اشعار

ز تـشـنگی متـوسِـل به آب دیـده شدم            به پیـش مـادر بی‌شیر سرفکـنده شدم

برای یـاری من مـهـد هم تـکـلم کـرد            میان مهلکه یارب غریب خوانده شدم

به عـزیـز دل خـیـمه نـظـرش افـتاده            هلهـلـه بـاز به جـان جـگـرش افـتاده

مانده‌ام تیر مگر قحطی صید آمده است            که به یک حنجر کوچک گذرش افتاده

پسرم در تب و تاب است خدایا چه کنم؟           تشنۀ جرعه‌ای آب است خدایا چه کنم؟

قحطی افتاده؛ همه تـشنه لبان ناله کنند           بهرِ این طفل که خواب است خدایا چه کنم؟

قرص ماهی از دل گهوار بیرون می‌زند           شیرخواره مثل یک سردار بیرون می‌زند

یک علی زیر عبا و یک علی روی عبا           از دم خیمه عـلی هربار بیرون می‌زند

گـفـتم حسین، صفحۀ دل، پرستاره شد            راهِ نجـات، دامنِ یک شیـرخـواره شد

گـفتم که کـیـست، اکـبرِ آیاتِ کردگار؟            فـوراً به گـاهـوارۀ اصغـر، اشـاره شد

در زیرِ آفـتاب بـبـیـن سـوخـتـی رُبـاب            خـیره مَشو به آب بـبـین سوختی رُباب

شــرمـنـده‌ام کـنـارِ تـو از رویِ مـادرم            شــرمـنـده‌ات شـدیـم عــروسِ بــرادرم

نباشد در جهان وقتی که از مردانگی نامی            به دنیا می‌دهد بی‌تابیِ گهـواره پیغـامی
غـریبیِ پـدر را می‌زدی فـریاد با گریه            گلویت غرق خون شد تا نماند هیچ ابهامی

شعر شاعر فقـط غـزل شده است            مشکل عشق تا که حل شده است
شعـله‌ور می‌شـود خـدا را شـكـر            آتـش دل كه مـشـتـعـل شـده است

پسر شیر جـمل شیر و یل کربـبلاست            او ز گفتار و عمل در دو جهان بی‌همتاست
وقت هر موعظه‌ای معجزه‌ای لازم بود            خلق اعجـاز حسین بن علی قـاسم بود

نورِ چشمانِ حسن عشقِ مجسّم شده‌ای            بینِ کـاشـانۀ ارباب چه محـرم شده‌ای
برده‌ای ارثِ کرم را ز کریم ابن کریم            سیـزده سـالـه‌ای و قـبـلۀ حـاتم شده‌ای

این تن غرقه به خون مصحف و قرآن من است            این عزیز دل زهرا و حسین و حسن است
اِرباً اربـا شده مثـل عـلی اکـبر، پـسرم            پیرهن از تن و تن پاره‌تر از پیرهن است

آن که اینگونه به خون قامت او غلتیده است            سیزده بار زمین دور قدش گردیده است
این گل تر که چنین خفته به خون پیکر او            صورتش را لب شیرین حسن بوسیده است

عـشق حـسین از ازل خلاصۀ دین او            طعـم عـسل می‌دهد مرگ در آئین او

سوخته در نار عشق هستی پروانه‌اش            مثل کـریـمان همه بر در میـخـانـه‌اش

ای گدایان رو کنید امشب که آقا قاسم است            تا سحر پیـمانه‌ریز کاسۀ ما قاسم است

یادمان باشد اگر روزی بقیع را ساختیم            ذکر کاشی‌های باب‌المجتبی یا قاسم است

سیزده ساله جـوانی که گل باغ ولاست            قمر نجمه و شمس الشرف کرب وبلاست

نور او ناب تر از رنگ عقیق یمنی است            پرورش یافتۀ مکـتب ناب حـسنی است

هست قـالـو به لـبش گر که بلا می‌آید            از سـمـا نـعـره لا حـول و لا... می‌آید
از حــرم آمـده و قــبـلــه نـمـا مـی‌آیـد            بر دل کـفـر بـبـیـن شـیـر خـدا می‌آیـد

دوش در خیمه‌اش از غصه نجاتم دادند            تـا فـدایـش بـشـوم بـرگ بـراتـم دادنـد
از عسل حرف زدم شاخه نـباتم دادند            یا حـسن گـفـتـم فـوراً حـسـنـاتـم دادنـد

پیش نگـاه مضطر من دست و پا مزن            در موج خون، کبوتر من دست و پا مزن

عـطر مـدیـنه مـی‌وزد از زخـم‌های تو            آئـیـنـۀ بــرادر مـن دسـت و پــا مــزن

هر چه بر ما می‌رسد یا از کریمان می‌رسد           یا که از ذرّیه و از نسلِ ایشان می‌رسد

بی‌کرامت روی قولِ دیگران دلخوش نکن           با کرم بر هر گـره امـدادِ آسان می‌رسد

پا بر زمین مکوب، عمو در کنار توست            این سرو قد خمیده که دار وندار توست

ای مــاه سـیـزده شـبـۀ دشـت کــربــلا            مـاه شـب چـهـاردهـم بـی‌قـرار تـوست