اشعار

باز هم آدیـنه شد، مـانـده‌ام در انـتـظار            چشم در راه تـوأم، بی‌قـرارم، بی‌قـرار

من تو را گم کرده‌ام، پشت فصلی از دریغ            من تو را گم کرده‌ام، پشت فصل انتظار

آن‌قدر حاضری که کسی از تو دور نیست            هرچند دیده، قابل درک حضور نیست

بر پـلک‌های خـسـتـۀ من پـا نـمی‌نهی            چون پلکان خیس، مجال عـبور نیست

وجـود، ثـانـیه ثـانـیه در تو فـانـی شد            طـلـیعـۀ غـزلی صـاحـب‌الـزمـانی شد

بـرای دیـدنت ای آفـتـاب در پـس ابـر            قـنوت پنجـره‌ها غـرق ندبه‌خوانی شد

تو آفـتـاب یـقـیـنـى، بـهـار رویـایى            طراوت گل سرخى، نسیم صحرایى

تو ابـر منـقـلب چـشم‌هاى پرهـیزى            تو قـطره قـطرۀ بـاران ناشکـیـبایى

ای غـروب جمعه مولایم چه شد؟            یـوسـف گـم گـشـته آقـایم چه شد؟

بار دیگر جـمعـه آمـد یـار نیـست            تـشـنه‌ام سرگـشـته سقـایم چه شد؟

مـولای‌ من‌ ای‌ از تـبـار آب‌ و بـاران            روح‌ لـطـیف‌ سـبز هر فـصل‌ بهـاران‌

در الـتهـاب‌ لحـظـه‌هـای‌ بی‌ تو بـودن‌            هـمچـون‌ یتـیـمانـیـم‌، سر در گـریـبان‌

مـانـدیـم ز دیـدار تو آواره و حـیـران            ای عشق خدایی همه ای چشمۀ جوشان!

چشمان شقایق همه در راه تو مانده است            ای شور غزل در نفـس سـبز بهـاران

به انتظار تو هر روز و شام می‌مانیم            و قـصّه غـم هجـرت مدام می‌خـوانیم

برای دیـدن روی مه تو جـان جـهـان            به چارسوی زمین اسب شوق می‌رانیم

کسی می‌آید از یک راه دور آهسته آهسته           شبی هم می‌کند زینجا عبور آهسته آهسته

غبار غربت از رخسار غمگین دور می‌سازد           و ما را می‌کند غرق سرور آهسته آهسته

ای در هـراس روز قـیـامت پـنـاه من            ای آشـنای اشک من و سـوز و آه من
دل پـیـش تو بـهـانـۀ غـربت نـمی‌کـند            ای دلـبـر هـمیـشـگی و دلـبـخـواه من

وقتی به طـوس جا به کنار تو می‌کنم            احساس وصل حق به جوار تو می‌کنم
در بـیـن خـلـق از هـمـه با آبـرو تـرم            چون کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کنم

باز هم شهر مدیـنه نـوربـاران می‌شود            حضرت جبریل در یک خانه مهمان می‌شود
باز می‌آیـد به دنـیا حجّـتـی از کـردگار            حجّتی دیگر ازین رو شاد وخندان می‌شود

مژده آمد برجهان مصداق کرّمنا رضا            مـظـهـر ذات خـدا بـند دل طـاهـا رضا
بر سـمای جان ما تـابـید ماه هـشـتـمین            زاده موسی بن جعفر غنچه زهرا رضا

امشب مه ذيقـعـده خورشيد به بر دارد            امـشـب حَــرَم قــرآن آذيـن دگــر دارد
امشب شجر عصمت از نور ثمر دارد            امشب به بغـل نجـمه تابـنده قـمـر دارد

برخیز که هنگام درود و صلوات است            میـلاد رضـا گـاه نـزول بـرکـات است
از شاه خـراسان بطلب حاجت خود را            چون درگه او برهمه کس باب نجات است

ای عـاشـقـان سـرّ الـهـی بـرمـلا شـد            دامـان نـجـمـه مـهـبـط نـور خـدا شـد
آمـد بـه دنـیـا حـجـت پــاک خــدایـی            موسی بن جعفر شادمان از این عطا شد

خدا می‌خواست لطفت تا قیامت بی‌کران باشد           به دنیا آمدی تا شیعه با تو در امان باشد
کنار تو بعید است اینکه روزی زائرانت را           خدا ناکرده، محشر اعتنایی به جنان باشد

داده خــبــر بــاد صـبـا            آمــد ز ســوی کـبــریـا

نــــــور دل اهــــل ولا            مولا علی موسی‌الرضا

تـا یـوسـف اشـکـم سَـرِ بـازار نـیـایـد            کـالای مــرا هـیـچ خــریــدار نـیــایـد

در سوز جگر مصلحت ماست که ما را            غـیر از جـگـر سوخـته در کار نـیاید

ایـن آفـتـاب مـشـرقـی بـی‌کـسـوف را            ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را

لا تقربوا الصلوة... مخوان، بر همش مزن            این سُکر اگر به هم زده نظم صفوف را