اشعار

شد خواهر تو غرق به موج محن حسین           گلگون شده ز خون شهیدان چمن حسین
بنما قـبـول این دو گـلم را و کن نگـاه           پوشیده‌اند هر دو به عشقت کفن حسین

ای یـادگــار مــادر و جــدّ و بــرادرم            هم خواهر تو هستم و، هم برتو مادرم

رخصت بده که فرصت دیدار کم شده            مهـمان جان زینب تو درد و غـم شده

هرچه دارم در ره جانان فدایی می‌کنم            کـشـتی بی‌بـادبـان را نا خـدایی می‌کنم
گـل بدون باغـبان دیگر ندارد حاصلی            این دو گل را من فدای راه دایی می‌کنم

هرچه در ساحل نشستم جزرم اصلاً مد نداد           عرش بر شعرم مجالی که به فرش افتد نداد
سِیر کردم واژه‌ها را عـقـلم امّـا قـد نـداد           چشم وا کردم نشان من به جز ابجد نداد

با دو فرزند خودش خونِ خدا را زنده کرد           دو عزیزش را فدا کرد و صفا را زنده کرد

زینب است و بی‌تفاوت نیست اصلاً بر حسین           با قیام و با قعودش جانِ ما را زنده کرد

دیگر از روی تنم شمشیرها را برندار            نیزه‌ها را، تیغ‌ها را، تیرها را بر ندار

ریشه‌هاشان در دلی خون است می‌دانی خودت            از ستاره زخمم افزون است می‌دانی خودت

به هر کجا بـروی می‌شـویـم هـم‌قـدمت            و با تـمـام وجـودم شوم شریک غـمت

بمـیـرم و نگـذارم زمین خورد عـلمت            حسین! یک تـنه هـستم مـدافـع حـرمت

مادر! از آقا و مولای جهان رخصت بگیر           لطف کن از بهرِ این دو نوجوان رخصت بگیر

مـا دو تا را پـر بـده در آسـمانِ کـربـلا           بهرِ پرواز از میانِ آشیان رخصت بگیر

ای ز خود خالی و از حق پُر شده           ای گـرفـتـارت هـزاران حُـر شده
حُــرّ مـا، امــروز حُــرّ مـا شـدی           قـطـره بودی غرق در دریا شدی

جدا می‌کردی از لشگر مسیر جادۀ خود را           به روی اشک می‌انداختی سجادۀ خود را

به استـقـبال تو با روی بـاز آمد امام ما           چه مشکل گفته بودی حرفهای سادۀ خود را

گرچه من شرمنده هستم یا حسین            می‌شود گـیری تو دسـتم یا حسین

چون که بستم راه هستم پست پست            روز اول کاش دسـتم می‌شکـست

گرچه از داغ توأم هر دم لـبالب بیشتر            با تو شادم از تمام عـمر، امشب بیشتر

از ادب دور است من اینگونه پیشت آمدم            سوخته مویم، نخواهد شد مرتب بیشتر

به آه و نـاله نـشـسـته وجود بعد از تو            ببین که می‌رود از چشم، رود بعد از تو

شهید تشـنه کجایی که خـیـمه‌گاهت را            به جای عود گرفته است دود بعد از تو

دَر هَوایت تا که باشم، پَر به دردم می‌خورد            زیرِ پایَت تا گُذارم، سَر به دردم می‌خورد

زندگانیِ خودم را خَـرجِ روضه می‌کنم            مطمئنَّم روضه‌ها آخَر به دردم می‌خورد

اَلـسّـلام ای گُـل گُـلزار حسین بن علی            دخـتر فـاطـمه ر‌ُخـسار حسین بن علی
زینت دوش عـلـمـدار حـسـیـن بن علی            ای مرا کرده بـدهـکـار حسین بن علی

حال من خوب است بابا حال تو انگار نه            بر سر من معجر است و بر سرت دستار نه

چهره‌ام قدری پریشان است قدم خم شده            انـدکی رنـج سـفـر دیـدم ولـی آزار نـه

میان قـافـله من بـیـشـتر یـاد پـدر کردم            پدر نام تو بردن جرم بود و من خطر کردم

می‌آمد تـازیـانه بی‌مـهـابا سـمت ما بابا            شده دستم سیاه از بس که بر صورت سپر کردم

از بس که سکوت، با دلـم ور رفته            از دست همه حـوصـلـه‌ام سر رفته

چـادر که بـپـوشم، عـمـه‌ام می‌گوید            قـربان عـزیـزم، چه به مـادر رفـته

قـسم به ساحـتِ ذکـرِ شریف "هو" بابا            به روی من شـده این اشـک آبـرو بابا

"عـدو شود سبب خیر گر خدا خواهد"            چه خوب شد که شدم با تو روبرو بابا

با آتش خـیـمه، تن اهل حـرم سـوخـت            بابا کجا بودی، نبودی معجـرم سوخت

از داغ هجرانت، چهل منزل، شب و روز            آن قدر گریه کرده‌ام، پلک ترم سوخت