اشعار

رفته سـقا تا بیـارد مشکی آب از علقـمه            لحظه به لحظه خبر گیرد رباب از علقمه

مثل اینکه در مسیرش مشکلی پیش آمده            چونکه می‌آید صدای الـتهـاب از علقمه

می‌رفت روی دست همه بی‌قرار مشک            خشکـیده بود مثل لب شوره زار مشک

زخمی است تازه بر جگر داغدار مشک            از تشنگی به چشم همه گشته تار مشک

خواستم مشک به دستت برسانم که نشد            یا که آبی به لـبت حـیف بجـانم که نشد

بِین دندانِ من این مشک دلم را سوزاند            سعی کردم نشود خـیـس لـبانـم که نشد

یا غیاث المستغیثین کاشف الکرب الحسین           با تو دارم عهد دیرین کاشف الکرب الحسین
ای برایم عشق تو دین کاشف الکرب الحسین           زندگی شد با تو شیرین کاشف الکرب الحسین

چون که بر دوش گرفته‌ست علم را با مشک            همه گفتند که طفل است به دستش یا مشک؟

حرمله گفت به لشگر همگی گوش کنید            نقطه ضعف دگری نیست در او الا مشک

دل به دریا زد و دریای دعا پشت سرش           یارب او را به سلامت برسان از سفرش

ماه اگر رفت کواکب همه سرگردانـنـد           ماه رفت از حرم و اهل حرم منتظرش

شیرمرد دین زمین افتاد و دشمن شیر شد            در حـقـیقت دست‌های زینبم زنجیر شد

ای عـلـمـدارِ رشـیـدم مـوقـعِ افـتـادنـت            ذکـرِ لبهـایت چرا پس نغـمۀ تکـبیر شد

گفـتم عباس و غم فراری شد            چـار فـصـل دلـم بـهـاری شد
هر کجا که گره به کارم خورد            نـام عـبـاس ذکـر کـاری شـد

کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟            در دل دریـای دشـمن بی‌محـابا ایـستاده

لرزه می‌افتد به جان خیل دشمن از خروشش            وز نهیبش قلب هستی، نبض دنیا ایستاده

وقتی که اسـماعـیل قـربانگاه می‌رفت            انـگـار کـه جـان خـلـیـل الله می‌رفـت

عباس در خـیمه گـریبان چاک می داد            چون روشـنی چـشم‌های مـاه می‌رفت

دق‌م دادنـد جـانـم را گـرفـتـند            همه تاب و تـوانـم را گـرفـتند

جوانی داشتم خوش قـدّ و بالا            فلک دیدی جوانم را گرفـتند؟

به گـمانم به سرت هـست مهـیا بشوی            پیـش بـابـای خـودت گـرم تمـنا بشوی

لحظه‌ای صبر کن و پیش نگـاه پدرت            دو قـدم راه بـرو تا که تـمـاشا بـشـوی

بچـه‌ها با گـریه می‌گـیرند پـاهای تو را            بوسه‌باران می‌کند عمّه سر وپای تو را

قبل رفتن از حرم بابا کمی قرآن بخوان            عمه خیلی دوست دارد صوت آوای تو را

ای قدت رعناتر از طوبا برو آهسته‌تر            ای شبـیه حضرت طاهـا برو آهسته‌تر

می‌روی و می‌بری دل را به همراهِ خودت            باشد ای تـازه جوان؛ بابا برو آهسته‌تر

مــریـد مــادر مـن قـبـلـه مــراد شـدی            بگـو چکـار کـنم کـم شدی زیـاد شدی

گرفت بر جگـر من شـرار سوخـتـنت            کـریم من! وَسِعَت کُـلِّ شَئ گـشته تنت

پـدری پـیـر شده بر سر نعـش پـسرش            محتضر شد به خدا وای چه آید به سرش

صد و یک دانه تسبیح حسین ریخت زمین            ارباً اربـا شد و پـاشـید تـمـام جـگـرش

ای علی‌هایی که اطرافـم تجـلّا می‌کنید            چشم های خسته‌ام را مثلِ دریـا می‌کنید

قطعه قطعه بر زمین افتاده‌اید و با ادب            مرگ‌ِ بابـای ز پـا افـتاده امضا می‌کنید

قطعه‌هایی از تنش قـطع یقـین پیدا نشد            دشت را گشتند و اکبر بیش از این پیدا نشد

تیرها اجزای اکبر را به صحرا دوختند            اسب زخمی شد، رکاب افتاد، زین پیدا نشد

یک علی آمد به میدان لشکری را مات کرد            چون توسل بر علی و مادر سادات کرد

بی‌مهابا، صف شکن، طوفان حیدر را ببین            مجـتبی و فـاطمه، شبه پیـمـبر را ببـین

وقت اذان ظـهـر چـو اذن اذان گـرفت            گویی مسیح کرب و بلا تازه جان گرفت

اعـجـاز بین چه کرد اذان گوی کـربلا            کاری که جان هر دو جهان، جان از آن گرفت