزید و دل نالید و صحرا گریه کرد

ماه بر سر می‌زد و ابری پُر از فریاد شد           در زمین غوغا شد اما عرش اعلی گریه کرد

کـربلا دشتِ بلا خـوانـده و نامـیده شده            دلم از داغِ علی خون شده! رنجیده شده

قـامتِ تـازه جـوانم شده با خـاک؛ یکی            جـای جـایِ بـدنـش رفـته و سائـیـده شد

یـادگـار از  نـفَـسِ پـاک پـیـمـبـر دارم            ذوالفـقـار دو دمِ حـضرت حـیدر دارم

با تو از نکـهت سیـبی، ازلی لـبـریزم            در دلــم، رایـحـۀ یــاسـی مــادر دارم

ای روشـنــای دیـدۀ بـابـا عـلـی عـلـی            افـتـاده‌ای به دامن صـحـراعـلی عـلی

این دشت لاله‌گون شده ازبذل پیکرت            مبـهـوت مـانده‌ام به تمـاشا عـلی علی

کار من نیست تنت را ز زمین بردارم            مثل این است که از خاک نگین بردارم

عضوهای تو در این بادیه تکثیر شدند            همۀ گرگ صفت‌ها ز تنت سـیر شدند

خوب شد اشکِ نـم‌نـمی داریم            بین این سـیـنه‌ها غـمـی داریم

سـایــۀ زیـرِ پـرچــمـی داریـم            شـبِ هـشـتِ مُـحـرَّمی داریـم

انگشتر تطهیر و عصمت را نگین است            آغـوش او بـاب الـمـراد اهل دین است
شیرخواره اما مرشد روح الامین است            گهواره‌اش بالاترین حصنِ حصین است

بر نبض این گهواره نظم کهکشان بسته‌ست            امید، بر شش ماه عمر او زمان بسته‌ست

وقتی به پـابـوس لبـش نائل نشد بـاران            یعنی در رحمت به روی آسمان بسته‌ست

بـاز هم نـوبت آن است قـمـر در آید            یک‌تـنـه آمـده تا پـشـت پـدر در آیـد

آمـده یــارى بـابـا بـکـنـد اى جــانـم            آمـده بـلکـه از او نـیـز سـپـر در آید

هر نخ قنداقِ این نوزاد یک حبلُ المتین است            این علیِ ابنِ حسینِ ابنِ امیرالمؤمنین است

کودک این خانواده مرد میدان نبرد است            هِق‌هقِ این شیرخواره حَق‌حَقِ فتح‌المبین است

رفت و داغ دوریش دامان مادر را گرفت            از دم خیمه سر و سامان لشگر را گرفت

تیر با چه سرعـتی آمد بـمـاند قـصه‌اش            آنچنان آمد که آقا جای تن سر را گرفت

هر که از لجّۀ غم جرعه مکرر نخورد            روز محشر به جز این، حسرت دیگر نخورد

پدرم گفت به من، مثل حسین بن عـلی            هیچ شاه دگـری غـصۀ نـوکـر نخـورد

مثـل عـلی اکـبرم می‌شد جوان ای‌کاش            می‌گفت صبح و شب برای من اذان ای‌کاش

مثـل ابا الـفـضلم عـلـم بـر دوش می‌آمد            می‌شد بلای جان جمع دشمنان ای‌کاش

خلق عالم تشنۀ یک جرعه احسان رباب            هـفـتم مـاه عـزا هـستـیم مهـمـان رباب

مـادر باب الحـوائج حـاجـتم را می‌دهد            دردمـندم لاجـرم دستـم به دامـان رباب

چـشـمـه‌ای پـا نمی‌شود مادر            خـاک دریـا نـمی‌شـود مـادر

خواب از چشم تو گریزان است            گــریـه لالا نـمـی‌شـود مـادر

پرپر زد و پریشان گردید و رفت از حال            بر روی دستِ بابا خندید و رفت از حال

قلبش تکان تکان خورد و جایِ جرعه‌ای آب            تیری به حنجرش خورد! ترسید و رفت از حال

برای خـشکی لـبِ تو آب گـریه می‌کند            کویر، سینه می‌زند سراب گریه می‌کند

قنوتِ مادرِ تو بی‌جواب ماند و بعد از آن            برایش آسـمانِ مـستـجاب گـریه می‌کـند

بر آن تـاریکیِ مطـلـق زَر آورد            به روی دست طفلی مضطر آورد

نـیـازش چـند قـطـره آب شـد که            سه شعبه بین حرفش سر درآورد