اشعار

دیده و دل را محـیّا کن محـرم می‌رسد            بار عـام از جانب ارباب عالم می‌رسد

نور مصباح الهدی را بین و کشتیِّ نجات            در شب طوفانی دنیا، که با هم می‌رسد

این سوز و آه و ناله که در خلق عالم است            این سینه‌ها که پُر شده از درد و ماتم است

دارد خـبـر می‌آورد ای اهـل مـعـرفت            تکـیـه به پا کـنـید که مـاه محـرم است

هوای کـهـنۀ این شـهـر تازه دم کرده            گـناهـکـاریـمان «تُـنـزل النِقـم» کرده

«ظلمتُ نَفسی» ما را شنید دلبر و گفت:            امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

بر کوچه‌های مردۀ این شهر جان بده            با عـطر پرچمت دل ما را تـکـان بده

دنـیا به جز تو سایۀ امـنی نداشـته‌ست            ما را به زیـر سـایۀ امـنت مـکـان بده

با این همه گـنـاه ز کـویت نـرانـدی‌ام            امـسـال هم به ماه مـحـرم رسـانـدی‌ام

پـشت سـرم دعـای تو و مـادر تو بود            دستم گرفتی و به حـریـمت کشاندی‌ام

روئـیـدن هـلال كه كـم‌كـم شـروع شد            در نبض واژه‌ها، تپش غم شروع شد

بغض زمان شكست و دل آسمان گرفت            اشك زمین ز چشمۀ زمزم شروع شد

بر آسمان، هلال محرّم چه دیدنی‌است!            یک خنجر و دل همه عالم چه دیدنی‌است!

مه در محاق خـیمه زده، مهر در شفـق            افلاکیان به هیأت ماتم چه دیـدنی‌است!

آمـد دوبــاره لـحـظـه‌هـایِ بـی‌قــراری           عـطرِ محـرم در جهـان گردیده جاری

در خون شکوفا گشته گـل‌های بهاری           شد رنگ و روی آسمان چون گُل اناری

فـریادِ« یا بُـنَیَ» ز عـرشِ خـدا رسید            «نوحو علی الحسین» که ماهِ عزا رسید

جـمـع مدافـعـان حـرم یـادشـان بـخـیر            مـاهِ عـزایِ تـشـنـه لـبِ کـربـلا رسـیـد

دوباره سینه‌ها ناخواسته دریایی از غم شد            ألا یا اهل عالم! فصل ماتم شد محرم شد

زمین نوحوا علی‌العطشان، زمان حیّ علی الروضه            لباس خونی ارباب روی عرش پرچم شد

شكـر خـدا سـیاهِ تو دارم به تن حـسین            منّت خدای را كه فقط عشق من حسین

از بس زدم به سینه شده سیـنه‌ام كـبود            دارم نشانِ عـشق تو را بر بدن حسین

شکـر خـدا دیـدم دوبـاره پرچمت را            شکـر خـدا دیـدم سـیـاهی غـمـت را

دیدم دوبـاره روضه‌های مـاتـمت را            دیدم دوباره نوحه و شور و دمت را

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی           نخـورد دشمنت اما جُـوِی ز گـندم ری

سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی           سری که بر سرِ نی شد به جرم حق‌طلبی

حال ما در غـم عـظـمای تو دیدن دارد            در غـمِ تـشـنگی‌ات اشک چکیدن دارد

تو بخوان باز بخوان باز که از لب‌هایت            صوت قرآن به روی نیزه شنیدن دارد

ما را اسـیـر هـجـر شه بی کـفـن مکـن            تـنـبـیه‌مـان به فـاصـله انـداخـتن مکـن

مـن آمـدم به خـیـمـه تـو تـا بـبـیـنـمـت            حـال مـرا چـو حـال اویس قـرن مکـن

السـلام ای امـام نـوکـرهـا            پـاسـخـت الـتـیـام نوکـرها
عشق یعنی حسین و دیگر هیچ            هست حرف تمـام نوکرها

از میان روضه‌ها هر سالکی رد می‌شود            روح سرگردان او روح مجّرد می‌شود

غالباً دور از حرم خیلی مصیبت می‌کشم            غالباً دور از حـرم آنچه نـباید می‌شود

عود تا عود است باید در پی مجمر بیفتد            رزق ما باید به دست ساقی کوثر بیفتد

نفس سرکش را به بند معرفت باید ببندی            جنگ باید در ید مردان جنگـاور بیفـتد

عمریست در هوای غمت گریه کرده‌ام            با گریه‌هـای محـتـشـمت گریه کرده‌ام

من روضه‌خوانم و غم تو می‌کشد مرا            با داغ و درد با اَلـمـت گـریـه کـرده‌ام

از این جهان، گدائی‌ات آقا برایِ ماست            پس ماندگار در همه عالم برایِ ماست

در مجـلسِ عزایِ شما سـیـنه می‌زنـیم            یعنی که وقف روضه‌تان دست‌هایِ ماست